ЕДИТОРИЈАЛ

Студен туш за жешката есен околу името

Тамара Грнчароска

Жешката есен за спорот за името не разлади сите. По она што се случи, или подобро кажано, по она што не се случи во Њујорк за време на одржувањето на Генералното собрание на ОН, јасно е дека политичките лидери на Македонија и на Грција можат мирно да ја преспијат есента. А, и ние со нив.

Сега грчкиот премиер Јоргос Папандреу може релаксирано да ја започне својата предизборна кампања, ослободен од предизборен политички товар дека попуштил пред барањата на „другата страна“ или, не дај боже, дека ја симпатизира. Може дури и да демонстрира дека тој, како и сите негови претходници пред изборите, застанал на браникот на националните интереси на Грција. Тоа можеше да се насети по изјавите на грчките официјални претставници изминатите десетина дена, од шефот на дипломатијата Димитрис Друцас и неговата земеничка за опстојувањето на ерга омнес и црвената линија, дека нема тајна дипломатија, преку избегнувањето средба на Папандреу со македонскиот премиер Никола Груевски во Брисел, па се' до играта на зборови на грчката дипломатија за „испуштена“ средба во Њујорк. Таа, најверојатно, никогаш не ни била во план.

Во исто време македонскиот премиер може да се олабави и подготвено да ги пречека годинешниов извештајот на Европската комисија за Македонија и немањето датум за преговори, како и самитот на НАТО во ноември, со изговор дека се' е исто како лани поради тоа што „другата страна“ се' уште не сака решение за името.

Неговото тактизирање одам - не одам во Њујорк беше симптоматично од самиот почеток, особено што во јавноста со месеци наназад на патувањето во Њујорк се гледаше како на можен придвижувач на процесот за името. Се очекуваше на едно место „случајно“ да се најдат и Папандреу и Груевски и посредникот Метју Нимиц и да ги искористат декларираните затоплени односи меѓу двете влади за правење исчекор во спорот.

На тоа наведуваа и изјавите што стигаа од меѓународните претставници изминативе месеци дека атмосферата е позитивна и дека тоа треба да се искористи. Дури и Нимиц го „почувствувал“ тоа, бидејќи не постои друга причина за неговата изјава од неделата во која кажува оти чувствува дека страните сега зборуваат меѓу себе за работи што се во рамки каде што може да се видат некои очекувања оти евентуално може да се најде решение на проблемот.

Но, и Груевски и Папандреу ги изневерија сите. Откако изминатава година се гледаа, насмеани се ракуваа и фотографираа на сите можни средби каде што ќе се затекнеа заедно, прво успешно избегаа да се видат во Брисел минатата недела, а пред Њујорк се „скараа“. Повторно во стариот и веќе познат манир на препукување преку медиумите си порачаа дека другата страна избегнува средба и не прави ништо да се реши спорот, секако, фалејќи се самите себе си колку се конструктивни и нестрпливи да го решат спорот. Ракавиците се извадија за потребите на внатрешнополитичките цели на секоја од двете влади. Џентлменскиот договор дека за време на избори прашањето се става под мраз, очигледно се почитува. Да не знаевме дека двете страни се „лути“ противници, можеби ќе помислевме дека се ова дела од едно исто сценарио.

И по се', ентузијазмот спласна. Њујорк не донесе ништо, освен уште едно разочарување за можно придвижување и потврда дека наредните месеци ќе ги пречекаме на исти позиции и растојание, па можеби и подалечни...

Ако ништо друго, барем не мора да се плашиме дека натпартиските интереси проработеле кај која било од страните. Изборите, сепак, остануваат приоритет.