Мислења

Летни молотови коктели

Гордан Горгиев

Битола стана симбол на борба за праведност. Како што и отсекогаш и' прилегало, без разлика која партија била на власт во државата

ОЧИ ШИРУМ ОТВОРЕНИ

Има ли поубава работа од тоа во лето да се мисли на слободата. Сонце, мирис на убави билки, сите се надвор - и луѓето и животните и „инсектите“. И додека целиот цивилизиран свет оди на одмор, нашиве Грегор Самс постојано мислат како да се трансформираат од грда во погрда слика на самите себе. Навистина неуморно работат и се обидуваат да ги остварат своите подземни сценарија, и тоа на две полиња: тераат тајна дипломатија бегајќи од сопствената сенка, а во меѓувреме апсат политички неистомисленици. За тајната дипломатија друг пат ќе пишуваме, таму не им се мешаме, нека се варат сами во сопствената чорба. Но, за упадите што несмасно ги прават во слободата на граѓаните на Република Македонија, секако ќе пишуваме, ако треба уште илјада пати, се' дури оваа тема не им стане здодевна на сите. И токму така, слободата е „здодевна“ тема во развиените демократии. Таа е како воздухот, не ја гледаш, ама секојдневно ја дишеш. За неа мораме да се избориме, никој нема да ни ја даде на тацна.

И така, додека, веројатно, седите на плажа, не заборавајте да помислите дека некој некаде постојано се бори за сопствената слобода и за слободата на другите. Пишувам позитивна, убава колумна, која зборува за уште една победа на слободата. Впрочем, и целата историја на човештвото може да се сведе на постојана борба на слободата против неслободата. Кај нас, во Македонија, се чини дека слободата неуверливо си го пробива патот. Најстрашно е кога натрапниците на слободата ќе зачукаат на вашата врата. Џони Штулиќ пееше „датуми, сеќавања, контрола чука на вашата врата, регуларна претстава, кој не памти, отпочеток го преживува истото“. Апсењето на семејството Илиевски и (привремената) победата на слободата покажа дека таа одеднаш и за многумина неочекувано зачука на вратата на битолчани. Тие достојно и' одговорија и храбро ја поздравија.

Додека траеше целава двонеделна агонија и поигрувањето со судбината на семејството Илиевски, непрестано мислев токму на слободата. Во едно нормално општество не постои поважна тема од слободата. Не знам дали на сите во оваа држава тоа им е јасно, а ако не им е, тогаш нека им стане што побрзо. Бидејќи не постои помоќен општествен агенс од слободата. Слободата ослободува, е една од познатите пароли на Просветителството и, кој би рекол, на Преродбата. Ете во таков контекст се потсетив на мојата колумна од 23 април 2010 година, насловена „Хероите на нашето време“. Ја прочитав уште неколку пати и веднаш се почувствував како да сум директен соучесник на минатонеделните собитија поврзани со семејството Илиевски. За среќа, и огромен број битолчани, и воопшто граѓани низ цела Македонија, го препознаа последниот браник на демократијата: слободата. И поитаа да се најдат на тој браник, небаре тоа им е света обврска. Па, света обврска им е - токму тоа.

На 23 април 2010, во таа колумна напишав: „Не постои архетип, не постои матрица, не се познаваат меѓусебно, веројатно никогаш и нема да се сретнат. Но, се препознаваат. Една и единствена работа што ги обединува тие луѓе е мизеријата во која се нашле и која дополнително им се загорчува преку неодговорноста на власта. Ги обединува и поривот својот бес и огорченост да го искажат јавно, без да размислуваат за последиците од таквиот јавно искажан став. Затоа се херои.

Херои на нашето време се Душко и Гоце, храбрите млекари што се дрзнаа јавно да проговорат за криминалот во ’Сведмилк‘, а кои откако проговорија, добија казни по 500 евра за нивните нерегистрирани трактори и пријава затоа што го навредиле премиерот. Ги дотолчија луѓето. Ама еве ги пак се борат...“

Се уплашив дека сум направил злокобно претскажување, иако таквото претскажување, сепак, ни го оствари подземната инспирација на груевци. Се потсетив и на едни славни реченици на Монтескје: „Принципот на дејствување на деспотската власт е стравот, а нејзината цел е тишина, ама тоа никако не значи тишина како мир, туку како молк... на оние градови што непријателот тукушто не ги зазел“. Ех, Битола не падна под налетот на оваа власт. Битола им ги помати сметките. Битола стана симбол на борбата за праведност. Како што и отсекогаш и' прилегало, без разлика која партија била на власт во државата.

Во Битола и цела Пелагонија, и СДСМ ја покажа својата сила и волја за праведност во најделикатните моменти. Тоа е она што го заговарам цело време - дека со слободата и праведноста нема играње. Секое поигрување со нив редовно завршува со играчка-плачка. Но, битката продолжува, далеку е од завршена. Ќе се уверите и сами.

Се разбира, сега целата работа со семејството Илиевски треба и мора да се истурка правно до крај. Дали имало мачење, дали процедурата е истерана до крај, дали има повреди во постапката и, конечно, дали луѓето се виновни или не. Тука се на тест и институциите на системот. Има ли и таму херои на нашето време?

Во меѓувреме, оваа Влада веќе не може да не' изненади. Си тера по својот Прирачник за заплашување и замолчување на се' и секој што е критичен спрема неа. Сега влегува во петта брзина: сите што не се со нас се тотални непријатели и врвен приоритет е таквите да бидат замолчени. Тоа е фазата наречена Диносаурус. Имено, за да можел да опстане во живот, праисторискиот диносаурус постојано го зголемувал своето тело и го зацврстувал својот оклоп. Најпосле, изумрел токму благодарение на својата неподвижност. Што би се рекло: премногу оклоп, премалку мозок. Така ќе завршат и нашиве палеоконзервативни диносауруси. Премногу грабаат од народот и премногу го пумпаат полициско-медиумскиот апарат.

П.С. За поздравување е последниот настан на кој премиерот поставуваше камен-темелник по повод изградбата на тениски терени во Орешани. Очекувам следната недела премиерот повторно да се појави во Орешани и да им донира една кутија тениски топчиња на мештаните. Рекети нема, тие се во Владата на РМ.

(Авторот е потпретседател на СДСМ)