Глобалист

Кога врбата раѓа грозје

Љупчо Поповски

Уште не се исушени солзите на мајките во црнина во Радишани и Црешово, а ние најдовме нова агенда. По принципот на политичка разгледница, настаните се измислуваат секој ден. Тие не се случуваат, туку се измислуваат

Можеби принцот Алберт Втори од Монако еден ден ќе дојде во Скопје да види како е можно трите најскапи врби во светот да ги нема во неговата прочуена Ботаничка градина на високиот гребен во кнежеството. Можеби Алберт Втори ќе замислува како 30-метарските гранки ќе паѓаат надолу кон морето. Можеби... Можеби дотогаш овие сега кревки врби напојувани од скудната вода од Вардар ќе родат и грозје, како печат на сите чуда што се случуваат во Македонија. Тогаш владиката Агатангел ќе има целосно право да каже дека божествените чуда во последно време се случуваат навистина само во Македонија.

Тогаш и градоначалникот Коце Трајановски ќе може да им ја затне устата на сите неверни Томи кои се сомневале во градителските амбиции на оваа владејачка структура, затоа што ситното грозје на кревките, но издржливи гранки, ќе биде нашиот Давинчиев код за трансверзалата којашто уште пред две илјади години е повлечена од ридот Голгота до Водно.

Граѓаните кои беа интервјуирани деновиве на телевизиите свртени кон Вардар беа сто пати поингениозни, полуцидни и подиректни од реакциите на опозициските политичари чијшто бирократизиран речник велеше: „Ова е уште еден непродуктивен буџетски трошок...“ Граѓаните ја сфатија целата драматична бизарност на овој проект, кој нема буквално никаква врска со реалноста која не' толчи како камен. Всушност, овој проект го доведе до катарза целиот театар на апсурдот во кој сме вовлечени неколку години.

За да дојдеме до оваа катарза (која е можеби само премин до колективната нирвана) бевме поставени како на пистата во Монца да се соочиме со брзината на случувањата. Уште не се исушени солзите на мајките во црнина во Радишани и Црешово, а ние најдовме нова агенда. По принципот на политичка разгледница, настаните се измислуваат секој ден. Тие не се случуваат, туку се измислуваат.

Една недела премиерот Никола Груевски убедуваше дека во полицијата никогаш не се работело како сега за да се откријат ладнокрвните убијци кои ја доведоа Македонија во шок и најавува дека убијците „ќе зажалат“. Што го наведува премиерот на вакви закани кон некого кој нема ни лице, ни име, ни презиме. И кој знае дали некогаш ќе ги дознаеме нивните идентитети. Кога лани оној монструм од Осло, Андерс Брејвик, уби 77 лица, не слушнавме дека норвешкиот премиер Јенс Столтенберг му се закануваше на човекот што направи колективен масакр, дека ќе зажали. Норвежаните, а и европската јавност, секој ден без здив го следат судењето на Брејвик во Осло за да дознаат што го натерало монструмот да се впушти во такво масовно убивање и да можат да го превенираат можното раѓање на нови Брејвици.

Кај нас на сцена е речникот на покојната инквизиција. Зошто има да зажалат убијците кога ќе бидат фатени – ќе ги мачиме со инквизиторските справи „гарука“ или „тока“; ќе ги изведеме на скопскиот плоштад сите да ги плукаат и да фрлаат со камења по нив. Или ќе треба да организираме такво судење во кое непобитно ќе докажеме дека тие се убијците и ќе ги бараме вистинските мотиви и наредбодавци за овој злокобен чин.

Поранешниот шеф на дипломатијата, Антонио Милошоски, скриен зад волшепствата на „Твитер“, пушта ифтирии за смртна казна за нефатените убијци од езерото кај Смилковци. Откако го загуби министерското место, „Фејсбук“ и „Твитер“ се омилените политички арени на Милошоски (кој се' уште е на високи позиции во владејачката хиерархија). Оттаму е најсигурно – тоа е еден вид герилска политика: ќе кажеш нешто, ќе се отвори ден-два дебата, во тие денови ќе те снема скриен во најдлабоките сенки на виртуелниот свет и подготвуваш нов удар.

