Мислења

Веродостоен соговорник

Гордан Георгиев

Прашањето не е дали Грција сака да го реши спорот со името, туку дали може да биде принудена да го реши?

ОЧИ ШИРУМ ОТВОРЕНИ

Какво е местото на вистината и на лагата во политичката комуникација? Министерот за надворешни работи на Грција, Аврамопулос, пред некој ден изјави дека „Груевски не е веродостоен соговорник за решавање на спорот за името“. Режимските медиуми, под контрола на неверодостојниот Груевски, веднаш побрзаа да спинуваат дека Грција бара да се врати опозицијата на власт во Македонија за полесно да се договорат/испазарат околу името.

Но од каде таква нервоза кај режимските медиуми? Зошто веднаш се фатија за јадецот? Зарем не е многу логично кога еден ваш „непријател“ (такви се Грците во сфаќањата на нашата власт) кој има интерес да ве принуди да се приклоните кон неговата позиција (промена на името, според барањата на Грција) ќе ви намести волеј дека потребна е промена на власта во „непријателската“ држава, првиот инстинктивен одговор на граѓаните да биде: па овој човек кој ни мисли лошо, барајќи промена на власта и доаѓање на опозицијата, всушност ја галванизира јавноста во поддршка на актуелната власт. Ако нашиот „непријател“ бара смена на нашата власт, тогаш мора да е нешто сомнително. Или опозицијата е здружена со грчката власт и работи против интересите на Македонија (заедно со повеќе од 400 илјади граѓани кои ја поддржаа на последните избори) или нашата власт има „премолчен“ договор со грчката власт. И уште пологично, доколку опозицијата петоколонашки соработува со грчката власт, тогаш Грците не би праќале јавни пораки до граѓаните на Република Македонија дека треба да се смени власта, туку тајно би работеле на подривање на ��ктуелната власт. Но не, Аврамопулос јасно и гласно, во весник, порача дека актуелната власт (читај Груевски) не е веродостоен соговорник. Притоа, веродостоен значи достоен на верата, на вербата, по екстензија и достоен на вистината (верите).

Ајде да тргнеме од неколку претпоставки со кои мислам дека повеќе или помалку можат да се согласат сите политичари во Република Македонија.

Претпоставка 1: Грција не сака и не и' одговара да биде решен спорот со името, бидејќи секој „разумен компромис“ (sic!) би значел одредени отстапки од двете страни. Помоќната страна (види претпоставка број 2) секогаш повеќе ја боли кога треба да отстапува дел од своите позиции кон послабата страна (дури и Груевски во своите патетични „Калимеро“ интервјуа се согласи дека Македонија е послабата страна во спорот). Тоа е есенцијата на геополитиката, по учебник. Во овој контекст, и во поглед на ирационалниот спор што ни го наметнува Грција, тоа може да доведе до многу непријатни ситуации за Грците, особено кога Македонија би седнала на иста маса во НАТО, со еднакво право на вето како и Грците, Американците, Турците, Германц��те.

Со влегувањето на Македонија во НАТО, се затвора Пандорината кутија наречена „грчкиот проблем со Македонија“, за жал, наметната како таква од страна на Грците. Со влегувањето на Македонија во НАТО, во истиот момент се воспоставува еден вид на „balance of powers", еден вид еквилибриум кој ги држи двете страни на здрава дистанца и полека со текот на времето ги „принудува“ да соработуваат и да се откажуваат од своите радикални и ирационални политики. Со тоа, Македонија оддеднаш станува еднакво „голема“ како и Грција, а со оглед на тоа дека грчката позиција во однос на името и воопшто во однос на спорот со името е ирационална и ситнобалканска, Македонија станува де факто веродостоен партнер во НАТО-алијансата, партнер кој е достоен на вистината, правдољубивоста и принципите.

Како да им се објасни ова на нашиве донкихотовци? Како да им се објасни дека работата е многу едноставна и стратегијата е многу добро позната и мора да биде во наша полза?

Претпоставка 2: Грција е помоќната странка во спорот и има на располагање сериозни механизми за опструирање, одолговлекување, дефокусирање и спинување во однос на спорот со Македонија.

