Насловна

ЕДИТОРИЈАЛ

Синдикален срам

Маја Томиќ

Синдикатот си ја сака Владата. И си ја почитува. Кое би било вистинското време да се покаже таа верна љубов, ако не една недела пред изборите. Моментот е избран, топ. Друштвото, уште повеќе. Лично премиерот и уште некои првенци од неговиот Кабинет, заедно со првите луѓе на трите синдикати, Сојузот на синдикатите на Македонија, Унијата на независни синдикати и Конфедерацијата на слободни синдикати. Ни помалку ни повеќе, место на средбата - „Александар палас“. Се' синдикалец до синдикалец и тоа „политички неопределен“. Така барем ја уверуваат (читај лажат) јавноста. Пред неколку дена претседателот на ССМ, Живко Митревски, изјави дека до завршувањето на изборите нема да зборува ништо јавно, ��а не му се залепела политичка етикета. А уште завчера се премисли. Се вадеше дека не било тоа средба со лидерот на ВМРО-ДПМНЕ, туку со премиерот Никола Груевски. И уште рече: „Јасно е дека ние сме неопределени, независни и неполитички“, рече тој. Ма, јасно е како бел ден, нема збор. § откри на јавноста дека разговарале за минималната плата, а премиерот ветил дека неговата нова влада сигурно ќе ја утврди. Ајде де! Вистинска новост. Па, веќе ни чади главата од - минимална плата, минимална плата, минимална плата... тоа што Синдикатот го бара 20 години наназад, ама и претходните и оваа Влада не сакаа ни да слушнат. Сега одеднаш се создаде интерес.

За разлика од минималната непријатност во ликот на Митревски, претседателот на Унијата, Слободан Антовски, беше послободен во изјавите. Човекот нема од што да се плаши. Отворено си кажа: „Се надевам дека оваа Влада ќе остане бидејќи никоја од досегашните не најде време за да седнеме и да разговараме“. Да не сакаше да рече, му посакувам на ВМРО-ДПМНЕ да победи на изборите? Ама да не биде потоа како песната „О, љубов неверна, дали помниш една пролет...?“

Крајна оцена, средба за срамота. Синдикати јавно да влезат во функција на политичка кампања. Се срамат и претседателите на гранските синдикати во ССМ, оние што лани го тргнаа Ванчо Муратовски дека бил политички етикетиран за да го седнат „независниот“ Митревски во неговата фотелја. Тие вчера испратија анонимно писмо со кое се оградуваат од неговите постапки. Велат, не се потпишале, им било страв од реваншизмот на Митревски. Пишуваат дека Митревски кажува ставови што не се донесени на Претседателство. „Да, минималната плата е важен дел од синдикалната борба, но ветувањата треба да се остават за по изборите“, коментираат неистомислениците, со ставен извичник на речиси секоја реченица што значи дека биле ептен возбудени кога го составувале текстот. Накрај прашуваат - дали Митревски коалицира со власта затоа што и' е должен за некои услуги.

Митревски, Митревски, додека ти си се дружиш со власта, гледаш ли колку градежни работници што турбо работат на владините објекти, со месеци не зеле плата, знаеш ли колку од нив загинаа, а работеа на црно, познато ли ти е дека има над 300 илјади невработени, дека 90 отсто од вработените преживуваат со 200 евра плата, дека социјалци умираат затоа што немаат пари за лекови, дека мобингот ги задуши вработените и во приватниот и во државниот сектор, и што ли уште не... Еден синдикален лидер треба да се занимава со овие проблеми, а не со политички подлизувања. Пардон, сакам да речам, еден вистински синдикален лидер.