Си велам

Кого ќе бојкотира СДСМ

Ерол Ризаов

Бојкотот на изборите повеќе личи на напуштање на надежите отколку платформа за победа

По напуштање на парламентот, социјалдемократите најавија бојкот и на изборите. Политичката активност на најголемата опозициска партија по повикот за граѓанска непослушност останува на барикадите, на улиците и на плоштадите во градовите и населените места. Колку е ова мудра одлука на раководството на СДСМ е големо прашање дури и ако се работи за оправдан притисок врз тоталитарната власт, разбирлива политичка маневра, или потребата од поголемо медиумско и меѓународно присуство. Мислам дека со најавата за бојкот на изборите на начинот на кој се прави тоа на повидок е стратегиска грешка на опозицијата и на Бранко Црвенковски.

Прво да ги погледнеме мотивите за еден ваков чекор. По 24 декември, Македонија не е иста. Власта, тој ден, веќе обележан како црн понеделник, арогантно од позиција на сила примени насилство невидено досега во македонскиот парламент откако постои цели 68 години. Демократската јавност е стаписана не само од бруталниот, партиско полициски напад врз пратениците на опозицијата, нивно силеџиско отстранување од собраниските клупи, туку и обидот да се скрие тоа од јавноста. Очите и ушите на граѓаните на Македонија беа исклучени од многу важен настан во парламентарната историја на Република Македонија. Новинарите од речиси сите македонски медиуми се исфрлени од своите работни места само за да не допре глас и слика до јавноста од она што требаше да се случува по веќе изготвеното и планирано сценарио. Со кршење на конститутивниот закон на државата, на член 16 од Уставот, по задушување на слободата за информирање, по наредба на највисоките државни функционери во парламентот влезе тајна полиција, која ја суспендира парламентарната слобода, ги нападна народните претставници и избраници и ги исфрли буквално од пленарната сала. Груб антидемократски и насилнички чин за кој нема оправдување по ниедна основа. Пратеници да јадат ќотек од полицајци во цивил, цела опозиција да биде исфрлена од парламентот е типичен настан примерен за најцрните диктатури. За сето ова злодело да остане во колективното памтење на граѓаните, најзаслужна е пратеничката Маринела Тушева, која со својот мобилен телефон направи вистински подвиг. Потоа социјалните мрежи на интернет за миг ни ја прикажа нам и на светот целата таа срамна хорор епизода од времето на владеењето на ВМРО-ДПМНЕ и Никола Груевски.

Настаните што следуваа по суспендирањето на парламентот и задушувањето на слободата на информирање се исто толку тешки и мачни колку и црниот понеделник. По некои постапки, дури се уште пострашни. Власта од местото на злосторството сакаше да направи победа на демократијата со доктрина типична на режимите. Со личен ангажман на премиерот Груевски и со помош на медиумските мегафони на власта следуваше нова атака врз сите сетила на граѓаните дека е спречен државен удар. Извојувана е голема победа. Оневозможена е опозицијата со неколку жени-пратеници, меѓу кои и бремени, во Собранието и со три илјади демонстранти пред него, на една страна, а на друга страна неколку илјади полицајци и спротивставени граѓани да ја собори легално избраната Влада и да воведе диктатура. Практично, по суспензија на парламентот, со уште поголема жестокост почна медиумската пропаганда дека се работи за спречен преврат, пуч, државен удар. Како почнаа работите со блицкриг, така Груевски и ВМРО-ДПМНЕ сакаат да ги изгаснат. Ама работите не одат секогаш според домашниот есап.

Се сеќавате, прво тоа беа демонстрации против опозицијата од арсеналот на Слободан Милошевиќ кога пензионерите, земјоделците, уметниците, спортистите, писателите, актерите, музичарите, ловџиите, пчеларите, возачите и сите српски патриоти бараа Милошевиќ да се пресмета, конечно, со опозицијата, која сее хаос и го блокира развојот на државата. Потоа следуваа апсења и суспендирање на парламентарната демократија, а потоа вождот великодушно им нареди на опозиционерите да се вратат во парламентот и на демократски начин преку избори да ги измерат силите. Се разбира, Милошевиќ секогаш убедливо победуваше, до последниот пат кога Србија го победи и стравот и фалсификатот. Милошевиќ замина во Хаг и на буништето на историјата.

Ако само од овој аспект се гледаат настаните во Македонија пред и по црниот понеделник, тешко можат да се стават забелешки на социјалдемократите зошто сакаат да го бојкотираат парламентот и изборите, бидејќи се' уште нема гаранции дека т��а ќе бидат фер и демократски избори. Не се работи само за недостиг од одредени меѓународни стандарди и норми неопходни за чисти избори, туку се работи за силен притисок на власта врз армијата државната администрација, за реална опасност од корумпирање на избирачите и злоупотреба на странските кредити во буџетски рилакс од над 200 милиони евра пред избори, што беше присутно на претходните предвремени парламентарни избори. Сето тоа создава нерегуларен и недемократски амбиент за што нема никаква најава и подготвеност дека нешто ќе се промени. Власта сите овие денови продолжи да демонстрира агресивност, ароганција и јазик на конфронтација. Дури и за она лицемерно жалење што се случи со новинарите во парламентот сега ги повлекуваат своите изјави со оцената дека се' било во рамките на законите.

Па, зошто тогаш е грешка да се бојкотираат изборите. Прво, погрешна е процената на врвот на СДСМ што значи тој повик на бојкот и колкав е ефектот од тоа. Тоа повеќе навестува изневерување на сите надежи дека ќе се порази оваа политика отколку што поттикнува на пресврт во перцепцијата на јавноста. Илјадници граѓани, на последните избори над 370.000, го дадоа својот глас на блокот на социјалдемократите, тој капитал сега е поголем. Нивното исклучување од изборниот натпревар колку и да ги направи нелегитимни изборите, не ја загрижува власта, туку самата опозиција и демократската јавност, која во Македонија се' уште е малцинство. Процената е погрешна и поради тоа што по седум години, на јавната сцена се појавија повеќе интелектуалци, творци и мислечки луѓе кои не припаѓаат на политички партии и луѓе кои со своите ставови биле и се поблиски до десницата, но кои сега жестоко се спротивставуваат на оваа погубна политика. Тоа се луѓе, личности, кои бараат нормална држава, луѓе кои се спротивставуваат на задушување на творештвото и на слободата, на газење на човековите права. Сите тие се припадници на движењето на отпорот кои со демократски методи бараат да престанат лагите, пропагандите, омразата и стравовладата на Никола Груевски. Тоа се мислечки луѓе на првата критична маса кои гледаат дека Македонија стои во место и осиромашува од ден на ден, заостанувајќи и во однос на соседите и во однос на себе од пред 20 години. Опозицијата мора да го слушне овој глас и да понуди нова платформа за победа. Тие нови опции за коренити промени се во големата масовност на следните локални и парламентарни избори без оглед дали ќе бидат редовни или вонредни, време е во опозицискиот камп да влезат коалициските партнери не само од македонскиот дел на опозицијата. Без тоа, нема победа. Играњето премногу на картата на меѓународниот фактор и лицемерно пазарење со трикови во односите со албанскиот партнер никогаш не дал големи резултати. Бранко Црвенковски треба добро да размисли што ќе понуди за пресврт. Едно е сигурно. Бојкотот не е дел од решението. Тоа е дел од проблемот. Бојкотот на изборите повеќе личи на напуштање на надежите отколку на платформа за победа.

Кликнете ОВДЕ за повеќе колумни од авторот