Едиторијал

ВМРО-ДПМНЕ не зборува за Милошоски

Горан Адамовски

Партиите имаат една интересна навика: не прават муабет кога не им оди во прилог. Тогаш го забошотуваат случајот, те тераат да зборуваш за друго, се обидуваат да те натераат да заборавиш.

На пример, ВМРО-ДПМНЕ секој ден прави прес-конференции или испраќа соопштенија на разни теми, важни и неважни. Во текот на денот уште еднаш или двапати испраќаат соопштенија до медиумите во кои се бранат или напаѓаат по прес-конференциите или соопштенијата на СДСМ. И обратно. Ако некоја партија намириса крв, тогаш нема пуштање. Секој ден по сто пати ако треба ќе се труби за истата работа.

На владејачката партија не и' е тешко цела недела да пука кон лидерот на опозицијата Бранко Црвенковски поради неговата одлука од пред пет години, кога беше претседател на државава, да го помилува проблематичниот Александар Верушевски.

Синот на поранешниот разузнавач Зоран Верушевски ја искористи слободата за да си продолжи по старо, па се врати во ќелија. И ДПМНЕ поентира секој ден. Бара Црвенковски да се извини. А СДСМ што да прави? Наивно се обиде да се оправда за помилувањето и веднаш ги прекори политичките опоненти да не го дефокусираат вниманието од вистинските афери и скандали. Со други зборови, на СДСМ не им се прави муабет за Верушевски.

Од друга страна, „вмровците“ до утре ќе зборуваат, прашуваат и обвинуваат за овој случај. Ама никако не прашувајте ги што мислат за случајот во Пласница, каде што татко му на ексминистерот за надворешни работи, Антонио Милошоски, за 30.000 евра ја купи зградата во која беше сместена локалната управа.

Нема да добиете став од ВМРО-ДПМНЕ во врска со купопродажниот договор меѓу Општина Македонски Брод, довчерашниот сопственик на објектот, и кичевскиот бизнисмен Милош Милошоски. Владата, по барање на министер од редовите на ДУИ, формираше посебна комисија, која ќе го разгледува овој случај, ама поголемиот партнер во коалицијата молчи. Со други зборови, не им се прави муабет за Милошоски.

Игнорирањето на ВМРО-ДПМНЕ на случајот „Милошоски“ е непринципиелен чин, кој многу говори за хипокризијата на владејачката партија. Тие милув��ат да зборуваат за други и да ја слават до небо нивната битка против непотизмот и корупцијата, но само како добро испробана политичка реторика. Во пракса, не се баш толку големи борци.

Се крие и синот на бизнисменот од Кичево, бившиот шеф на дипломатијата Антонио Милошоски. Неразбирливо е како личности од таков калибар дозволуваат да молчат во јавноста кога сите ги прозиваат. Нема што да каже? Или ги смета информациите за неговиот татко за шпекулација. Што и да е, молчењето треба да го прекине.

Но, каде потфрли најмногу нашето општество во оваа игра меѓу зборовите и делата? Дали проблемот е во корупцијата, бидејќи јавна тајна е дека со пари можеш да купиш се': од чорапи до човечки карактер; школството под чија заслуга магистри и доктори на наука се произведуваат на дневна база; здравството каде што не се знае кој јаде, а кој плаќа; или економијата во чија сфера работниците ги доживеаја најголемите понижувања?

Велат дека прва задача при решавањето на еден проблем е да го детектираш. Кога ќе си признаеш дека постои - ќе можеш да ги бараш солуциите. Да признаеш дека си згрешил и да ги санираш последиците.

Кога ќе се научиме за нив да зборуваме без страв и комплекси, тогаш можеби и нашето општество ќе тргне напред. Дотогаш, се' ќе остане на позирање пред ТВ-камерите.