Свет меѓу корици
Во што се вљубуваме?
 Невена Поповска
Несекојдневни возбудливи приказни за љубовта, растењето и семејниот живот, за градското секојдневие и за изненадувањата и настаните што на ликовите им го менуваат животот се содржина на романот „Во што се вљубуваме“ од Роман Симиќ. За ова дело Симиќ во 2005 година го доби престижното признание за најдобра прозна книга на „Јутарњи лист“ во Хрватска, а кај нас го објави издавачката куќа „Македонска реч“.
„Во што се вљубуваме“ е силна, мрачна и главно безнадежна книга. Единаесетте приказни меѓу себе мошне се разликуваат, така што читателот на крајот има претстава дека прочитал единаесет различни книги. Единственото што ги поврзува е авторскиот ракопис на Симиќ во кој провејува елегантна тага. Тој е мајстор за дијалог и атмосфера, а најмногу од се прецизен аналитичар на неизреченото, писател кој не бега од силните емоции. Во конкретен и препознатлив простор Симиќ пишува хроника за меѓучовечките односи и на интересен начин ни покажува што се крие во премолченото...Тоа се приказни за љубовта без која не е можно, а со која не е ни лесно. Во исто време, овие приказни, исполнети со љубовни копнежи и сцени на страдање поради љубовта и неисполнетоста, раскажуваат за тоа како почнува љубовта и кога завршува таа. Во овие раскази за љубовта и таинственоста, меланхолијата и нежностите, копнежите и потрагите по можен мир секогаш се открива напрегнатост што им дава посебна сила и драматургија. Тоа се раскази со впечатлив стил со силна психолошка основа, низ кои постојано провејува прашањето: „Di she cosa c‘innamoriamo, caro mio?(Во што се вљубуваме?)“ -што го поставува бабата на главниот лик во приказната под наслов „Лице“.
Роман Симиќ е роден во 1972 година и во моментов е уредник на литературното списание „Форум“, уредник и организатор на Фестивалот за европски краток расказ, а работи во издавачката куќа „Профил“. „Во што се вљубуваме“ е негова втора книга раскази, а пред неа ја објави збирката „Место на кое ќе ја поминеме ноќта“.
„Терминот ’мрачно враќање дома‘ често се споменува кога станува збор за ’Во што се вљубуваме‘, вели Роман и продолжува: па, се поставува прашањето зошто? Според мене, пооптимистичен заклучок би бил дека најпосле и јас сум се приклонил кон логиката и паметот, бидејќи кај нас ако пишуваш поинаку веднаш те прогласуваат за чудак или ретка ѕверка. Оној осамениот реалист во мене вели: ’ се обидов да говорам за нештата кои ми се битни на начин на кој јас сакам, заедно со бонусот: и луѓето да ме разберат‘. И покрај се наивно верувам дека мојата книга може некому да му значи едноставно затоа што во неа сум до крај и како писател и како човек. Еднакво наивно верувам дека книгите може да го променат светот“.
„Во што се вљубуваме е интересно и тешко прашање што Роман Симиќ ни го поставува во книгата, а одговорот треба да се побара на страниците на делото. Збирката преку единаесетте раскази кои се мошне мрачни и тажни, ни нуди и мошне животни и секојдневни настани во кои секој читател може да се препознае. Немојте да се изненадите ако читајќи го делото веднаш не сфатите што сакал авторот да каже или зошто ставил точка на некој расказ токму во најинтересниот момент. Можеби затоа што со тоа сака да го натера читателот да ја продолжи приказната на свој начин или можеби затоа што еден ден од таа приказна би се развил роман. Би бил мошне успешен, во тоа. Се разбира, расказите на Симиќ се мошне поволна подлога за почеток на пишување на некоја подолга форма и иако авторот потенцира дека многу го сака краткиот расказ како форма, најавува дека наскоро ќе се впушти во пишување роман чиј главен лик ќе биде љубител на Брус Ли и на Кунг-фу...а дејствието на романот се случува во еден задарски кварт во кој израснал Симиќ. |
