Поглед

Пикантен, но и уникатен дуел

Александра М. Митевска

Телевизискиот дуел меѓу Бранко Црвенковски и Љупчо Георгиевски од пред десетина години, чии извадоци деновиве на големо се репризираат на малите екрани, со право го заслужува епитетот „легендарен“. Не само поради тежината и сочноста на личните дисквалификации што си ги разменуваат некогашните жестоки противници, кои неодамна склучија примирје на отворена сцена. Не само затоа што славните реплики на двајцата политички ветерани станаа оружје во рацете на нивните сегашни противници. Туку и поради тоа што таа мала, ама бурна секвенција од нивните политички кариери беше последна епизода од серијалот лидерски предизборни соочувања во кусата историја на македонскиот плурализам.

Практиката лидерите на двете најрелевантни партии, неколку часа пред изборниот молк, да седнат еден спроти друг и јавно да си кажат што мислат еден за друг заврши со оние кои и го воспоставија тоа непишано правило на домашен терен. По заминувањето на Георгиевски, а потоа и на Црвенковски од премиерската функција, политичките дуели во земјава станаа мисловна именка. Она што во светот е нешто вообичаено пред секои избори, во Македонија стана исклучок што го потврдува правилото за отсуство на политичка комуникација.

Затоа за дуелот Бранко - Љупчо може да се каже дека е пикантен, особено кога репликите од пред толку години ќе се стават во контекст на новата реалност. Но, можеби, посоодветно е да се рече дека е уникатен: Бидејќи во годините што следуваа, а кои требаа да значат еволуција во се' уште младата македонската парламентарна демократија, политичките монолози, во кои се' е однапред смислено и не се ризикува пенал на лице место од противникот, ги потиснаа жешките и непредвидливи политички дебати.