ГЛОБАЛИСТ

Митологијата и Хитлер

Љупчо Поповски

Нови документи објаснуваат до каде отишло лудилото на фирерот

Прославите на годишнината на АСНОМ во Пелинце повеќе станаа ритуал што мора да се случи на Илинден, со очекувани и предвидливи пораки, отколку вистинско потсетување на херојското минато, за местото на Македонија на вистинската страна на историјата, за осуда на идеологијата која од човекот направи ѕвер.

Но, не е така околу нас. Европската јавност речиси секој ден објавува нови документи за лудилото на Хитлер, за машинеријата што ја предизвика најкрвавата војна која човештвото и не можеше да ја замисли. Две приказни ги полнеа страниците на европскиот печат овие месеци, кога се мислеше дека веќе се' се знае за Хитлер. Едната го исмејува митот што го создаде нацистичкат�� пропаганда околу службувањето на Хитлер за време на Првата светска војна, а другата е за улогата на кучињата во Третиот рајх. Сите диктатори уште од Калигула не биле само безмилосни и злобни. Има и лудило во тој систем.

Кога Хитлер се уби во катакомбите на подземниот бункер со куршум од својот пиштол, на својот сив војнички костум носеше два медала - еден беџ дека бил ранет, а другиот Железен крст од прва класа. Двата медала беа од Првата светска војна. Хитлер со децении, градејќи ја митологијата за себе, зборуваше дека е најмногу горд на тие медали затоа што се родиле од „нечистотијата на Франција и калта на Фландрија“. Хитлер постојано истакнуваше дека ги заработил тие медали „ризикувајќи го својот живот, веројатно секој ден“ и дека секогаш „ја гледал смртта в очи“. Нацистичката пропаганда пишуваше дека тој со голема храброст ги избегнувал куршумите и дека тоа било незаборавното и најдоброто време во неговиот живот.

Новите документи што беа откриени неодамна на прашливите полици во државниот архив на Баварија не велат така. Томас Вебер, германски историчар, кој предава на универзитетот во шкотскиот град Абердин, ја демитолигизира оваа приказна на која и' се восхитуваа нацистичките поклоници. Во својата книга „Првата војна на Хитлер“ Вебер открива дека единицата на Хитлер била далеку од воените дејства, освен во една битка во Фландрија; дека Хитлер бил курир во заднината на трупите. Тоа било место „како во рајот“ во споредба со војниците кои гинеа како глинени гулаби во рововите на смртта, пишува Вебер.

Подоцна, кога фирерот беше господар на животот и на смртта во Германија, неговите војнички другари од баварската регимента објавуваа книги во кои капларот од тоа време го опишуваа како човек кој „беше предодреден да ја води новата ера, природен лидер“.

Во „Мојата борба“, што ја пишуваше Хитлер во затворот во Минхен во 1924 година по неуспешниот воен удар, фирерот наведува дека региментата во која служел за време на војната била клетката од која почнала да се формира нацистичката партија. Документите што ги откри Вебер зборуваат дека само 2 отсто од војниците од таа регимента и' се приклучиле на нацистичката партија. Еден од офицерите во тој вод, Евреинот Хуго Гутман, се обиде да се спротивстави на фалсификувањето на историјата за која дури и во детските учебници по историја пишуваше дека Хитлер „бил еден од најхрабрите војници во секоја битка“. Гестапо го повика на сослушување во 1937 година и го задржа во затвор два месеца. Кога дошол на испрашувањето, Гутман го носел на себе Железниот крст од прва класа. Истиот оној медал што го имал Хитлер на војничкото палто кога се самоуби на 30 април 1945. Туѓите пердуви најубаво прилегаат.

Нацистичката пропаганда понекогаш ги третираше кучињата сосем близу до луѓето. Во документарците каде што Хитлер е во поолабавена атмосфера, понекогаш дури и насмеан, секогаш околу него има по еден волчјак, германски овчар. Хитлер имаше две верни кучиња, Бела и Блонди. Токму Блонди беше покрај него во бункерот пред да се застрела. Прво испробал една капсула цијанид врз Блонди и откако неговото верно куче испуштило душа, Хитлер решил животот да си го одземе со куршум.

Англиските весници неодамна пишуваа за улогата на кучињата во Третиот рајх. Професорот Јан Бондесон од Универзитетот од Кардиф, во книгата „Восхитувачките кучиња“, образложува дека нацистите се обидувале да развијат суперинтелигентно куче кое ќе биде способно да комуницира со своите господари. Бондесон открил еден нацистички магазин од 1943 година во кој пишува за една директорката на кучешка школа, која тврди дека некои од кучињата можело да каже и по некој збор. Наводно, кога ќе било запрашано: „Кој е Адолф Хитлер?“, тоа одговарало: „Мојот фирер“.

Бондесон пишува во својата книга дека во почетокот на 20 век Германците верувале дека се можни суперинтелигентни животни. Во тоа време, најславни луѓе во Германија беа Томас Ман и Херман Хесе, двајцата генијални писатели. Нивен главен конкурент беше териерот наречен Ролф, кого Германците го сметаа како еден од водечките интелектуалци на своето време. Неговиот сопственик го научил со удирање со шепата на маса преку посебни знаци да наклапа по нешто од математика, етика и филозофија.

Така е тоа кога кучето може да се третира како рамно на ариевците, а десетици милиони луѓе да се убиваат како помалку вредни. Лудило? Сигурно, инаку какво поинакво објаснување може да се даде. Нацистичката пропаганда го третираше Третиот рајх како најсовршено општество во историјата на човештвото. Во таквото општество и кучињата можат да бидат понекогаш интелектуално еднакви на луѓето, само другите народи не можат да бидат еднакви на ариевците.

Во таквото лудило имаше работи кои британските историчари не знаат како да ги објаснат. Еден од тие налудничави врвови е идејата на Хитлер и Хајнрих Химлер да ги спасат германските војници од можни сексуални болести од француските курви. Како да водат некој изопачен секс-шоп, тие побарале од фармацевтите да направат мали кукли на надувување наречени „гиноиди“ кои војниците ќе можат да ги носат во своите ранци. Во одморот меѓу две битки, војникот ќе си ја надува куклата, сексуално ќе се испразни во неа, ќе ја издува, ќе ја врати во ранецот и повторно во бој. На голема жал на Химлер, војниците кои биле први принудени да учествуваат во ваквиот експеримент ја одбиле пластиката, повеќе сакале живо месо.

Тешко може да се најде рационален диктатор, од Нерон, па до денес. Апсолутната моќ создава заблуди и фантазии. Во тие заблуди се' е измешано - и реалниот свет и моќта и животот. Затоа Хитлеровиот свет секој ден треба да биде предупредување за секого кога ѕверот ќе излезе од најтемните коридори на човекот.