Насловна

ЕДИТОРИЈАЛ

Две Македонии

Љупчо Поповски

Тешко дека некој може да и' забележи нешто на победата на ВМРО-ДПМНЕ: таа е чиста и голема и не остава сомнеж. Овие избори покажаа дека Никола Груевски и просечниот Македонец се' уште се партнери врз кои не влијаат ниту обвинувања, ниту афери, ниту сиромаштија, ниту тоа што македонскиот вагон на балканскиот воз кон ЕУ и НАТО само што не испаднал од шините.

Победата е чиста и затоа што бројот на оние што гласаа за владејачката коалиција е огромен, дури 437.000, само 50 илјади помалку од триумфот пред три години. Ова гласање многумина сакаа да го претстават како референдумско изјаснување. Само во мал сегмент тоа имаше такви референдумски обележја, другото беше стандардна политичка битка – на една страна оние што на овој или на оној начин имаат некаква корист од петгодишното владеење на оваа коалиција, а на другата страна оние што бараат поинакви политички и економски перспективи. Тоа е така во секоја

европска земја, па ретко каде на вакви гласања им се придаваат референдумски атрибути.

Неколку работи од овие избори ја изменија политичката слика што сите социолошки агенции и аналитичарите упорно ја цртаа уште од Нова година. Речиси никој не предвидуваше дека Македонија остро ќе се подели на два дела (се разбира, тука е и третиот, албанскиот дел); сите најавуваа оти ќе имаме раздробен парламент во кој ќе се бие жестока политичка битка и дека тоа ќе отвори нови политички хоризонти.

Гласачите беа поинаку мудри. Оваа остра политичка пресметка тие ја доведоа на нивото на избор меѓу десницата и левицата, со тоа што најголем дел од неопределените му се приклучија на опозицискиот блок. Во таа битка на големите слонови беа прегазени малите антилопи. Од нив не остана ништо, како и да ги немало – го снема надвојводата од Делчево, исчезна затвореникот од Хаг, беа збришани салонските политичари што мислеа дека можат да градат куќи под шатор. Гласачите мислеа дека одлучуваат разумно

во овој момент – не сакаа да ги трошат своите гласови за непроверени проекти со кои би ги ослабнале двете тешки артилерии. Таквото гласање во овој момент ја дели Македонија на два концепта, најмногу поради тоа што третиот глас беше матен, неубедлив, неискрен.

Што можат сега да очекуваат овие две Македонии. Подобра економска кондиција? На куси рокови тешко возможно. Повеќе странски инвестиции? Победата врз транзицискиот антихерој, надвојводата или затвореникот нема да ги натера инвеститорите да побрзаат да ги остават своите пари во Македонија. Покооперативна политика на ВМРО-ДПМНЕ кон политичките противници? Логично е да се очекува дека сега ќе треба да се градат нови мостови. Партијата на Груевски ќе мора повеќе да слуша што бараат интегративците на Ахмети, да биде повнимателна и кон Тачи и кон Османи поради Бадентеровото мнозинство и да направи отстапки кон опозицијата за каков било закон што се носи со двотретинско мнозинство.

Првата работа што треба да ја направи новата влада е да го сврти кормилото кон Брисел, доста овој брод пловеше по македонските џадиња. Поминаа пет години со една иста реторика на оваа структура. Огромните 130.000 нови гласа за опозицијата се и порака дека на половина Македонија и' е смачено од дупката во која сме запретани поради името и тој глас мора да се слуша, тоа не е шепот туку врисок. Груевски победи, но по пет години за него изгледа завршува медениот месец.