Поглед

Сите за амбасадори

Тамара Грнчароска

По Веле Трпески и Горан Тасковски, секој во Македонија може да стане амбасадор. Ако тоа им успеа на еден 28-годишен практикант од Собранието и на еден директор на пошта, тогаш зошто не и секому. Амбасадорските места што можат да бидат пополнети со истакнати личности од културата, академскиот свет и слично, најверојатно, со дискреционо право на власта ги опфати и „сите подобни партиски кадри“.

Просто е неверојатно кој од тие „подобни кадри“ ќе не' претставуваат во светот. На пример, тоа ќе биде Тасковски во Турција, кој во експозето за својата амбасадорска работа подвлече дека тоа што тој бил од Битола му било предност за успех во функцијата!? Ако ја следиме неговата логика, од каде тогаш мора да биде идниот амбасадор за Вашингтон или амбасадорот што ќе го испратиме во Њу Делхи? Но, не не' вадат од памет само неискуството, ајде да не речеме неукоста, и детскиот восхит на новопечените амбасадори од функцијата што ја добиле, туку уште повеќе одлуката на власта токму нив да ги избере за амбасадори. Што останува за вториот и за третиот ешалон дипломати? Свесни ли се тие за сериозноста на позицијата амбасадор - лицето на нашата држава во странска земја? По се' изгледа, не.

Според она што го презентираа Трпески, особено Тасковски со дескрипцијата на своето патување во Турција и поминувањето на граница со пасош, без двоумење, амбасадори можат да станат, на пример, сите новинари. Тие знаат да сурфаат на Интернет и да вадат податоци. Поголем дел од нив најмалку десетина пати минале граница со пасош и не паднале во несвест, во Турција престојувале повеќепати и виделе колку голем град е Истанбул, а знаат и каде се наоѓа македонската амбасада во Анкара. Единствен минус на некои од нив ќе им биде тоа што не се од Битола. Но, добро, па не можеме сите да бидеме амбасадори во Турција.