Пандев не може да ја смени публиката

Капитенот на Македонија се откажува од националниот дрес, бидејќи не може да се помири со некоректниот однос на навивачите

Наум Котевски

„Одлучив повеќе да не играм за репрезентацијата. Свирежите на навивачите на последниот натпревар со Ерменија беа капак на сето она што го доживеав претходно“, со овие зборови нашиот најдобар фудбалер Горан Пандев ја изненади македонската јавност пред продолжението на квалификацискиот циклус за Европското првенство со натпреварите против Андора и Русија.

За оваа одлука Пандев, како што вели, долго размислувал, но по разговор со својата сопруга и селекторот Јонуз, решил да ја стави репрезентативната кариера ад акта. Навредите од публиката биле континуирани и веќе неиздржливи. „Сум играл болен, сум играл повреден, но никогаш не сум се жалел. И што добив на крајот? Некоректен однос, што не е прв пат“, целосно ја отвори душата европскиот шампион со Интер, затворајќи ја привремено или за навек, очигледно, емотивната врска со националниот состав и јавноста.

Овој потег на капитенот ќе се обидеме да го разбереме како искрена скршеност и длабока разочараност и нема да бидеме безобразни и да тргнеме од тезата дека сега кога веќе се етаблираше на европската сцена, се' му се може.

Но, и Пандев мора да разбере како искусен професионалец дека спортистот и да „дуби на глава“ никогаш нема да може да ја сака публиката како што го сака таа него, се разбира, ако е успешен како Гоче. Тоа најјасно можеше да се види лани кога тој беше хит во Лигата на шампионите,кога неговиот Интер стана македонски национален тим.

За време на секој меч на италијанскиот шампион таксистит�� плачеа како Џорџ Мајкл пред две недели кога поради сообраќајна несреќа по дејство на опијати, а не поради своето момче, заработи едмосечна затворска казна во Лондон. Зошто? Затоа што немаше живо пиле на улица, затоа што Пандев не само од Скопје туку и од помалите градови правеше престолнини на духови кога играше Интер.

Оттаму ако некој во одредена ситуација и може да се чувствува изневерен тоа е публиката, а не оној на теренот, чија природа безусловно мора да ги стави аплаузите и свирежите во иста категорија. Како нераскинлив дел од неговиот живот во арената. Кога би било поинаку би немало спорт. Како што би немало новинарство, ако секој претставник на седмата сила би си дал отказ по перверзните коментари, кои со помош на современава технологија секој сеирџија може да ги остави под текстот на интернет страницата на весникот.

Овдешната публика во многу ситуации реагира превулгарно, пребурно, бескомпромисно. Но сета таа реакција, мора да знае Пандев, е резултат на лабораториски чистата емоција (зошто немаше свирежи во првиот дел со Ерменија, а Пандев може и да се потсети што му се случи на „Џузепе Меаца“ на довчерашниот негов соиграч Балотели).

Токму новиот играч на Манчестер Сити е еклатантен пример како не треба да се гради односот со публиката. И таму и тука публиката е отровна како австралиски континентален таипан. За една секунда со „каснувањето од вистината“ од херој може да те направи препариран глушец или да те проголта, па со високо концентрирана киселина да те разгради како најсладок плен.

Вистина, во стилот на таипанот беа последните реакции на публиката на мечот со Ерменија, кои дефинитивно не беа насочени само кон Пандев како поединец, туку кон слабиот колектив. Барем во тоа имаме некоја европска жичка. Ниту најголемиот не може да биде аминуван, ако тоа не го заслужува.

Фрустрациите кај публиката се огромни. Причината е што од овие квалификации (подгреана од оптимистичките најави на селекторот за бараж) јавноста очекуваше нешто повеќе од фамозната врвна цел на Јонуз, кому во овие малку постудени денови ќебето му падна: „Да бидам само трет. Така ќе станам најуспешен селектор, а другите што сакаат нека зборат“.

Во таа насока оди и изјавата на Пандев, дадена како дел од отказот: „Сите одат напред, вложуваат во фудбалот. Во такви услови треба да бидеме задоволни ако бидеме петти во квалификациската група“.

Ако е така тогаш потегот на откажување му е добар. И сега треба сите останати да го следат лидерот. Затоа што нема иднина, нема перспектива, конечно, нема зошто да се игра. Доколку, пак, е само избрзана реакција, на Пандев пожелно е да му се врати чувството што го имал до вчера. „За мене носењето на дресот на репрезентацијата е најголема чест. Секогаш сум го давал максимумот“.

Таквата на некој начин каузална врска меѓу честа и максимумот треба и натаму да продолжи. Во спротивно ништо не правиме. Тој никогаш нема да може да ја смени публиката, бидејќи таа, барем овде, е непроменлива институција. Кај неа нема реформи, а има гилотини. Денеска си херој, а утре предавник. Безмилосна е оваа поблика која е навикната само на порази. Таа ретко кога знаела да биде горда во поразот.

Оттаму ако некој во ситуацијава може да потпише компромис тоа е Пандев. Тој и' е максимално потребен на оваа репрезентација за да донесе малку радост во фрустрираните срца. Нашиот капитен, како газда на теренот, секогаш мора да најде начин да не предизвика свирежи од трибините. И тоа да го разбере како нормалност во оваа чудна фудбалска земја, а не како зла крв. И без Пандев репрезентацијата ќе игра, но на ваков начин таа ќе биде скршена на половина. Затоа треба сите заедно, без молење, да се извлечеме од калта во која се запретаа нашите фудбалери.