Насловна

ЕДИТОРИЈАЛ

Кој пат ќе го фатиме?

Оливера Војновска

Македонија го доби новиот парламент, а многу скоро ќе ја добие и новата десничарска Влада, предводена од Никола Груевски. Трета во изминативе пет години и во неа по втор пат коалициски партнер на ВМРО-ДПМНЕ ќе биде ДУИ на Али Ахмети. Па, откако изминативе шест месеци целата политичка енергија ја потрошивме на предвремените избори, сега прашањето е како и каде понатаму? Кој пат да го фатиме?

Денеска земјата се наоѓа на истиот крстопат како и пред три години кога се конституираше шестиот парламент, а во кој Груевски и неговата ВМРО-ДПМНЕ (исто така, на вонредни парламентарни избори) добија апсолутно мнозинство. Заедно со ДУИ контролираа и двотретинско мнозинство во Собранието и Бадентер.

Македонија повторно е исправена пред истите предизвици - НАТО и Европската унија, на една страна, наспроти името на друга. Сега состојбите во однос на нашите евроатлантски перспективи се дури и посложени. Антиквизацијата не ја омекна тврдата бескомпромисна политика на Грција. Напротив, само ја засили егоцентричност�� на Атина по ова прашање.

Дополнително, споредено со 2008 година, државата се соочува и со многу посериозни економски проблеми, уште поголема невработеност, социјални тензии... И тоа што најмногу ни забележува меѓународната заедница, драматичен пад на демократските процеси и на слободата на медиумите.

Новата Влада ќе биде исправена пред предизвикот да поведе позитивни општествени и политички промени, со кои ќе се забрзаат реформите и ќе се подобри квалитетот на животот на граѓаните. Таа ќе мора да носи брзи, но добро промислени одлуки за круцијалните прашања. Старо-новиот премиер не смее да продолжи со колебливоста, развлекувањето и одложувањето на важните одлуки. Пред силен предизвик да ги придвижи процесите е исправена и ДУИ (која го презема раководењето на евроинтеграциите во Владата).

Во наредните месеци новата македонска власт ќе треба да покаже колку е навистина вешта да ги реши тешките проблеми со најмали последици за државата. Притоа, важна, а не епизодна улога, треба да одигра македонскиот парламент. Собранието ќе мора да направи конкретни чекори за да ја одбрани позицијата што му е дадена со Уставот. Не смее да продолжи традицијата парламентот да се исклучува од креирањето значајни одлуки. Ниту, пак, некој арогантно да го става законодавниот дом во деградирачка позиција, а пратениците во улога на статисти.

Долгогодишното новинарско искуство кажува дека пратениците (особено од опозицијата), за жал, немаат некакво влијание врз содржината на законите. Сепак, овој пат, опозицијата е побројна во Собранието, па мнозинството понекогаш ќе треба да го слушне и да го респектира ставот на опозиционерите. Барем за проекти за кои е потребно двотретинско и Бадентерово мнозинство.

И, конечно, власта, поточно премиерот ќе мора некако да се навикнува на критиките од опозицијата, интелектуалците, новинарите, странските дипломати. Не е ништо страшно ако јавноста слушне и поинакво мислење од она што го пласираат полтронските медиумски мегафони. Впрочем, тоа е добро за здравјето на општеството.