Мислења

Србомански бугаромани

Филип Петровски

Заинтересиран сум весникот и таканаречениот „политички дисидент“ да докажат на суд се' што тврдат

Интересно е човек да проанализира и да се изнасмее во исто време какви фрустрации се тркалаат низ нашите весници. Кризата удрила на сите страни, посебно по тиражите, па затоа сопствениците се принудени да прават разни лудории за да го задржат вниманието на читателите. Еден од начините е да се пишува постојано за теории на заговор што ги интересира луѓето за да пронајдат виновник за општата состојба некаде далеку надвор од можноста да го фатат, а со тоа и нешто да променат. Но, друг начин е, на пример, да си најдете разни отпадоци што имаат потреба своите фрустрации да ги лечат со плукање на се' околу себе. Посебно ако тие отпадоци се согласиле да пишуваат без пари. Тогаш нискиот тираж се компензира со тоа што имате весник без новинари или со само два-тројца. Оти, вие сте толку суетен што не ја признавате реалноста и со сила се правите тоа што не сте. А, тука нема помош. Ако нискотиражниот неделник решил така да опстојува, нема помош. Не може вие пријателски да ги укажете овие работи зашто пријателството се меша со личен интерес, само за пари и за некој број повеќе продаден, по секоја цена.

Со задоволство следам колку може да се падне новинарството со ваквото практицирање. Оти мене, за разлика од многумина, јасно ми е дека се' што лета не се јаде. Односно, не е вистина се' што е напишано во весниците. Ама не е така и со пошироката читателска публика. Плукачите во овој нискотиражен неделник сфатиле дека можат да пуштаат бомбички, оти на тоа се верува безрезервно. Тоа и го прават. Добро, нека тераат. Само овој пат некои работи ќе мораат да ги докажат на суд. Тоа е толку просто. Кога вие сметате дека се' може да се напише, да се навредува како што се навредува, посебно да се изнесуваат невистини и некој да се обвинува за шпионажа, кодошење - најдобро е тоа на суд да се докаже. Многумина мислат дека со игнорирање е подобро да се поминува низ ваквите глупости. Демек, за ден-два ќе помине. Што се' не поминало. Кој се сеќава на минатата недела? Можеби тоа е делумно точно. Колективното сеќавање е на завидно лошо ниво. И можеби треба и така да се игра. Но, во мојот случај, нема да биде така. Јас сум заинтересиран весникот и таканаречениот „политички дисидент“ да докажат на суд се' што тврдат. Ќе биде симпатично да се следи потоа како „кука и плука“ сопственикот по судовите, оти веќе еднаш се најде таму со своите приказни и заговори. Па потоа други му беа виновни.

Во оваа пригода пак ќе потсетам дека човекот што се претставува како политички дисидент не го сметам воопшто за дисидент, туку за криминалец, кој останал должен во Куманово и побегнал преку океан. На кого стигнал и на кој не стигнал. Имал среќа што во почетокот на деведесеттите Љупчо и Доста одеа кај него во кафеана кога доаѓаа во Куманово. Претпоставувам дека поради тоа и му отвориле досие од државна безбедност, како што тоа го правеа за многумина од нас. Исто како и за мене. И нема тука ништо нејасно. Режимот на Б.Ц. ги користеше службите против своите политички неистомисленици. Да го потсетам „дисидентот“ дека Љупчо и Доста, кои сега обилно ги плука беа на власт кога со закон се отворени досиејата. За да му се застане на пат на таквиот начин на користење на службите. Да го потсетам како се виткаше понизно пред Доста Димовска во Баба Цана. Колку му беше мерак да седи до неа. Се топеше од радост. Има луѓе што го гледале тоа, меѓу нив бев и јас. Друго е сега ако поради психичката состојба и барањето потсвесен начин да се заборави историјата за да се прикаже како што не е, наменски заборава. Едно признавам - има среќа. И вештина. Успеа со лелекање и плачење да направи замена на тези и своите криминали да ги покрие со божемно дисидентство. Да се претстави како жртва. Бог да чува, не е тоа. Затоа велам, треба да ги воспева Љупчо и Доста што му оделе во кафеана. Ако немаше досие, ќе немаше како да стане жртва. Го знаат тоа кумановци.

Но, сега една работа не ми е јасна. Зошто толку агресивно ми се нафрла? Гледам вадел некакви преписки од форуми. Гледам дека на форумите пишувал под псевдоними. Зошто се криел тогаш, а сега не се крие? Се срамел од своето име? Се срамел од мене? И треба да се срами. Па тој беше еден од моите лобисти зашто имаше партнерски врски со татко ми. Можеби тогаш на тој начин се оддолжуваше, барем делумно. Нејсе, тоа не е битно. Душата не може да избега од такви гревови, тоа е природен закон и за тоа се плаќа порано или подоцна. Туку, не ми е јасно зошто „политичкиот дисидент“ се криел на Интернет. А ме плукал колку посилно можел. Тогаш не знаев дека тој се крие зад псевдонимот и дискутирав со него. Мислев некој со нормална желба е да разговара. Всушност, станувало збор за човек со тежина на душата, со гревови, кој не знае што да прави со себе во изгон, па така се празни. Жал ми е, не можам да ти помогнам дисиденту, секако, во наводници.

Уште само неколку работи да додадам за потребите на хрониките. Горд сум што сум бил падобранец. Не може баш секој да биде тоа. Треба храброст. Го нема баш секој тоа. Служев во Ниш. Тоа е историски факт и не може да се промени ниту, пак, сакам да се промени. Имав 18 години и Југославија се' уште постоеше. Тоа значи дека немаше македонска држава и армија. Како што кажав минатата недела, како последица на српскиот национализам тогаш, мојата класа се врати од војска радикализирана и целосно македонски определена. Да ве потсетам дека таа генерација учеше за марксизам и за духот на титоизмот како за нешто најдобро. Не сме ни чуле за Мара Бунева или, пак, за борбите на вмровците за Македонија. Не дај боже да пишувало некаде за Тодор Александров или Протогеров.

Гледам ве заинтересирала Мара Бунева. Па читајте, учете. Може ќе дознаете дека таа е Македонка што го убила српскиот ѕвер Прелиќ, кој измачувал македонски студенти и патриоти. Го жртвувала својот живот за да покаже дека тука живеат луѓе. Не избегала преку океан... Тоа е чин што заслужува подарок од наша страна при самата помисла. Ако не го разбирате, тоа не можам да ви помогнам. Годината што ја споменувате не е 1993, туку 1995. Го знам тоа според косата. Тогаш бев во рокерска фаза. Ех, времиња. Друго е тоа што во недостиг од државна прослава и огромен споменик, некои чакнориси денес го злоупотребуваат местото каде што се одржува панихида. Доаѓаат со бугарски знамиња и од тоа се прави циркус. Таму треба веднаш да се постави македонски јарбол. Највисок.

П.С. На сопственикот да му порачам дека може да го пренесе вашиот форум во целост во весникот, па така да заштеди уште повеќе на новинари, а вие уште повеќе да се чувствувате дека некој ве чита.

(Авторот е доктор по политички науки)

http://filippetrovski.com/