Претходен број

Едиторијал

Дружината на Монти Пајтон

Тамара Грнчароска

На државниот врв на Македонија треба да му се даде пофалница за тврдоглавоста и слепото, поединечно, чување на сопствените позиции. Ни за милиметар не се поместија позициите на двете спротивставени страни чија средба на врвот во понеделникот за изнаоѓање заедничка позиција за спорот со името заврши само со усогласување на ставот дека нема согласност.

Медијаторот од ОН во спорот со името Метју Нимиц само може да се надева дека во овој важен момент за преговорите ќе добие унифицирано мислење од Македонија, па дури и задоцнето. Преговарачот Никола Димитров и неговиот помошник од Владата Мартин Протоѓер сега можат релаксирано да се прошетаат до Њујорк, да вечераат со медијаторот, да го земат неговиот нов предлог и да не се фрустрираа дали прецизно и точно му го пренеле на посредникот македонскиот одговор и позиции. Што и да кажат, нема да згрешат, бидејќи и тука во Македонија никој не знае каков е ставот.

Уставното име и ништо друго? Двојната формула? Преговори за компромисно решение, но без чепкање на националниот идентитет? Дефинирање на националниот идентитет, па потоа преговори? Двојната формула и преговори? Долгите, речиси петчасовни разговори зад затворени врати во понеделникот не ги изморија македонските политички маратонци предводени од премиерот Никола Груевски и претседателот Бранко Црвенковски, кои, по којзнае кој пат, покажаа единство во својата неединственост околу клучните прашања. Македонскиот политички врв не само што не беше согласен околу исходот од разговорите, туку не можеше да се усогласи и на која тема разговара. Така, додека претседателот Црвенковски бараше Владата да се изјасни и да испрати став за последниот пакет предлози од Нимиц, Груевски одговараше дека на Нимиц му се познати позициите на Македонија во спорот со името!?

За да се потврди докрај неединственоста, верификација беше побарана буквално и од сите лидери на помалите парламентарни партии (освен ДПА на која не и' се допадна друштвото и си замина) кои премиерот и лидерот на ВМРО-ДПМНЕ ги покани на лидерската средба за името, како репрезенти на дваесетина пратеници во парламентот.

Зарем на Груевски му требаше мислењето на Амди Бајрам за да изгради државен став за името. Дали им беше потребно сите дваесетина присутни, од премиерот, до претседателот, преку шефот на дипломатијата, спикерот на Собранието, и партиските лидери, наводно да ј�� слушаат кафеанската расправија меѓу Љубисав Иванов - Ѕинго и Борис Стојменов, за тоа чија телевизија е попатриотска, за да можат да изградат национален став за спорот со Грција и да го зачуваат македонскиот национален идентитет. Или на премиерот му требаше присуството на сите помали партии за да се релативизира тежината на средбата и да им се даде монтипајтоновска димензија на преговорите за името како нецелисходни, како што беше нецелисходна и конфузна лидерската средба во понеделникот. Но, освен вулгаризирањето на најголемото национално прашање преку вакви квазилидерски средби, на кои единствено за респект е потрошеното време и вниманието и на новинарите и на јавноста, прашање е дали воопшто има фајде од нив еден ден пред новата рунда преговори во Њујорк. И да се случеше чудо и лидерите да се договореа и да излезеа со заеднички заклучоци од средбата кои ќе го претставуваа унифицираниот став на државниот врв за спорот со името, колку тоа ќе беше од полза, еден ден пред Њујорк, ако сите очекуваат Нимиц овој пат да го даде својот конечен предлог за решение на спорот. Можеби ќе беше подобро да се почека и да се види што тој содржи.

Седејќи еден наспроти друг во понеделникот, Црвенковски и Груевски можеби требаше да се договорат за една друга „лидерска средба“ на која ќе се договорат дали ќе го прифатат или не предлогот на Нимиц, но овој пат без затскривање зад „помалите“. Ако ништо друго, во корист на сопственото време и нервите на нацијата.