Насловна

ЕДИТОРИЈАЛ

Како поразените станаа главна вест

Александра М. Митевска

Македонија е една од ретките држави во кои јавноста е позаинтригирана за случувањата меѓу поразените отколку за настаните кај победниците. Домашната јавна сцена е уникатен пример за тоа како опозицијата, која нема многу механизми да влијае врз процесите, почесто е во жижата, за разлика од Владата, во чи�� раце се речиси сите адути за креирање на политиките. Нашата политичка арена е раритет со самото тоа што фокусот почесто е свртен кон „Бихаќска“, каде што се расчистуваат внатрепартиски дилеми отколку кон „Илинденска“, каде што се решава за иднината на државата.

Токму ова ни се случува во последните триесетина дена, кои се обвиткани со невообичаен политички молк. Постојаните искричења на релација власт-опозиција и обратно, на кои бевме сведоци неколку години наназад, како да се случувале во некое друго време и на друго место. Постизборно, ВМРО-ДПМНЕ и СДСМ како да склучија примирје, кое, веројатно, нема да трае уште многу долго...

Затоа, пак, откако на 5 јуни граѓаните се изјаснија кому му ја даваат довербата да ја води Владата во наредниот период, љубопитноста на јавноста - на експертите, медиумите, аналитичарите..., нагло натежна кон оние што не добија поддршка да ни ја менаџираат стварноста и што останаа во опозиција.

Прашањето дали Бранко Црвенковски ќе си замине од кормилото на СДСМ стана поважно од тоа дали, на пример, ќе си даде оставка министерката за внатрешни работи, Гордана Јанкулоска. Мистеријата има ли фракции во опозицискиот камп стана побитна од тоа има ли разногласие меѓу старите партнери ВМРО-ДПМНЕ и ДУИ при договарањето на новата коалиција. Дилемата ќе си свртат ли грб Радмила Шекеринска и Црвенковски доби хамлетовски димензии, во споредба со тајноста со која се обвиткани преговорите за идните соработници на Никола Груевски во владиниот кабинет...

А, на пример, за граѓаните што едвај сврзуваат крај со крај, пливајќи низ брановите на рецесијата, не е од големо значење кој сега ќе биде на чело на опозицијата. Тоа е проблем што најмногу ја засега самата опозиција, која, очигледно, уште треба да зајакнува, за по некои следни избори со право да заслужи да биде топ-тема во јавноста. За оние, пак, што не се во политичките води, многу поважно е кои луѓе ќе седат во министерските фотелји и колку тие и премиерот ќе бидат умешни во пребродувањето на кризата.

Не дека случувањата во опозицискиот камп не заслужуваат внимание. Јавноста има право да биде информирана за тоа што се прави и што планираат оние што би требало да се наметнат како алтернатива за владејачката гарнитура. Такво право особено имаат гласачите што на изборите гласале за „губитничката опција“.

Значи, сосема легитимно е да постои заинтересираност и да се води дебата за настаните во партијата која на противниците им ја загрози апсолутната власт. Но, нелогично е опозицијата со денови да биде прва вест и главна тема, во ситуација кога државата се соочува со толку многу проблеми што чекаат на разрешница по формирањето на новиот владин кабинет. Уште понелогично е ретко некој да се заинтересира што се случува во владината зграда или во жолтата зграда на ВМРО-ДПМНЕ. Или, можеби, во упориштето на ДУИ во Мала Речица.