Насловна

ПОПАТНО

За што „да“ и за кого „не“?

Нина Нинеска-Фиданоска

Некој се обидува да ја протне тезата дека сите биле исти и ништо немало да се смени во нашите животи без разлика за кого ќе гласаме

Воопшто не се согласувам со „избалансираната“ теза, која деновиве некои од креаторите на јавното мислење се обидуваат да ја протуркаат на мала врата, а која оди на линија дека ништо особено немало да се смени во нашите обични животи, без разлика дали Никола Груевски ќе остане да владее со Македонија или Радмила Шекеринска ќе ја добие шансата да формира нов тим што ќе раководи со државата. Во прилог на ваквата „визија“, се сервира податокот за големиот процент од граѓанството, кое, според последните мерења на јавното мислење, сметало дека нема да дојде до значајни поместувања доколку на 5 јуни се случи промена на власта!

Но, дали така треба да се размислува?

Можеби е разбирливо зошто солиден дел од народот едноставно нема верба во подобро утре. Успеаја двете гарнитури добро да го разочараат во 20 години незавршена традиција. И едните и другите оставија зад себе „здрави“ причини за незадоволство, а заедно со нив и големи прашалници кај гласачите - дали воопшто вреди уште еднаш да им ја подарат слатката моќ на власта.

Ама навистина не ми е јасно зошто и оние од кои сериозно се очекува дека можат да ги препознаат барем генералните правци по кои во следната четиригодишна рамка би требало да се движи државава, сега ставаат знак на равенство меѓу главните репрезенти на политичката понуда во земјава. Овие „објективни“ аналитичари неуморно се обидуваат да ја одбранат идејата дека „воопшто не чинат и едните и другите“. И дека е хамлетовска дилема дали воопшто вреди да се излезе и да се гласа, а и кога ќе застанете зад пултот, каде што сте суверен и неприкосновен, можеби е и сеедно чии реден број ќе го заокружите со пенкалото!!!

Јас јавно кажувам дека одбивам да ја купам таквата определба „сите се исти“. Не дека нешто посебно верувам оти кој било од овие што сега засипнуваат по митинзите за да не' убедат како се тие најдобри и најчесни - и навистина ќе успеат да ни ја обезбедат благосостојбата што ни ја должат од поодамна. Добро знаеме дека убавиот живот не чека на нас и сигурно нема да го консумираме ниту во следните неколку години.

Ама никогаш нема да се согласам дека по пет години целосно ретроградно менаџирање со државата на Никола Груевски и на неговата екипа, имаат право народот, и особено своите симпатизери, и натаму да ги замајуваат само и само со „непресушните гревови“ на Бранко Црвенковски.

Па наместо главни теми во овие веќе мачни предизборни дебати да ни бидат кога реално би можеле да го затвориме кошмарот со името и да се интегрираме во НАТО и во Европската унија, но и како да станеме конкурентни за европските пари и инвестиции, ние мазохистички се занимаваме со Бранко и со стечаецот, и со тоа дали првиов навистина имал капацитет да биде одговорен за пропаднатиот брак на вториов!!!

Каква површност, каков примитивизам. Пак си дозволуваме да ни избегаат клучните теми и вистини по кои треба да трагаме, а тоа е која од партиите може да ја направи земјава барем пристојна локација за живот, што во моментов не е воопшто, според ниту еден критериум. Ова не значи дека треба да се амнестира Црвенковски од гафот во Карпош. Ама, од друга страна, уште повеќе нервира што вмровските пропагандни машинерии таа грешка ја издигнуваат на ниво на суштински проблем во земјава, чиниш од неа зависи ќе ја биде или не Македонија.

Значи сега, кога изборниот часовник ги одбројува последните денови, веројатно, ќе мора да се освестиме и со ладна глава да си ги поставиме оние, навистина битни прашања.

Сакаме ли конечно билет за елитните НАТО и ЕУ-клубови во кои речиси сите наши соседи удобно се сместија или забрзано им се приближуват, и веќе ги уживаат нивните благодети или, пак, преферираме и во наредната декада да останеме заглавени сами, со сопствената сиромаштија, некаде меѓу триумфалната капија и Музејот на ВМРО!!! Планираме ли и во иднина со нашите пари од даноци и казни да ги алиментираме сомнителните градителски барокни инспирации на една мала групација сконцентрирана околу премиерот и лидер на ВМРО-ДПМНЕ (кој знае што во иднина може да ги мотивира), или би посакале тие да се канализираат во модерни автостради, опремени болници и современи градинки и училишта. Имаме ли желба во индустриските зони да се сместат фабрики на реални, здрави и афирмирани мултинационални компании, кои ќе апсорбираат дел од драматичната невработеност или претендираме немо да посматраме како не' напуштаат и оние малку странски инвеститори, кои пред неколку години дојдоа да работат во Македонија. И, конечно, сме или не сме за демократија. Сакаме ли граѓани што мислат со сопствена глава и дејствуваат раководејќи се од личниот избор или послушни и исплашени поданици. Бараме ли слободни, критички и непристрасни новинари или уживаме во оваа вулгарна и исцрпувачка медиумска битка што секојдневно без грам вкус се одвива пред нашите очи, а која не ја изрежира никој друг, туку самата власт, на која и тоа колку и' одат на рака ваквата раскараност и омраза.

Доколку се обидеме искрено да си одговориме на овие дилеми, веројатно, ќе осознаеме барем за кого не би требало да гласаме. И убаво ќе разамислиме кој ја заслужува нашата доверба за следните четири години бидејќи е веќе крајно време да почнеме и ние достоинствено да живееме.

Некои од старите вмровци деновиве неволно признаваат дека партијата е зрела да премине во опозиција и дека таквото искуство би било одлично и здраво за неа и за нејзиното „чистење“ од сета негативна енергија што ја акумулираше во овие неколку години апсолутистичко владеење. Но, исто така и тврдат оти врвот воопшто не е подготвен да ја отстапи власта и ќе се обиде да ја зачува уште еден мандат по секоја цена. Од СДСМ, пак, бараат трета шанса. Велат, учеле на грешките од минатото и се колнат - сега знаеле како треба. Ако ја добијат и ја упропастат, веројатно, нема да има нова.

И други играчи овој пат ударнички се натпреваруваат на изборната сцена. Нови, старо-нови или реафирмирани, сеедно, тие секако ќе матат сметки на овие избори, и не само тоа, туку и сериозно ќе заматат нечија комоција. Ќе биде интересно, навистина интересно. А ние да се преиспитаме за кого „не“ и за што „да“ треба да гласаме.