Во филозофијата на политичката разгледница на новиот удар не требаше да се чека долго. Тој дојде кога приказната за смртната казна беше незавршена. ВМРО-ДПМНЕ ќе предизвикал вештачки бран во неговите редови. За прочистување. Тоа нема да биде цунами, туку повеќе охридска далга која треба да ги исфрли на брегот алгите кои немаат за што цврсто да се фатат. Најавата и објаснувањата за внатрешното прочистување на владејачката партија се едни најконтрадикторните политички потфати на ВМРО-ДПМНЕ откако дојде на власт пред шест години. Оваа драмолетка нема никаква допирна точка со модерното сфаќање на политиката и во основа покажува дека ВМРО-ДПМНЕ ја губи кондицијата, фудбалски речено станува како Барселона – и натаму има одличен тим, но ја губи вол��ата за игра.

Советникот на претседателот на државата и важен член на партијата на екологистите која сака да ја обнови Македонија, може да им прераскаже да неговите помлади колеги како одеше прочистувањето пред точно 40 години на југословенските простори. Методологијата како да е прекопирана во нејзините основи, различни се само нијансите. Писмото на Јосип Броз-Тито и СКЈ од 1972 година за „чистење на нашата партија од кариеристи“ и за пресметка со либерализмот беше најавено со интервју на маршалот за загрепски „Вјесник“, а веднаш потоа беше објавено во медиумите како своевиден нов манифест на работничката класа. Советникот на претседателот на државава знае како беа тргнати од Србија Марко Никезиќ и Латинка Перовиќ; од Хрватска Савка Дапчевиќ-Кучар, Мика Трипало и Перо Пиркер; Од Босна и Херцеговина Осман Карабеговиќ и Авдо Хумо; од Македонија... Технологијата е неверојатно слична, главната работа треба да ја изнесат на своите рамења медиумите и смените стануваат агенда на политиката, а не на развојот на општеството.

Кога генералниот секретар на партијата што владее конечно излегува од својата опскурност за да го објасни бранот што треба да се произведе и ќе нагласи дека пет месеци се правеле анализи на оние што работат во вторите и третите ешалони – логичното прашање е зошто тие воопшто бил поставени на функциите по ланските избори во јуни. Па нема ни 10 месеци откако е формирана последната влада и се поставени неколку стотици функционери. Некои од нив уште честито не се запознале ни со описот на нивното работно место.

Се разбира, апсолутно легитимно право е на секој што владее да ги менува функционерите. Но, ако по толку кусо време најавуваш толкави смени, тоа значи или дека си поставил погрешни луѓе на тие позиции, или дека кадровските ресурси биле исцрпени, или дека со обемна кадровска вртелешка во пониските слоеви сакаш да ја повратиш кондицијата што ја губиш. Плус, најавата за толку големи кадровски ротации треба да биде еквивалент за исто толку големите пари со кои се задолжува државата, па новата политичка разгледница треба да биде поздрав до целото граѓанство.

Генералниот секретар Кирил Божиновски во интервјуто за „Дневник“ ја соопштува основната идеја која треба да му внесе нова енергија на ВМРО-ДПМНЕ: „И лево и десно, во секој спектар партијата се шири и веќе може да се каже дека прераснува во движење, движење чија цел е обединетост со и на народот“. Обидувајќи се да поентира, Божиновски вели дека тоа било модерен тренд во политичките партии на Европа.

Божиновски може да го праша неговиот шеф Груевски дали кога оди во Брисел на собирите на Европските народни партии, на масата покрај него седат лидери на движења или пак тоа се лидери на модерни политички партии кои се борат за остварување на политичките програми. Таму нема да најде политички лидери кои подготвуваат проекти за „обединување со народот“.

Во меѓувреме, самитот на НАТО забрзано доаѓа, како да е речиси задутре. Само шефот на дипломатијата Никола Попоски како осамен Мохиканец (со повремена поддршка на шефот на државата) ги крстосува светските метрополи носејќи ја под мишка папката со пресудата од Хаг. Попоски ги повторува истите реченици до последниот здив, но нив нема кој да ги слушне. Во политичката разгледница овде тоа веќе не е на врвот на агендата – време е народот и партијата да се обединат, како порано ССРНМ.