Мое ќоше

Груевски за кум

Ерол Ризаов

Ако Тито можел да биде кум на деветтото, зошто Груевски не може да биде на четвртото дете

Тревогата на премиерот дека ни го снемува народот се' уште е топ-тема која предизвикува најразлични спротивставени дебати и полемики. Загриженоста поради се' помалиот број бебиња јасно беше насочена кон македонскиот народ чиј наталитет во споредба со другите народи што живеат во Македонија е најнизок со тенденција на натамошно опаѓање. Оправдана е драматиката во искажувањето на Груевски за белата чума што ја коси Македонија. Премиерот и за овој сериозен проблем прозбори со типично негов лесно разбирлив јазик. Прво драма и страв, а потоа повик на единство, сплотеност и заедништво. Колективно и патриотски одиме на јуриш во најважната битка под јорган планина. Се бие најважниот последен бој да не исчезнеме. Груевски остроумно овој проблем го нарече рецесија на нацијата.

Така, покрај рецесија во економијата, рецесија на семејните вредности и моралот, Македонија веќе подолго време се соочува и со рецесија на нацијата. Изгледа сите овие рецесии прилично се поврзани меѓу себе и зависат една од друга. Во полемиките и демографските дијагнози има обиди да се повикаат како крунски доказ најразлични искуства домашни и странски во стилот некогаш сме имале помалку пари, а повеќе деца, или како низ светот има многу други народи кои се побогати, а имаат повеќе деца, и народи кои се посиромашни, а пак имаат многу висок наталитет итн. итн., главно, политички мотивирани трактати, наивни коментари на статистички податоци кои немаат никаква врска со науката и нашата реалност. Човек не може да разбере дали треба да станеме посиромашни од ова, па да имаме многу деца, или сакаат да ни кажат дека луѓето некогаш повеќе си ја сакале татковината, па раѓале повеќе деца и слични папазјании.

Мислам дека е интересно едно мое лично искуство од аспект на јавноста кога станува збор за стравот од исчезнување на цел народ што длабоко засега во најсензитивните струни за опстанокот на една држава. Некаде во осумдесеттите години од минатиот век наш познат научник, демограф, понуди текст дека за неполни 20-30 години Македонците ќе бидат малцинство во својата држава. Текстот објавен во „Нова Македонија“ беше со ефект на бомба. За неколку дена се објавија повеќе реагирања од учени луѓе, академици, демографи, социолози, футуристи, главно, универзитетски професори и неколку политичари. Заедничко за сите беше дека Македонците и Македонија се во голема опасност поради наталитетот на Албанците кој во Тетово и Тетовско е поголем отколку во Бангладеш. Експлозијата го потресе и Централниот комитет на комунистите каде што се прифати професорската дијагноза за големата загроза на нацијата. Верував дека тоа што го објавуваме е точно додека една вечер во Клубот на пратеници не ми пријде еден професор, познат математичар, и кој на кутија од цигари ми направи математичка операција во која тврдеше дека Албанците за 30 години нема да бидат повеќе од 25 проценти од населението. Вџашен го прашав големиот авторитет дали може да го објавам ова. Вели - да, ама како ваше сознание, во никој случај не смеете да ме спомнете. Му велам кој ќе му верува на еден новинар покрај ваквата силна научна артилерија. Тоа е исто кога некој шарлатан ги соборува законите на Ајнштајн, Њутн или Тесла. Денес по 30 изминати години Албанците според последниот важечки попис се околу 23 проценти. И гледај чудо, навистина се намножија авантуристи и забегани кои го прават Ајнштајн и компанија идиоти и незнајковци.

Штета што во досегашните дебати никој не се сети како комунистите го решаваа проблемот со наталитетот по Втората светска војна иако тоа воопшто не беше проблем, туку сиромаштијата во опустошената и заостаната земја излезена од војна. За секое дете се добиваа месечно три илјадарки детски додаток. Три деца девет илјади динари. Колку за споредба, тогашна добра плата изнесувала пет илјади динари. Луѓето на врат на нос си ги продавале нивите оти ако имаат земја, нема детски додаток. Не знам дали беше вистина, но ја паметам фамата дека на деветтото дете Јосип Броз Тито лично е кум. Може сега и Груевски да биде кум, на пример, на секое четврто дете, ама има нешто поради што не ја бидува работата. Како да се измисли Албанките и сите други да раѓаат по едно до две деца, а Македонките најмалку три. А, четири кој сака кумство на Груевски. Што значи – збогум, сиромаштијо. „Кум није дугме“.

Бидејќи не е можно тоа, најдобро е да обрнеме повеќе внимание на предупредувањата на мудрите луѓе дека коцкањето на европската шанса значи исчезнување. Младите се' повеќе не ја гледаат иднината во својата татковина и по школувањето масовно заминуваат. Таа бела чума чинам пожестоко коси од падот на наталитетот кој не се решава со активирање на фабриките за раѓање, туку со фабриките за работа, прогрес, но, пред се', со сигурност, среќен и убав живот.