Со играта од Словенија нема што да бараме во Литванија

Катастрофален настап и на тактички и на физички план против противниците на евробаскетот во Литванија - БиХ и Црна Гора

Наум Котевски

„Најдоброто допрва треба да излезе од оваа екипа“, ќе шутне за три селекторот на македонската репрезентација Марин Докузовски по сите три порази турнирот „Екс ЈУ“ во Љубљана, ама, дефинитивно, нема да погоди.

Да, неговиот баскет се' уште лета, бидејќи до почетокот на европското првенство во Литванија остануваат уште дваесетина дена, но по трите порази во „Стожице“ од Србија, БиХ и Црна Гора неговите зборови за нас не се ништо друго освен негова лична перцепција на работите, или теорија која од својот пуст остров само пусто ја брани со нешта кои требаше досега да бидат решени.

Ќе се пожали меѓудругото Докузовски на тенката клупа. Го немаше Антиќ на турнирот во Бормио, бидејќи, како што самиот капитен се пофали, требаше да си го прослави роденденот со сопругата (не го гризела совест за тоа, бидејќи се појавил 10 порано на подготовките). До завчера не постоеше и Мекејлеб - поради проблемот со осигурувањето што го создаде неговиот клуб Монтепаски, а против Црна Гора го немаше и Владо Илиевски, затоа што сега веќе бившиот играч на Олимпија не можеше да ги одложи барем за еден ден лекарските прегледи во својот нов тим Анадол Ефес. Многу приватност, малку репрезентативна екипност.

За таа непрофесионалност во најпрофесионалниот погон не е виновен никој друг освен самиот Докузовски и нормално Кошаркарската федерација. Таа цела недела го туткаше случајот со Мекејлеб во непотребна конспиративна амбалажа, правејќи при тоа, упорно и свесно, како група технолошки стручњаци рециклажа од своите „пластични“ изјави во чија основа лежеше: „Бо е само недоволно физички подготвен“.

Ќе тагува Марин по мечот со Црна Гора и над слабата ефективност во нападот, на статичноста, (не)свесно ставајќи го сето тоа на кантарот на сопствената вина. Тој требаше да се потруди сето тоа да изгледа малку посериозно.

Против БиХ изгледавме навистина тажно, иако на крајот загубивме само со 50:55, а мечот со Србија, благодарејќи на добриот шут за три (оној што не му оди на Марин) ни го врати оптимизот. Но за кратко.

Дуелот со Црна Гора, заедно со БиХ, наш противник и на претстојниот евробаскет, покажа дека, за жал, тоа е само инцидент. А, ако целта беше да се излажат БиХ и Црна Гора дека сме неквалитетни, апсолутно сме успеале во тоа.

Разбирливо, Докузовски низ натпреварите ги ротираше сите играчи, но имаше и моменти (особено на последниот натпревар) кога на паркетот играше повеќе од чудна петорка. Да речеме, прашање е кога Соколов, Д.Стојановски, Николовски, Мираковски и Чековски повторно ќе играат заедно. Или пак Костовски, кој не заигра против БиХ и Србија, ќе отвори некој меч со своја петминутна игра во која ќе има нула кошеви, нула асистенции, нула скокови. Не дека Костовски (кој речиси сигурно ќе отпадне од ростерот за ЕП) не може повеќе, но ако по цели денови дремеш скиснат на клупа пред зграда во своето маало, тешко дека ќе те запознаат во град - па макар и ти дале пет минути да дефилираш по „Ленинова“.

Освен стручниот штаб за лошата слика во Љубљана виновни се и самите играчи. По завршувањето на европското првенство во Полска пред две години во завршната анализа потенциравме дека Војдан и Дамјан Стојановски, како и Соколов, не се веќе талентирани момчиња. Одамна во светот не го употребуваат тој израз за спортисти кои имаат над 20 години. Згора на тоа тие имаат веќе 24 и кусур. Затоа мора да бидат похрабри, подрски и да добијат на самодоверба, за да можат да го извадат квалитетот кој несомнено го поседуваат. Очигледно дека и по две години не им е јасно дека тие не се приврзокот на Мекејлеб, Илиевски, Антиќ, Самарџиски. Оваа тројка треба да биде движечката сила.

Нелогично, но пример треба да им биде оној кој штотуку дојде во репрезентацијата. Високиот Кирил Николовски покажа дека нема респект кон никого и дека е кадарен да го замени Гечевски.

За останатиот дел од центарската линија Антиќ и Самарџиски многу пати е зборувано. Тоа се веќе изградени играчи. Со идентитет и карактер (некогаш со вишок на првото, а некогаш со она второто). За жал, тие засега немаат континуитет во играта. На пример, почнаа добро со Црна Гора, а уште пред полувремето се „симнаа“ во соблекувалната и таму останаа.

Со најголемиот крвник на човекот суетата не се скарани ниту кошаркарите. Во тоа се уверивме и за време на европското првенство во Полска, но и по него, кога се распрашуваа за новинарите кои критички ги анализираа работите. И тогаш и сега тврдиме дека немаме лоша намера. Напротив.

Аристотел своевремено во една прилика кажал: „Драг ми е Платон, ама вистината ми е подрага“. Така и нам. Репрезентацијата ни е драга, но на некои работи акцентот мора да го ставиме предвреме за да не го изедеме навреме.

А, на „црвените“ џинови по дебаклот во Словенија им препорачуваме да го консултираат познатиот филозоф од времето на Нерон, „малиот“ Сенека, кој вели: на другиот секогаш прости му, но себе си никогаш.