Едиторијал

Софија на солзите не им верува

Соња Крамарска

Никој не го тераше министерот за транспорт и врски, Миле Јанакиески, да дава оставка по повод трагедијата во Охрид. Во моментите по несреќата никој и не помислуваше нему да му бара одговорност. Бидејќи сме навикнати на трагедии од големи размери, како што беше атентатот на претседателот Глигоров, авионската несреќа и загинувањето на претседателот Борис Трајковски, паѓањето на армискиот хеликоптер кој однесе 11 животи, сигурно нема првата работа да ни биде барањето одговорност и оставка на Јанакиески.

Но, тој ете реши неколку минути по експлодирањето на веста за несреќата неа политички да ја зачини со мамец до јавноста дека ќе даде оставка. Така Јанакиески, а со него и целата Влада во првите часови по несреќата, добија медиумско внимание исто колку и несреќните бугарски туристи. Меѓутоа, човекот одлучи оставката да ја понуди, а не да ја даде. Затоа што добро знае каква е разликата меѓу дадена и понудена оставка. Дадената оставка резултира со експресно напуштање на функцијата, понудената резултира со политички поени. И тоа не само поени за него, туку и за цела Влада.

И така премиерот Никола Груевски, по четиридневно размислување дали да ја прифати оставката на Јанакиески, реши да не ја прифати. Затоа што Бранко Црвенковски не му прифатил оставка на Љубомир Фрчкоски кога се случи атентатот врз претседателот Глигоров. Тоа што оттогаш изминала повеќе од една деценија и што Македонија остварила некаков напредок во демократските стандарди (особено, нели, во трите години власт на ВМРО-ДПМНЕ), очигледно не му е мерило на премиерот.

Но, има уште една поважна причина зошто не е прифатена оставката на Јанакиески. Истражниот орган наречен пратеничка група на ВМРО-ДПМНЕ, по неколкудневна анализа на случајот и распит на сведоците, дошол до сознанието дека нема место за одговорност на министерот и му препорача на премиерот да не ја прифати оставката.

Не барајте никого од пратеничката група за дополнително образложение на овој светлосен скок во демократијата. Зафатени се со утврдување на фактите околу одговорноста на капетанот на потонатиот брод Сотир Филевски. Кај и да е, наскоро ќе се изјаснат и околу неговата одговорност и ќе му препорачаат на истражниот судија како да постапи. Потоа на ред ќе дојде министерот за образование, Никола Тодоров, кој завчера потпиша декларација за деполитизација на образованието откако замижа пред партиска чиста на 274 наставници (според Дојчин Цветановски). Можеби пратеничката група наскоро ќе се произнесе и за недопирливиот Михаило Маневски.

И така, овде во Македонија, направивме политичка фарса од б��жемната оставка на министерот за транспорт и врски, Миле Јанакиески, а во Бугарија со солзи во очите го испративме министерот за надворешни работи Антонио Милошоски. Политичките трикови на една владино-партиска клика во Скопје ги шминкаме со дипломатско плачење. Но, имајќи предвид што се'може да ја очекува Македонија од овој случај - уцени за побрза истрага, барања за обесштетувања, меѓународни упади во судскиот систем, се плашам дека Софија на солзите нема да им верува.

Туку е најважно што Јанакиески не се удави. За разлика од „Илинден“, „Илинденска“ е добро опремена против сите непогоди, со заштитни елеци и со појаси за спасување. За оние што не знаат добро да пливаат, како што се министерот за правда, Михаило Маневски, како и министерот за транспорт и врски, Миле Јанакиески, има морнари на готовс, кои на секој ишарет од капетанот се фрлаат во езерото да ги вадат. Особено кога бродот ќе почне опасно да се наведнува на лева или на десна страна.

Министерот за транспорт и врски може мирно да спие. Ја исполни својата министерска обврска. Понуди оставка, но не му ја прифатија. Совеста сега му е чиста. Не ни помислува да замине од Владата без дозвола на премиерот. Претставата заврши, завесите се спуштија. И волкот сит и овците на број? Не. Туку, како што вели нашиот народ, некои наместо образ имаат ѓон.