Едиторијал

Конечната пресметка во десницата

Љупчо Поповски

Тоа беше момент достоен на Френсис Форд Копола и неговиот „Кум“. Оној што е најблизок треба да го изврши предавството, а ликвидацијата (во овој случај политичка) треба да се случи кога кумот е надвор од земјата. Во 2004 година Никола Груевски, новопечениот лидер на ВМРО-ДПМНЕ, зборуваше дека Љупчо Георгиевски му забил нож в грб. Сега дојде време за одмазда. Таа треба да биде брутална и неочекувана.

Само оние што се наивни можат да поверуваат во зборовите на Марјан Додовски кога објавуваше дека со неговото заминување во ДПМНЕ се гасне Народна и кога го употреби најмилото толкување за вмровските срца – Љупчо Георгиевски сакал да коалицира со Бранко Црвенковски.

Најмалку Додовски веруваше во она што го зборува – тој само пред шест месеци, пред изборите, му намигнуваше со двете очи на лидерот на СДСМ, надевајќи се дека со тоа ќе може да се извлече од опскурноста на својата позиција. Можеби навистина така мислел тогаш, но поразите ги менуваат и приоритетите, и зборовите, и плановите. Додовски, кого Георгиевски го направи министер за екологија, не е првиот човек што си замина од Народна. Во таа редица луѓе кои прво му се колнеа на војводата, а потоа преку ноќ се сместија во кумската прегратка на Никола Груевски се и сегашниот министер Спиро Ристевски, и Валентина Божиновска, и Жарко Караџоски, и Весна Јаневска, и портпаролот Александар Ѓеорѓиев... Ги има на стотици.

Идеологијата беше последната мисла на бегалците од стадото. Тие сфатија дека е време да се заработат функции, а и пари. Тоа Георгиевски ни во сон не може да им го овозможи, па на гордоста и на чесноста може да им се сврти грбот. Прегратката на Груевски е доволно широка, па дури и топла.

Во овој вмровски круг со креда копјето на Марјан Додовски треба да го зададе конечниот удар во последната пресметка. Љупчо Георгиевски реално има маргинална моќ во земјава, речиси никаква, но неговите остри зборови за „вмровски режим“ ја параат идиличната таписерија на големите моќници од власта. Неговите изјави, критиките за „Скопје 2014“, за немоќта и незнаењето на владејачките елити да го најдат патот за ЕУ и НАТО, ги болеа најмногу оние што го наследија во ВМРО-ДПМНЕ. Секоја изјава на Георгиевски во медиумите добиваше приоритет пред оние на Груевски. Затоа, Георгиевски, едноставно, требаше да се елиминира. И тоа елиминирање треба да биде спектакуларно – да биде направено од најблискиот човек во неговото партиско семејство. Марјан Додовски прифати да биде тој „политички атентатор“.

Љупчо Георгиевски има мали шанси да се опорави од овој удар, иако досега се покажа дека има девет политички животи. За да се спаси да не падне од работ во политичкиот амбис ќе му треба извонредна умешност затоа што треба да се бори со противниците во својот политички камп – не е тоа политичката левица со којашто се надмудруваше. Овој противник за него е поопасен, па дури и поинтелигентен, затоа што ги знае сите негови слаби точки. Проектот на Груевски е да ги стави под своја капа сите оние што мислат дека се дел од десничарскиот спектар за да не се изгуби ниту еден глас бадијала. Со остварувањето на тој проект победата на неколкуте наредни избори би била речиси загарантирана.

Крајната консеквенција на она што се случува во Народна е дека личниот интерес во политиката е заверен со печат. Чекаме да видиме на кое место во владините ешалони ќе се смести просечниот граѓанин Марјан Додовски. А во општеството е завршено трасирањето на патот кој ќе го определи како двопартиски систем, па дури и во еднопартиски монопол. Трет пат не смее да има.