Си велам

Одличните студенти на ВМРО-ДПМНЕ

Ерол Ризаов

Со партиска книшка в џеб најлесно се стасува до целта

Ги гледам деновиве по весниците на пропагандни партиски плакати убавите насмеани лица на некои од најдобрите македонски студенти. Бликаат од среќа што се здобиле со партиска книшка и што ќе можат да и' помогнат на Македонија. Новиот бран ќе и' донесе на партијата свежи млади сили, умни и образовани луѓе, а тие ќе добијат можност да го покажат своето знаење и да и' се одолжат како вистински патриоти на татковината за се' што направила за нив. Уште една чиста десетка и за ВМРО-ДПМНЕ и за студентите кои го направиле вистинскиот избор со партиската книшка в џеб.

Кога ги видов овие момчиња и девојки прво што ми падна на памет е дека, конечно, некој се сетил во ВМРО-ДПМНЕ да ги смени оние ужасни страници и слики со негативна кампања кон граѓани и јавни личности само затоа што биле симпатизери, или припадници на опозицијата. Оние фотографии на татковци деца во стилот „се бараат“, како повик до ловците на уцени на Дивиот Запад, само недостасуваше износот на наградата, беше една од највалканите и најподли работи што воопшто се видени во македонската транзиција. А, богами сешто се нагледавме и наслушавме. Неисе, откако ги прочитав пораките на одликашите, ме касна змија. Па, ова е уште полошо од оние бесмислени плукања по противниците. Ги бележат јавно овие успешни млади луѓе со нивна партизација на стартот од животот. Како да им е тоа тапија и жиг за цел живот. Ни комунистите не ги вадеа сликите на одличните студенти по весници кога ги зачленуваа во единствената партија. Зарем на идните генерации на овој начин ќе им го покажуваат дека најбрзиот и најлесен пат до успехот е преку партијата. Кој револуционерен д��х и подготвеност да се смени, светот се негува кај овие луѓе ако ги канализираат и ставаат во партиски калапи уште неизлезени од училишните клупи.

Како гимназијалец и како студент бев длабоко убеден дека најкритичната маса на едно општество, од која најмногу се плашат заседнатите во фотелји корумпирани политичари, се токму студентите и нивните професори. За наша несреќа македонските студенти и нивните професори уште од времето на големите студентски демонстрации во Европа и во Белград од 1968 година па наваму тргнаа по патеките на нивните татковци и дедовци: наведната глава сабја не сече. Најдобро е да се молчи, да не се спротивставуваат на власта, да не искажуваат јавно незадоволство, па дури ни за тоа што не можат да добијат бесплатна студентска автобуска карта, пристојна стипендија и менза, а да не зборуваме за некои повисоки идеали, или да бараат промени и демократија. Така, лека-полека нашите студенти и професори сега маршираат во редовите на демократските леви и десни партиски сили. Во својот поход до слободата во транзицијата најголемиот дострел го имаа кога стасаа до градскиот плоштад како архибригада колку да ни покажат колку навистина е трагично нашето општество. Тие студенти протестираа за големата штета што беше на повидок од узурпацијата на власта на скопскиот плоштад и против дехуманизацијата на јавниот простор што ни припаѓа на сите. И што се случи, на очиглед на полицијата и на сите нас партиските насилници и силеџии им удрија ќотек на студентите. Го видовме и проголтавме тој голем срам. Тој наш молк и страв не' чинеше стотици милиони евра. Тоа беше наш општомакедонски пораз, а не на оние храбри студенти на архитектура на кои им ги скрши крилата арогантната власт и ги прогласи за непријатели и предавници. Потоа, сосема спокојно, непречено од никој, го изгради на плоштадот најголемото Потемкиново село во 21 век во Европа.

Едни други ученици и студенти, можеби не одлични како овие што се смеат денес од страниците на весниците, ги видовме на скопскиот плоштад како бараат одговорност за убиството на нивниот другар Мартин Нешковски. Полицаец од обезбедувањето на премиерот го уби брутално младиот Мартин на само 50 метри од бината каде што се славеше изборната победа на ВМРО-ДПМНЕ. Младиот Нешковски сакал да се качи на бината на партијата блиска до народот и да ја слави победата со своите сопартијци. Сиромав, не знаел дека таму непоканети не примаат. Плати со глава.

Немам ништо против луѓето кои сакаат да имаат партиска книшка, да припаѓаат на политичка опција и да ги бараат патиштата како најбргу и најлесно да и' помогнат на својата татковина. Таквите идеали се добредојдени и се одраз на патриотизам, младешки идеали, добро воспитување и образование. Конечно, ќе немавме повеќепартиски систем ако немаше луѓе кои видоа во тоа демократија и прогрес на општеството што доведе и до слободна и независна Македонија. Главниот проблем не е ни во тоа што премногу и по сите линии се партизира државата, па политиката уште подлабоко од еднопартискиот систем навлезе во сите пори на животот и во војската и во полицијата, во културата, во науката, во образованието, во спортот... ќе речете политиката секогаш била таму. Да, ама вака никогаш. Сепак, мислам дека нашата најголема трагедија на патот за демократија и правна држава е во фактот што политичките партии ги заменија, поточно ги блокираа, сите институции на системот. Нема ништо без партија. Нема работа без партиска книшка, нема бизнис, нема стипендија, нема кариера, нема успех. Така, она што бевме убедени дека е основен предуслов за развој на едно просперитетно и демократско општество се претвори во негова груба спротивност. Партиските седишта станаа заводи за вработување, судници, банки, училишта, факултети, телевизии, весници, болници, градинки...

Еве го првиот тест за најдобрите студенти новопримените вмровци. Појдете во партијата и прашајте го вашиот лидер зошто студентите во Република Македонија веќе половина учебна година не си ги добиваат стипендиите. Кој го сервира овој лош имиџ за партијата. А, се разбира, можете да прашате дали во партијата ги знаат последиците кога студентите не примаат стипендија. Или можеби со членството се избегнува тоа чувство. Ако ја немате храброста да ги поставите овие прашања, бадијала ви се книшките.

Вака помпезното зачленување во партии на најдобрите студенти, се разбира, по сопствен избор, што е основно демократско право, голема заслуга имаат и нивните професори. Алал да им е. Ова е уште еден нивни голем придонес за автономијата на Универзитетот. Жална Македонија.