Поглед

Фудбалска депресија

Наум Котевски

Често во животот човекот доживува некое разочарување. Едноставно се случува нешто под нашите големи очекувања и заглавуваме во некоја збунета состојба.

Тоа ни се случува во моментов и на колективен план поради односот со најважната (неспоредна) работа - фудбалот. Разочарување слично на она на Квентин Тарантино на доделувањето на „Златниот глобус“.

Тој беше иритиран од форсирањето на Камерун и филмовите со „премногу фантазија и фантастичност“, а светската фудбалска јавност, пак, сега е во швајцарска контра и е навредена што ја нема таа „фантазија“ на стадионите во Јужна Африка.

Таму во првата фаза по групи се случуваше заробеништво во фудбалските стратегии. Шах, зихераштво, превнимателност. Малку техника, многу сила. Бразилски страв од Северна Кореја. Калкулантство од новиот фудбалски буквар на Мурињо, кое ги урна надежите кај луѓето дека барем за момент динамичното тркалање на бубамарата ќе ги извлече од општествената депресија.

Дека досега можевме да следиме фудбалска декаденција јасно покажува фактот дека на Мундијалот во Јапонија и Јужна Коре��а пред осум години паднаа 21 гол повеќе во првата фаза, а во Германија 15!

Кога е нарушена таа очекувана основна цел на фудбалот следи прашањето што да правиме со пријателот што не' изневерил. Да му завртиме грб или да му се одмаздиме. Ова второво тешко дека ќе му го направиме, ама нема ни да му го завртиме грбот.

Најлошо е кога имаме доволно трпение за некој што не го заслужува тоа. Сепак, десетте гола на последните четири меча велат дека фудбалот во Африка тоа го заслужува!