Мое ќоше

Навиваме за Македонија

Ерол Ризаов

Во лигата на големите секој пораз не е пораз

Македонските спорт��сти ги кренаа стандардите за мерка на успехот. Ракометарите, кошаркарите, ватерполистите, каратистите, мајсторите на куглање се натпреваруваат со светската спортска елита. Рамноправно и без комплекси, без инфериорност делиме мегдан со најсилните во светот и во Европа. Не паѓаме во нокдаун и кога губиме, а станува нормално и не е никаква сензација да ги победиме и најдобрите. Самодовербата е рамносилна со знаењето и подготвеноста да се биде во друштво со кремот на светскиот спорт. Во такви натпревари секој пораз не е пораз. Напротив, респектот и почитта на противниците дека мора да дадат се' од себе ако сакаат да извлечат поволен резултат со Македонија е огромно признание. Македонија не е аутсајдер, бидејќи е во лигата на големите.

Сигурно забележувате колку е бесмислена онаа кратенка FYROM кога сме на врвот. Никој жив не ја употребува. Ниту спортистите, ниту спортските коментатори, ниту публиката. Напротив, веќе е познато дека тоа е навредлива референца за нашите спортисти и сите ја одбегнуваат како нешто што е производ на валкана политика, ирационален ултиматум, демонстрација на сила и моќ што е туѓо на спортот и витешкиот натпревар. Забележлива е и непријатноста на организаторите на големите натпревари кога се принудени да ја истакнат кратенката на земја што не постои.

Можно ли е и во политиката да се постигне нешто слично. Апсолутно да. Успехот на една нација на светската сцена е клучна мерка за почит и респект, без оглед што пишува во документи на политичката бирократија. За тоа веќе има повеќе несоборливи докази. Признавањето од над 130 земји со уставното име, вклучувајќи ги и најголемите сили, јасно кажува дека светот знае на чија страна е правдата. Се знае на чија страна е и правото. Кандидатскиот статус веќе шест години за рамноправно членство во ЕУ и тригодишната препорака за почнување на преговорите, исто така, кажуваат за притисокот на кои се изложени сите што ја гледаат неправдата кон граѓаните на Македонија. Многумина неволно и од тесни протекционистички побуди учествуваат во блокирање на една европска држава кон просперитет и демократија. Пресудата на Хашкиот суд за правда го осудува спречувањето на Македонија, со кратенката FYROM, да биде дел од двете за нас најзначајни и најприоритетни алијанси - НАТО и ЕУ за кои, за жал, или за среќа, немаме алтернативи.

И што сега. Има ли решение. Се разбира, има. Патот на победата и на успехот ни го покажуваат нашите спортисти. Европа може да се победи во рамноправно одмерување на силите ако истрчаме на теренот. И ако загубиме по некој натпревар, нема да биде крај на светот. Важно е да бидеме во друштво на елитата, на најсилните играчи и клубови и во најсилната лига. Ако останеме во балканскиот потсојуз на аутсајдерите каде што судат пристрасни судии кои никој не ги контролира, ќе ги губиме сите натпревари без оглед колку добро играме. Таму се игра премногу грубо и не се почитуваат правилата. Затоа единствена шанса е да се квалификуваме за европската лига, дури и со името Поранешна Југословенска Република Македонија и да ги покажеме нашите квалитети пред светската јавност. По првите победи ќе се свиткаат многу опашки и Македонија ќе си остане Македонија. Ниту еден Македонец нема да си го смени националниот идентитет, името или јазикот. Напротив, тие ќе јакнат, особено ако продолжат негациите. Историски докажано. Срамната епизода со името на Р. Македонија, со срамното игнорирање на правото на самоопределување, кои се непобитни факти, како што се непобитни неколку милиони живи луѓе низ светот кои се чувствуваат Македонци и зборуваат македонски јазик, брзо ќе заврши со извинување до граѓаните на Македонија, токму од оние што ги воспоставиле со многу пролеана крв тие светски стандарди. Тоа ќе се случи по првите наши значајни победи во Европската лига. Нема друг начин да се докаже бесмисленоста на наметнатиот проблем отколку да се влезе во европскиот ринг. Таму ќе се боксираме, според европски правила. Ќе примаме, ама и ќе задаваме удари. Така одредил суровиот свет на интересите и политиката. Секое молење, лелекање, плачење и удирање в гради со локален патриотизам, само за дома, е аут. И во спортот и во политиката тоа се вика страв и кукавичлук.