Си велам

Кал врз иконата

Ерол Ризаов

Колку и да го бришат, ќе си го добие местото кое му припаѓа во историјата

Љупчо Георгиевски, творецот и иконата на ВМРО-ДПМНЕ, деновиве повторно е опсипан и избербатен со кал. Прогласен е за предавник, бранковист и комунист. И вториот атентат врз првиот претседател на партијата го извршија неговите најблиски соработници. Пукаше извесен Додовски, убеден дека ликвидира непријател на Македонија. Историјата на ВМРО се повторува и во 21 век со сите историски предзнаци од крајот на 19 век и првата половина на 20 век. Синдромот на предавства не ја напушта единствената легална револуционерна политичка партија во Европа. Разликата е во тоа што убиствата не се вршат со пиштол и кама по софиските улици и по европските градови, туку со зборови пред камери во главниот град на независна Република Македонија. Има уште една голема разлика, нарачателите не се од царските дворови во Софија и во Белград, туку од седиштето на партијата чиј основач е Љупчо Георгиевски.

Речиси сите убијци на македонските дејци и револуционери биле индоктринирани дека ликвидираат предавници. Овие тажни и несреќни фигури од македонската историја биле сигурни дека направиле херојски и патриотски чин кога пукале врз заслужни луѓе за македонската кауза. Судбината на Љупчо Георгиевски како современ македонски политичар кој прв во својата политичка платформа и програма ја става определбата за независна и самостојна Македонија спроти распадот на Југославија по многу нешта е исклучително интересна и возбудлива, полна со контроверзии и грешки и по сопствено признание. Од млад и гневен поет на крилата на национализмот за кратко време стана премиер на Македонија. Историските околности и неговата харизматичност го направија икона на ВМРО-ДПМНЕ. Овој задоцнет македонски романтичарски националист од крајот на минатиот и почетокот на овој век ги маѓепса Македонците со четирите историски букви кои го означуваат вековниот стремеж за сопствена држава и суштината на македонското битие. Токму таа историска оставина длабоко впиена во гените на младиот литерат не му дадоа да ја прифати прагматичноста и растегливоста на политиката.

По првите освоени парламентарни избори во независна Македонија и по многу нешта најдемократски досега, не можеше поради своите предрасуди, а уште повеќе поради својата месијанска заблуда да направи коалиција со албанските партии и да стане прв премиер на независна Република Македонија. Неодамна во нашиот весник ќе признае дека бил наивен и дека тоа е историска грешка. Би додал - која ги влече корените токму од доктрината на ВМРО. Србофобијата и особено бугарофилството, сосема непотребни во новото време по прогласување на независноста, го оддалечија од реалноста, а особено од политичкиот прагматизам кој ако не се применува на Балканот, е рамно на политичко самоубиство. Неговиот судир како премиер со меѓународната заедница, на маргините на воената криза во 2001 година, се' уште остана загатка која го исфрли од политиката, повторно како жртва на историското наследство и предрасуди. Неколку сомнителни трансакции во делот на приватизацијата, особено околу продажбата на стратегиски значајната Рафинерија, единствена под Сава и Дунав до Солун, ќе го сместат во корумпирани политичари, особено по неговата изјава: „Богат сум колку секој втор македонски бизнисмен“. По сето ова, неговото враќање во политиката по подолга пауза ��о новоформирана партија и неочекуваниот пораз на последните избори не го направија безопасен и маргинализиран политичар кој нема нова понуда на политичкиот пазар. Напротив, Георгиевски стана опасен конкурент, што кај нас е непростливо.

Судбината се поигра со Георгиевски и со тоа што својата најголема зрелост не ја достигна кога беше на врвот, туку тоа му се случи како прилично осамен политичар, кој своите најдобри опсервации на македонската политика ги даде кога беше далеку од главната трибина. Истовремено најголемите удари не ги доби на рингот од своите политички противници, туку од своите наследници и партиски следбеници кои се крстеа пред неговата икона. Му ја избришаа биографијата и му го поништија основачкиот акт на партијата. Го отфрлија како недостоен и го прогласија за предавник на Бранко Црвенковски со кого ја водеше главната идеолошка борба за освојување на власта. Во тие веќе епски битки двајцата политичари ги издигнаа своите партии како главни носители на бипартиската држава. Човекот што почна да ја гради македонската десница мизерно е отфрлен од своите следбеници. Типична вмровска приказна.

Моите професионални и лични релации со Љупчо Георгиевски се поврзани со неговите почетоци на македонската плурална политичка сцена и спаѓаат во доменот на неговиот катастрофален однос кон новинарството и новинарите. Никогаш не ја научи првата лекција кога се влегува во политиката: бакнувај рака на постара дама и не карај се со новинари. За волја на вистината, таа лекција не ја научи ниту еден македонски политичар, освен Киро Глигоров кој си ја знаеше отпорано. Љупчо Георгиевски влезе во медиумскиот простор на голема врата кога ги нарече новинарите копрофази. Таа војна траеше долго, понекогаш запиперена со негови недолични и противзаконски изјави на основа на верска и национална јавна дискредитација: еден Турчин и еден Влав не можат да ми кажуваат што да правам.... првите смртни пресуди што ни ги изрекоа вмровските силеџии и уличари од Охрид му донесоа ореол на вистински радикален вмровец што му годеше на почетокот, но потоа долги години не можеше да се ослободи од тој охридски џган. Денес со мирна совест можам да изјавам дека во споредба со денешните состојби во новинарството и медиумските слободи, Љупчо Георгиевски беше демократ секогаш подготвен на дијалог и јавно соочување. Без оглед на се', гледано од денешна историска дистанција, Љупчо Георгиевски, кога-тогаш, ќе си го добие местото кое му припаѓа во историјата.

Неговата најголема грешка е кога по кичевскиот Конгрес на ВМРО-ДПМНЕ, откако констатира дека се остварени стремежите на партијата за независна држава, не тргна решително да направи современа демократска и европски ориентирана десница.

Следбениците ги создаваат своите претходници. Следбениците на Љупчо Георгиевски го избришаа својот претходник, како што тој ги избриша своите, како што Македонија брише свои претходници и вредности. На Балканот секогаш историјата почнува од нас. Затоа личиме на дрво без корен кога ни е малку сопствената историја достојна за гордост и почит, па комплексирано посегаме по туѓа од пред Христа.

Дали Љупчо Георгиевски ќе воскресне - не знам. Тешко е да се поверува дека ќе се случи тоа набргу. А потоа... ќе кажуваат оние што ќе видат.