Насловна

Мислења

Аце, бејби

Петер Арсовски

Со подигањето на Александар Македонски, ние во Скопје го имаме најголемиот геј-споменик во светот

Споменикот на Александар Македонски на плоштадот уште недограден, стана тема на остри дебати. Противниците на градбата (меѓу кои и јас) сметаат дека е тој еклатантен пример на нашите сопствени фрустрации, нетолерантност, конзервативност и општ национален комплекс. Неговите приврзаници (меѓу кои и власта), велат дека е тој симбол на нашата државотвороност, национален идентитет, антички корени и украс на модерното време, кој сигурно ќе привлече море туристи.

Како што е редот, аргументите на власта победија и Аце гордо се постави на плоштад. Значи таа работа е готова. Сега се поставув�� прашањето како да направиме тој споменик, сепак, да биде „кул“, како да привлече туристи и да покаже дека не сме националисти и конзервативци? Е, има само еден сигурен начин да се постигне сето тоа.

Имено, веќе е општоприфатено дека Александар Македонски претставува еден од најстарите потврдени хомосексуални икони во светот. Заедно со учителот Аростотел (кој сигурно му велел „осеќаш ли како знање улази у тебе“), Александар од најраните денови имал хомосексуални побуди и искуства, а со, како што тој сaмиот го нарекувал „љубовта на својот живот“, момчето Хафастион, тие побуди прераснале во трајна хомосексуална љубовна ориентација. Некои сметаат дека една од главните причини за одлучноста, крволочноста и амбициозноста на Александар потекнуваат токму од потиснатите фрустрации родени од неможноста за хетеросексуална љубов. Со други зборови, да не бил геј, немало да биде толку успешен.

Соодветно на ова, споменикот на Аце на плоштад по аналогија, исто така, претставува своевидна геј икона. Самата естетика на споменикот е студија на хомосексуалната иконографија. Исцртаните нагласени мускули, спартанските сандали, кусото здолниште и тесниот оклоп, подигнатата позиција на коњот и на крајот нагласено еректираниот меч, претставуваат силна симболика на сексуалноста, а нејзината геј ориентација е очигледна во самата монументалност, како и од измазнетите линии на лицето и лелеаво претставената коса.

Со тоа, ние, де факто, во Скопје го имаме најголемиот геј споменик во светот. Значи во нешто сме први и засега единствени. Според тоа, најдобар (и најверојатно единствен) начин да се промовира споменикот и да стане вистинска светска атракција, е кај Аце да се организира огромна геј парада со гости од целиот свет, која потоа треба да стане традиционален настан. Со тоа ќе ги постигнеме сите цели за поставувањето на споменикот. Прво, тоа ќе биде доказ дека побудите за поставувањето не биле националистички, туку, напротив, дека тој е симбол на толеранцијата; дека не е во прашање конзервативна туку модерна и напредна естетика; и на крајот, таквиот настан сигурно ќе привлече туристи на една постојана основа. Тој настан после ќе биде платформа да ги промовираме и другите знаменитости што сме ги изградиле во Скопје.

Веќе јасно си ја замислувам парадата. Таа треба да почне уште од раскрсницата кај „Кјуби“ (бивши ЗОИЛ). Оттаму, качени на коли покриени со сценографија, учесниците ќе се движат покрај Градската болница, покрај Собранието, низ триумфалната порта до Аце. На колите ќе бидат качени исончани, депилирани трансвестити (популарно транџи), облечени во бикини, со ангелски крилја како од „Викторија сикрет“ и од колите ќе пијат шампањ, ќе играат и симболично ќе фрлаат цвеќиња движејќи се полека кон плоштадот. За таа пригода, и триумфалната капија и Аце ќе бидат симболично обоени со осветлување во розево. Со перјаници и на штикли, геј парадата ќе напредува кон плоштадот, со море придружници и публика. Оние што нема да бидат на колите, ќе бидат долу облечени во мрежести маички, со флуоресцентни реквизити, и велесо ќе скокаат во ритамот на „We are family“. Парадата кулминира со голем концерт на плоштад. За тој концерт би дошле и Шер и Кајли Миног, но можеме да одиме и со постара варијанта, како Џими Самервил или Бој Џорџ, зависи од вкусовите.

Таму, на концертот, околу Аце, во звуците на џангл–техното, геј поданиците ќе се виткаат во племенски занес цела ноќ. Наутро, веднаш се префрлаат на афтерпарти на една од блиските плажи, која за таа прилика станува „машка танга бич“. Потоа, по лудата ноќ, заминуваат со убави искуства и со желба да се вратат наредната година. Таква парада после ќе стане традиционална секоја година, и така ќе ја исполнува квотата на туристи. Како што гледате, Скопје, како сериозен домаќин, веќе ја има целата потребна инфраструктура, овде спомениче, таму плажичка.

Ако јас се прашувам, тоа е токму она што ни треба – на вештачката сериозност со која се сфаќаме самите себеси, да се спротивставиме со хумор и иронична алтернатива. Баш ме интересира како оние избричени момци што ги тепаа протестантите ќе се справат со транџиве, или како полицијата ќе проба да ги спречи. Едните ќе се буткаат намуртени, а овие „парадистиве“ ќе им викаат „мене ли ќе ме удриш маче, мене цуци?“

Значи се договоривме: геј парада. Ем ќе го провомира нашето геј светско чудо, ем ќе ги дифузира општествените тензии, ем ќе покаже дека не сме нетолерантно општество. И сето тоа централизирано околу споменикот, кој потоа, со текот на годините, ќе добие прекар „Аце бејби“.

(Авторот е магистер

по политичка комуникологија)