ОЧИ ШИРУМ ОТВОРЕНИ

Утрински поглед во огледалото

Тешки, но, сепак, подобри времиња ја очекуваат Република Македонија. Очигледно, за да почнеме да сфаќаме дека сме го допреле дното, навистина треба да се приземјиме на самото тоа дно. Тоа е поразувачко чувство за секој граѓанин, но кога премиерот го споделува и го наметнува тоа чувство во својот 70-минутен депресивен говор, тогаш веќе станува индивидуален проблем на секој од нас. Жалната вистина е што веројатно огромен број граѓани се убедени дека сме на дното или сме го допреле дното. Но, уште пострашна реалност е дека се' повеќе се плашам оти Груевски е способен да копа подлабоко, уште подлабоко.

Само во последниве неколку дена Македонија доживеа серија тешки порази. Прво, не беше воопшто спомната на состанокот на министрите на ЕУ во Луксембург, потоа стигна онаа анкета на ИРИ, која недвосмислено покажува дека сите трендови во државата одат надолу и довербата на граѓаните кон политиките на оваа власт е во рамките на довербата што ја имаа во 2006 година кон Владата на СДСМ. Следуваше „огнениот“ говор на Груевски пред 6.000-8.000 публика на измачени и ��о сила доведени граѓани од цела Македонија. Конечно, денес најверојатно ќе добиеме уште една шлаканица на самитот на ЕУ во Брисел и повторно нема да се најдеме на европската агенда. Човек едноставно да се праша како е можно таков малер да не' бие и секојдневно нашата држава да ниже пораз до пораз.

Стоп! Јас одбивам да живеам во таква Македонија. Одбивам животот да ми се сведе на оплакување на сопствената судбина и жалење за неправдата што ни ја нанесуваат другите. Да, таа неправда е голема, но никој не може на подобар и побрз начин да си ја спаси државата освен ние самите. Затоа, од денес па натаму не признавам жалби од типот „многу е тешко, имаме многу проблеми, не знаеме што да правиме“. Таквите жалби му ги препуштам на премиерот во заминување, Никола Груевски.

Не сум подготвен однапред да ја предадам борбата, без борба. Не сакам да живеам како губитник, не сакам мојата држава да биде поразена држава. Не признавам калимеро правда. Признавам само борба за правда.

Сепак, убеден сум дека за таквата борба е потребен огромен напор на секој поединец во ова општество. Меѓупартиската политичка битка е една работа, може да ви се допаѓа или не, борбата за подобра и посилна татковина е друга работа, и таа може да ве интересира или не, но борбата на секој поединец за подобрување на сопствената положба и подобар живот едноставно не може да не ве интересира. За тебе станува збор. И, да те прашам, што одлучи во меѓувреме? Ќе седиш дома и ќе кукаш како се' е лошо, дека сите се виновни, дека ништо не може да се промени? Ќе шеташ низ својот стан, под еркондишн, ќе гледаш телевизија и ќе се мразиш себеси и цел свет околу тебе или ќе преземеш одговорност за својот живот и за својата иднина? Гледаш дека другите околу тебе, особено оние што одлучуваат за важни аспекти од твојот живот, не се многу заинтересирани да ти помогнат.

Знам дека сто пати сум ги кажал овие работи, ќе ги кажам уште илјадници пати ако треба, бидејќи навистина сум убеден дека тоа е клучот за развој на ова општество и на сите нас во него.

Солидарност и одговорност на секој поединец во моментите кога државата преживува тешки премрежиња се најважните две одлики и рецепт за промена на работите. Овие две работи, солидарноста и одговорноста, одат заедно, мора да одат заедно, никако поинаку. Ако ти не си обврзан да работиш за себе и за својот подобар живот, тогаш и јас не сум обврзан да те плаќам за тоа. Таква ни е ситуацијата сега. Но, потребен ни е нов општествен договор што ќе гласи: Јас сум должен да работам, а ти си должен да ме платиш. Јас сум одговорен, ама и ти си одговорен. А сите заедно ги создаваме основите на солидарноста.

Утрински поглед во огледалото пред да ти почне денот, пред да излезеш од дома, на улица, без да знаеш дали останатите се погледнале во своето огледало и како тие се виделе себеси, е убава утринска молитва и терапевтски дејствува. Во тоа огледало ќе се видиш себеси, каде си сега, каде си бил, и најважно од се', каде сакаш да одиш и што сакаш да направиш со себе.

Стравот е најсилната емоција кај секоја индивидуа, посилна и од љубовта, посилна од се'. Нашите граѓани се исплашени граѓани, исплашени за својата иднина. Но, стравот не е колективна емоција, тој на крај се сведува на секој од нас индивидуално. Страв за себе и за својата иднина, страв за иднината на твоите деца и на твоите родители. Стравот е губитнички импулс, стравот блокира и оневозможува рационално промислување. Стравот е губитничка позиција, како и да го свртите.

Знам дека секоја генерација има своја борба. Така и мојата генерација. Затоа, особено ги повикувам луѓето од мојата генерација, младите во земјава. Ним им е најважна европска, светска, победничка Македонија. Јас знам дека има многу дефетизам во ова општество. Но, дефетизмот не се победува со седење дома. Дефетизмот се победува со победнички дух. Јас одбивам да бидам губитник и жртва. Јас сакам да бидам победник. Сакам победничка Македонија. И убеден сум дека таква Македонија постои и дека сме многу повеќе и многу посилни. А ти?

(Авторот е потпретседател на СДСМ)