Поглед

Единствени за Тоше

Валентина Тодоровска

Нашата земја е мала, ама ја тресат големи проблеми. Нема ксмет да се крене, да се подисправи и застане автохтоно, на свои нозе. Се закаравме меѓу себе, со очи не можеме да се видиме и наместо поздрав, се препукуваме за името, спомениците, за „левите“ и за „десните“.

Не застануваме тука - куп грижи, неплатени сметки на јадосани стечајци и болешливи пензионери ни ги полнат менталните фајлови. И којзнае до каде ќе одевме во таа колективна нетолеранција да не се потсетевме на 16 октомври и на тоа колку го сакавме Тоше и колку се' уште е дел од нас.

Тоше е една единствена алка што спојува, лозунг за примирје, подадена рака, подголтната тага во целата каша од лаги, галиматијас од вина и невиност, на сето она што стана наша реалност. Ние пред неговиот лик заборавивме на егото, ги скротивме суетите и ги ставаме очилата на љубовта што ги носеше Тоше. Така Македонија се претвори во добро место за живеење.

Деновиве тагуваме по златното момче, по музичкиот гениј со детско срце. „Се' уште сонувам дека сме заедно“, по „Игри без граници“ и поразителното сознание дека некои работи не ги брише ниту времето.

Момчето што беше синоним за искреност, љубов и чест, единствениот што не се штедеше во давањето и во мисијата да ја шири љубовта, дејствува како аспирин на главоболката. Три години откако Македонија и Балканот го немаат Тоше, ние ја најдовме точката на спојување и на повторно обединување.

Значи, не сме безнадежни. Човечноста на Тоше не' потсети дека се' уште сме луѓе.

И кога се потсетуваме на него, посакуваме да бидеме хумани, како што знаеше да биде само тој. Но, тоа не треба да г�� правиме само во овие тажни денови..., туку секогаш.