ЕДИТОРИЈАЛ

Импотентна дипломатија

Љупчо Поповски

Што ќе направи сега претседателот Ѓорге Иванов? Ќе ја викне ли госпоѓата Деирдре Бојд, координарорка на Обединетите нации во Скопје, на рапорт, како што се обиде да направи со Ерван Фуере, и да ја искара затоа што го снемало македонскиот јазик од регистарот на светската организација? Или можеби ќе се одважи да направи уште посилен чекор – да ги викне амбасадорите на петте постојани членки на Советот за безбедност, да удри на маса и да рече – вака веќе со Македонија, земјата на апостол Павле, не може.

Од МНР ќе стигне уште едно херојско соопштение, како она од викендов – дека „нема да им успее на грчките дипломати да го избришат македонскиот народ и јазик – само ќе направат за нас повеќе да се дознае и во ОН“. И, ќе се подготви за уште една грчка офанзива, а можеби и десант. Не знаевме дека малку знаеле за нас на Ист ривер и сега со новите херојски подвизи ќе сме се покажеле кои сме и што сме. Па ќе може да се свртиме повторно кон „надежта“ на Б.Ц. и кон сите успеси што успеваме да ги најдеме во извештајот на Брисел.

Но, Иванов сигурно нема да го направи тоа што мора – да го викне на рапорт амбасадорот на Македонија во Обединетите нации (кому речиси ниеден политичар во Скопје не му го знае името) и добро да го искара, затоа што не знае што се случува во организацијата во која ја претставува земјава. Може да се претпостави што ќе му одговори амбасадорот – Слободан Ташовски е неговото име – и веројатно тогаш ќе ги прочитаме првите реченици од човекот, кој како persona incognito се движи по ходниците на стаклената палата во Њујорк.

Знаат ли воопшто Иванов, Груевски и Милошоски што се случува во оваа тешка битка околу името на дипломатските полиња? Таа веќе неколку години не ја водат надвор, во светот, туку дома, по ораниците, спортските сали и по тениските игралишта. Со лесно изговорените патриотски флоскули се скрива неспособноста на една цела структура да погледне подалеку, да помисли подлабоко, да предвиди посуптилно.

Антонио Милошоски веќе може да ги собира лаврите за најдолговечен македонски шеф на дипломатијата во чии време отидовме најназад во спорот со Атина. Би можеле да направиме и квиз дали некој ќе се сети за некој негов настап што оставил белег во министерските години – и тогаш ќе го добиеме одговорот што е клучот за оваа импотентна дипломатија: освен партизирање по сите нивоа, нема да се сетиме за ништо друго.

Можеме да го прашаме Милошоски дали рекламните кампањи на Владата, како што е „Ти си Македонија“, му ги прикажувал на дипломатскиот крем во Њујорк или дали при следното одење во Америка ќе носи маичка со која ќе не' подготвува за нашето Ватерло откако отворивме фронт со сите меѓународни организации.

Нашите патриотски политичари откако ја сплетоа античката пајакова мрежа за идентитетот, сами се вплеткаа во промашената стратегија и сега не знаат како да се извлечат од неа. Ако мислат дека петицијата до УНЕСКО што толку огнено ја најави Лилјана Поповска ќе биде нивниот маестрален талјеранов потег се во страшна заблуда. Со наивни претстави за домашната публика не се добиваат битките каде што се најважни компетентноста и умешноста. Но, што да се очекува од групата, која аматерски свири веќе четири и пол години и која ги знае само рефрените за настаните пред 15 години.

Во оваа парада на кичот кога почетници стануваат стратегиски мајстори, кога по амбасадите се праќаат почетници што немаат никакви контакти ниту ја разбираат работата за која се испратени, кога тие исти аматери пишуваат одлични пропагандни извештаи што треба да ги разгалат шефовите во централата во Скопје - ќе се случуваат вакви работи со јазикот, идентитетот или името како на филм. Па дури и во ситуации како онаа кога го почнавме претседавањето со Советот на Европа. И после ќе се обидуваме поразите да ги претвораме во победи. Наивно и аматерски.