Поглед

Црвена линија

Жаклина Хаџи-Зафирова

Има ли поголема дрскост од тоа ние, „обичните смртници���, што би се рекло, да им укажуваме на државните институции, посебно на институција како што е Уставниот суд, кои се нивните овластувања и до каде се нивните „црвени линии“?

Можеби ако беше некоја институција од понизок ранг ваквиот смел обид донекаде е и оправдан, но Уставниот суд е сепак, институција-уникум, тоа е највисоката судска инстанца за оценка на уставноста и законитоста. Или, што би рекол професорот Шкариќ, Уставот го крои Уставниот суд, што во превод значи, како тој ќе го протолкува Уставот тоа е „закон“!

И сега, замислете, во најблага смисла, комична ситуација. Државен службеник да му кажува на Уставниот суд како да го толкува Уставот кога станува збор за дефинирање автономија на универзитетите и да му укажува до каде може да оди во повлекувањето на црвените линии?!

Прашање е дали тој службеник, кој рече дека „настапува во свое лично име, но како вработен во Министерството за образование и наука“ навистина настапи во свое име бидејќи неговиот говор личеше на лекција што Уставниот суд треба да ја научи.

Службеникот кој во Уставниот суд требаше да ја образложи оправданоста на законските измени во високо обраование кои се оспоруваат од професорите, се постави во улога на наставник кој, ете, сега треба да дели лекции во која насока треба да одлучува Уставниот суд.

Но, наместо да укажува на црвените линии, можеби ќе треба да се постави контра-прашање-колку државните службеници ги поминуваат црвените линии, посебно кога се ставаат над институциите.