Аврамопулос ни дава данајски подарок, според онаа позната „Не им верувај на Данајците и кога подарок ти носат“. Подарокот и пораката е многу јасна: во ситуација кога на Грција полека но сигурно и' се измолкнуваат сите традиционални и нетрадиционални механизми за практицирање моќ и наметнување на волја врз Македонија и врз меѓународната заедница, единствената сламка за спас е олицетворена во ликот и делото на лажниот патриот Груевски. Македонија анте портас, Македонија е пред портите на НАТО, а последниот (и можеби единствениот преостанат) ковертиран потег на Грција може да биде оживување на национализмот и провокаторството од другата страна на Евзони. Груевски можеби не ја зборува вистината, но затоа е веродостоен партнер на Самарас (и на кој било друг грчки премиер) за перпетуирање на спорот, за изедначување на позициите, за хранење на национализмите и омразата, за бетонирање на црвените позиции. Третиот клучен играч во приказнава, американската администрација чијашто јасна геополитичка цел е „Македонија во НАТО“ (за наша среќа!), во моментов се чувствува во најмала рака фрустрирано. Ако во 2008 година Џорџ Буш и Кондолиза Рајс заедно седнаа на вечера со претседателот Црвенковски и премиерот Груевски и им ветија директна помош при решавање на спорот (се разбира, во голема мера влијаеше и повредената „геополитичка“ суета на американската администрација по поразот во Букурешт) ние до сега не сме виделе ниту една изјава од страна на господинот Барак Обама. И ова не ви е симптоматично?

Претпоставка 3: Сите сакаме да ја видиме Македонија во НАТО и ЕУ. Оваа претпоставка е сама по себе јасна иако судејќи според политичките потези на актуелната власт во Македонија, многу нешта водат кон тоа дека Груевски и неговата клика имаат други, за нив поважни интереси отколку приоритетот на 90 отсто од граѓаните на Република Македонија.

Претпоставка 4: Македонија во моментов се наоѓа во многу лоша позиција во однос на евентуално решавање на спорот. Оваа претпоставка е проблематична во однос на транспартиските позиции, бидејќи власта и нејзините „аналитичари“ сметаат дека не е така, а опозицијата и „нашите аналитичари“ (прогласени од власта за „наши“) сметаат дека е така.

Ќе се согласиме дека СДСМ во изминативе 20 години беше доволно долго време на власт за да го реши спорот со Грција „по волјата на Грците“, како што постојано имплицира ДПМНЕ и режимските медиуми. Значи, СДСМ имал прилика да го реши името господине Аврамопулос, но не го решил до сега. Така што според патриотско-предавничката диоптрија на ДПМНЕ, Бранко Црвенковски е во најмала рака еднаков или поголем патриот од Никола Груевски. Да потсетам, во деведесеттите Македонија преминуваше низ многу потешки политичко-економски премрежиња иднуцирани од надвор. За разлика од денешната економска имплозија, индуцирана од неспособноста и коруптивноста на сегашното ДПМНЕ, тогаш имавме сериозни безбедносно-економски опструкции по речиси сите вертикали. Од Србија/Косово закана за прелевање на војната, од Бугарија терцирање по сите основи, од Албанија страв од Голема Албанија... А од Грција двојна закана: Планот Мицотакис-Милошевиќ за поделба на Македонија и економското ембарго. Епа, тогаш, ни Бранко ни Киро Глигоров не го „продадоа“ името, и тоа во геополитичка позиција кога бевме највулнерабилни, како никогаш претходно и ��ако никогаш подоцна.

Прашањето не е дали Грција сака да го реши спорот со името, туку дали може да биде принудена да го реши? Дали може да и' се изнуди алтернативата во која спорот ќе биде решен, а Македонците ќе си ги задоволат своите потреби? Груевски секако не може да ја принуди на тоа, тој не е веродостоен...

Конечно, Аврамопулос, па и Нимиц, бара од Груевски да престане како мало дете да се крие по „загребските аеродроми“, да им ветува дека „утре“ ќе го смени името, а дома да прави врховистички прогон на предавници. Уште поедноставно, Аврамополус, типично данајски, бара од Груевски да остане на власт во Македонија, бидејќи знае дека само со таков „партнер“ позицијата на Македонија постојано ќе слабее, а позицијата на Грција ќе се одржува во статус на релативната (над)моќ. Можеби Груевски не е веродостоен бидејќи не ја зборува вистината, но секако е сосема достоен за интересите на Данајците. Со „слепиот водач“ на чело (Р. Домановиќ), Македонија и натаму ќе добива данајски подароци.

(Авторот е потпретседател на СДСМ)

Наш став



Објавувањето колумни и мислења од надворешни автори е одраз на намерата на „Утрински весник“ да биде влијателен глас на заедницата. Но, напоменуваме дека не се согласуваме секогаш со ставовите што ги изнесуваат нашите колумнисти, особено кога станува збор за лични дисквалификации, етикетирања без основа и извртување на контексти со цел да се наштети на други личности од која било сфера. „Утрински весник“ се оградува од таквиот речник и конотации и ги смета за непримерни во јавната комуникација.