Едиторијал

Teшки денови за Груевски

Љупчо Поповски

Ситуацијата изгледаше дури и гротескно. Премиерот во РЕК „Осломеј“ ја обвинуваше ДУИ дека веќе не е партија која држи до зборот, дека постапката на министерот Бесими не придонесувала за остварување на целите на ДУИ, дека имало нечесни односи во коалицијата. Груевски успеа и да не го спомене името на Али Ахмети, туку само рече дека „неколку пати разговарав со претседателот на таа партија во минатите неколку месеци“. За сето тоа време додека Груевски во грч и затегнат, каков што досега не сме го виделе, ги обвинуваше „интегративците“, двајца министри од ДУИ, Ваљон Сарачини и Амбдулаким Адеми, беа до него.

Никола Груевски скрши повеќе табуа овие шест години. Но, се чини никој не преминал таков рубикон во присуство на министри на ДУИ да ја омаловажува чесноста на својот коалициски партнер. Oдговорите со реторика искажана во грч ја искажуваат невозможната ситуација во која се наоѓа до вчера неприкосновениот политичар Никола Груевски. Тој го обвини министерот Фатмир Бесими дека неговата постапка во Слупчане „не е визионерска работа, ниту храбро лидерство, туку дека ги влошува меѓуетничките односи“, а во Скопје истиот Бесими, изјавуваше без страв дека пак би го направил истото тоа.

Ова е драматична разлика од ониејавни седници на Владата кога премиерот како строг наставник ги испрашуваше учениците-министри. А Рикер, како претставник на Вашингтон јавно го поддржа „гестот за помирување“ на Бесими, па на премиерот во пазувите му остана уште единствениот адут со кој пред 25 години се служеше еден друг политичар на север одовде – и изјави дека „нема ниту една цена што сме подготвени да ја платиме за да се згази достоинството на граѓаните на Македонија, како што имаше обид да се направи тоа со случајот во Слупчане“. Дали би можел Груевски да одговори која беше цената за амнестирањето на хашките случаи за злосторства против човештвото.

Груевски го има истиот проблем што го имаше Хари Костов како премиер. Костов си поднесе оставка затоа што немаше сила да го смени министерот Агрон Буџаку за зделката на скопскиот плоштад. Груевски сигурно нема да го направи тоа, но од целава ситуација ќе му останат лузни. Опозицијата верува дека сета оваа драма, всушност, била евтин политички трик, но и да е трик, јавноста прв пат го доживува Груевски како политичар фатен во тесно. Јавно, тој е оној што ја моли ДУИ да излезе од Владата за да се организираат брзи предвремени избори, за кои верува дека има уште капитал да победи на нив. Овие неколку години и политичари, и медиуми, и аналитичари ја бркаа ДУИ од власта, а тоа никогаш немаше шанса да се случи. Сега премиерот сака да им ја покаже вратата, ама и нему му се фатени рацете.

Каков и да биде расплетот на ситуацијата, ова се најкомпликуваните денови за премиерот Груевски. За неколку дена треба да оди на подолга турнеја по Америка за да лови инвеститори. Ако замине, тоа може да значи дека кризата во коалиција и не била баш таква криза, како што тој самиот ја опишува. Ако остане, ќе признае дека има проблем што не може да го реши. Проблемот со излегувањето на ДПА од власта го реши триумфално – напомош го имаше Самитот на НАТО во Букурешт. Сега и она што изгледаше како сигурен адут – името и македонското достоинство – се губи пред маршот на незадоволните и сиромашните. Гладниот веќе не им верува на патриотските зборови. Тука е главниот проблем на Груевски, кој со иста реторика се обидува да владее и во 2008 и во 2012 година. А времињата се променија.