ПОГЛЕД

Се' за слава на живите

 Билјана Јовановска

Зошто великодостоинствениците (Боже, каков стравопочитувачки збор!) сакаат да остават впечаток дека заемните односи им се супер, дека се почитуваат, дека имаат убаво мислење за своите претходници, знаат да простуваат...? Во практика, нема ни трага од тоа.

Најдобра потврда можеби е односот спрема починатите архиепископи, особено спрема г.г. Гаврил и г.г. Михаил, кои буквално се отфрлени во селската црква во Радишани. Надвор од сите канони и христијански обичаи ги погребаа во неосветена и неизградена црква и ги заборавија. И прикаската да е уште потажна, црквата се' уште се гради. Значи, станува збор за однесување во кое ја нема почитта. Не покажуваат дури ни најелементарен човечки однос спрема некои кои дел од своите животи и' ги посветиле на МПЦ, чии благодати ги уживаат оние кои тие двајца архиепископи ги направиле владици.

Додека беа живи, им се поклонуваа до бескрај, трчаа да им ја бакнат раката, да им се додворат... Како христијанството да проповеда почитта да трае додека и животот! Потоа, се' паѓа во заборав. Нормално, никој од владиците, па и г.г. Стефан, ни во сон не би ги прифатиле ваквите тврдења. Тие имаат свој дежурен одговор, многу пати слушнат: починатите се присутни во нивните молитви. Можеби е и така, но и сите ние се молиме и се сеќаваме на оние кои веќе не се меѓу нас, ама, пак, одвреме-навреме ги посетуваме и нивните вечни почивалишта. И тука, колку и да звучи чудно, се разликуваме од оние кои раководат со МПЦ.

Далеку од тоа дека дедо Гаврил и дедо Михаил биле светци. И тие имале свои доблести и мани, но биле заслужнида бидат во колективната меморија на Македонците. Конечно, со кое морално право нашите владици бараат православниот свет да ни ја признае автокефалноста на МПЦ, а самите не ги почитуваат о��ие кои ја создавале?