Мое ќоше

Грција на чистина

Ерол Ризаов

Што се прави кога резултатот е нула и кога нема идеја што понатамуѓ

Премиерот Никола Груевски со своето интервју во пресрет на НАТО-самитот во Чикаго си ја заврши својата домашна работа. Знаејќи го резултатот како и сите ние, настапи пред јавноста со силни емоции, огорчен од неправдата што и' се прави на Македонија. Гневен, не поразлично од најголемиот број граѓани, истури чемер и јад врз сите виновници за ова што ни се случува, што ни го прават со години, ни криви ни должни. Веста дека и Чикаго 2012 за Македонците е ист како и Букурешт 2008, не дај боже да заличи на Букурешт 1913, ја примивме подготвени со убава доза на сочни пцовки. Останаа експертите и разните мудросерковци да анализираат колку премиерот бил храбар што им влепнал по една шлаканица на Америка, Франција и Германија и, се разбира, на најголемиот виновник Грција, како и на домашните непријатели и предавници. Или, пак, колку премиерот згрешил што настапил со речник на простосмртник и колку е тоа недолично за еден претседател на влада итн., дрн, дрн јариња.

На овој начин, всушност, за кратко време, Груевски го одбегна одговорот на суштинското прашање каде и што понатаму. Ако сите други се виновни, тогаш дали тој и Владата направија нешто што ја доближи Македонија до НАТО и до ЕУ во изминатите шест години. Премиерот вели совеста ни е чиста, нема врата кај не тропнавме, нема адреса на која не се обративме. Направивме се' што беше во наша моќ, дадовме максимум во изминатите седум-осум месеци. Резултатот на таа голема работа е нула. Како што признава и самиот премиер, освен покана за членство во НАТО се' друго е фрлање прав в очи. Што се прави кога резултатот е нула и кога нема идеја што понатаму? Е, тогаш се вика, само другите се виновни, ние продолжуваме со реформи и само со реформи.

Најдобро во ова човечки емотивно интервју, со јасно осмислена препорака на Груевски, кој во светот и во државата е за пцуење поради најновиот дебакл на патот до НАТО, е што нашиот премиер не ги затвора сите врати кон Европа. На прашањето: „Дали се' уште сте спремни за компромис за да се реши проблемот со името“? Следува лаконскиот одговор покус и од прашањето: „Апсолутно. И ќе продолжам да работам на тоа со сите сили“. Аман, премиере само немојте како и досега. Ете го повторно на јавна сцена овој чудесен збор компромис, на кој претседателот на државата Ѓорге Иванов му даде легендарна димензија, толкувајќи го како „компромис си е компромис“. И овој пат нема објаснување што значи за Груевски компромис, што наводно го бараат сите страни инволвирани во спорот што го наметна Грција, а никој нејќе да го најде. За Грција тоа од позиција на сила е нејзиниот ултиматум ерга омнес, сменето име со географска додавка, за сите употреби. За Македонија тоа е уставното име за сите употреби. За големите сили тоа е: нема членство во ЕУ и во НАТО додека не се најде заеднички прифатливо решение што е апсолутна поддршка на Грција. За ОН тоа се преговори во недоглед, а за Меѓународниот суд на правдата во Хаг тоа е непречено членство на Македонија во неколку светски асоцијации со привремената референца Поранешна Југословенска Република Македонија. Премиерот Груевски бара големите сили да ја изнесат Грција на чистина со тоа што како точка на дневен ред на НАТО ќе го стават приемот на Македонија со привремената референца. Таа, тогаш, ќе мора по втор пат и покрај пресудата во Хаг да го прекрши меѓународното право, фрлајќи втора политичка атомска бомба врз Р. Македонија на очиглед на светот. Е, таа работа треба да ја одработи Груевски, со широк политички консензус да понуди компромис за заеднички прифатливо решение. Ако компромис е тоа да се најдеме на половина пат со Грција, тогаш нема друго чаре отколку таа да се откаже од ултиматумот ерга омнес, а ние само во ОН, ЕУ и во НАТО да добиеме географска додавка наместо БЈРМ. Тогаш има шанси Грција да излезе на чистина и да добиеме праведна арбитража од големите сили. Без кои нема решение, бидејќи Грција нема ни политички ни лидерски капацитет да прифати ваков компромис за кој успешно го лаже светот. Ако, пак, наместо тоа во Скопје карши „незнајниот воин“, преку Вардар, поставиме уште поголем споменик на татко му Филип Втори, тогаш ќе излеземе ние на чистина. Налудничава е идејата да ја промениме европската антикоманија и антиквизација на Грција која трае цели пет века. Се фрлаат огромни пари на најсиромашен народ во Европа за да ги нервираме Грците за неправдата што ни се прави. Тоа го правиме мошне успешно. Останавме сами во балканската крчма.