Поглед

Колку сме добри!

Тамара Грнчароска

„Името е име“, но премиерот си е премиер, па така тој го доби аплаузот на премиерата на документарецот посветен на македонската вистина за спорот за името. Сакал или не, Никола Груевски ги засени другите „актери“ во документарецот и како во времето на прикажување на филмот „Валтер го брани Сараево“ во киносалите, тој добиваше аплауз по речиси секоја „акција“, т.е. изјава.

Во темнината во киното „Милениум“ не можеше да се види дали на премиерот му е непријатно од ваквите изливи на пофалба за кажаното, но на оние што аплаудираа, сигурно не име беше.

Помалку нелогично звучеше аплаузот за искажаната вистина за Македонија од македонската државна елита, а слушнатa на домашен терен. Па зарем некој очекуваше премиерот да каже некоја друга вистина, да испрати друга порака? Испаѓа дека си аплаудиравме и си правиме пропаганда самите на себе.

Колку сме добри! Нели треба тоа да се случи надвор од границите на државата по прикажувањето на документарецот? Ќе биде многу подобро за Македонија кога зборовите на Груевски, на археологот Паско Кузман или на бабичката од Трпејца (чии реплики силно му конкурираа на Груевски за аплауз) да испровоцираат ракоплескање во Германија, Франција или на некое друго место.

Пологично ќе беше творците на „Името е име“, сите по ред странци, да бидат најпоздравени за она што го создале, како прв чекор кон промовирање на македонската страна од медалот за апсурдноста на спорот за името, без оглед на содржината и на начинот како е направен документарецот. Или можеби на некои не им е битно каде се аплаудира, важно е да се аплаудира, во стилот на „кралот не е гол“.