Насловна

Поглед

Арената не игра фудбал

Роберт Димитриевски

Бадијала нова арена, триесетина илјади непоправливи оптимисти и љубопитни да го видат „Филип Втори“ во поинакво руво, атмосфера каква што само може да се посака. Џабе. Не не' бидува за фудбал и тоа ти е.

Ирците дојдоа, чесно не се ни испотија и си заминаа со целиот плен од Скопје. Немаа ни потреба да запнуваат, бидејќи пулените на Јонуз одново сами се победија. Им подарија на гостите два гола по кардинални грешки во одбраната, не реализираа ни пенал, па даблинскиот киксер Нурединоски може да се теши дека не честел Ирци само тој. Како да сакаа да ја потврдат пораката „Драги гости, Македонија ве сака“, која се вртеше на двата големи екрана за време на саботната средба.

Отиде неврат уште еден циклус квалификации, во кој Македонија не успева да победи ама баш никој што нешто значи во европскиот фудбал. Море, не може гол да даде, а камоли барем да се спаси од пораз и против просечни селекции од типот на ирската. Нож је дошја до коску, што би рекле кумановци, но селекторот ќе преспиел, ќе размислел неколку дена и дури тогаш ќе донел одлука дали да поднесе оставка?!

Додека размислува Јонуз, Васил Рингов индиректно (по)нуди решение. Во промотивниот спот за докомплетираниот Градски Вардаровата легенда вели дека порано играле, практично, пред една трибина (Јужна), но победувале. Значи, не е (се') до инфраструктурата. „Филип Втори“ сега е спортско здание со сите нишани, но чуму ни е ако на него не се радуваме?

Филмот треба да се врати на почетокот: селекција на вистински таленти, а не на „татини синови“, тренери што постојано го надградуваат знаењето и што се платени од клубот, а не од децата што тренираат, спонзори што нема да ве остават на цедило среде сезона. Просто како грав.