Реплики

Зошто пак избори?!

Соња Крамарска

Ако Црвенковски сака да биде сериозен и доследен лидер, тој треба да им рече „не“ на изборите

Македонското општество повторно посегна по својата омилена играчка. Сака уште едни вонредни избори, трети по ред од доаѓањето на власт на ВМРО-ДПМНЕ. Загрижува што кога станува збор за одржување на вонредни избори, сите партии се едногласни. Ја бранат на тој начин луѓето својата политичка чест. Демек не и се плашат на актуелната власт и во секое време ја прифаќаат фрлената ракавица за избори. А државата, дали е во нејзин интерес честото одржување на вонредни избори, никој не ја прашува. Важно е да се одбрани партијата и нејзиниот углед.

Тоа, господо политичари, значи отсуство на политичка свест и лидерство. Отсуство на чувство за тоа што е добро а што е лошо. Ставање на партиските над државните и јавните интереси и поигрување со еден демократски инструмент како што се изборите.

Вистината е, дека во Македонија во моментов не е исполнет ниту еден услов за одржување на предвремени парламентарни избори. Парламентот се состанува редовно, Владата функционира, исто така и останатите институции, а анкетите за јавното мислење не покажуваат позначителни поместување во поглед на наклонетоста на граѓаните кон партиите. Единствената причина заради која се зборува за избори е судирот помеѓу коалициските партнери во Владата – ситуација која спаѓа во редовното политичко менаџирање на сите коалициски влади во светот. Мислите дека канцеларката Ангела Меркел може од владата да смени министер од коалициски партнер без претходен договор и согласност од лидерот на партијата? Или Дејвид Камерон?

Но, она што во светот се смета за редовна појава и за дел од работата на шефовите на влади и на држави, овде се претвори во опасно оружје за политички манипулации се' со цел да се продолжи владеењето или да се темпираат избори во зависност од тоа колкава е популарноста на владејачката партија.

Ако Црвенковски сака да биде сериозен и доследен лидер, тој треба да им рече „не“ на изборите. Па дури и ако тоа значи напади врз него за плашливост од Груевски. Некој мора да ја прекине оваа глупава и коруптивна спирала на избори кои водат до ист резултат и иста конфигурација на владата, а сите поважни проблеми стојат во место. Во спротивно лидерот на СДСМ како и лани, станува соучесник во големата манипулација наречена предвремени парламентарни избори. Или поинаку кажано, социјалдемократите доброволно стануваат дел од агендата на премиерот и владејачката партија.

Изборите стануваат бесмислени ако се знае дека ниту еден од актуелните лидери од Владата и од опозицијата нема понудено решение за горливите проблеми – спорот за името, застојот во евроатланските интеграции, неповолната економска ситуација и невработеноста. Оттука и бавното менување на расположението кај граѓаните кои иако немаат причина за задоволство од сегашната Владата, не се вртат кон опозицијата бидејќи таа не успеа за сите овие седум години да ја изнесе на чистина погрешната политика на Груевски.

Нема сомневање дека дојде до судир меѓу ВМРО-ДПМНЕ и ДУИ. Но, боже мој, такви судири се случуваат секаде каде што владеат коалициски влади составени од партии со различни интереси. Македонското општество има доволно искуство за да знае дека Албанците се составен дел на секоја влада и дека односите со нив треба да се одржуваат на функционално ниво. Овде не станува збор за нечие достоинство како што вели Груевски, туку за проста политичка прагматичност без која е невозможно политичко сојузништво ниту во Македонија ниту на било кое друго место. Управувањето со коалициски влади особено со мешан етнички состав бара посебни политички вештини кои македонскиот премиер Никола Груевски требаше досега да ги совлада. Се' друго е театар пред јавноста и создавање на политичко алиби за некои идни потези кои ќе бидат мотивирани од лични и теснопартиски интереси.

ВМРО-ДПМНЕ не може да оди сама на избори, ако претходно не постигне политички договор за тоа со останатите партии. Тоа би било премногу и за лидер од профилот на Груевски, и реално е да се очекува дека тој нема еднострано да направи таков чекор, дури и да добие согласност од Ахмети. За одржување на предвремени избори ќе биде од клучно значење и согласноста од Црвенковски.Од него се очекува добро да размисли пред уште еднаш да појде во шпекулативен изборен процес, рамо до рамо со неговиот политички ривал. Ако влезе во играта на Груевски, одговорноста овојпат ќе биде еднаква и за двајцата.

Што се однесува до препукувањата со албанските партии во владите, македонските лидери мора еднаш да решат дали ќе живеат во иста држава со Албанците односно дали ќе градат „рамковна“ Македонија или ќе се вратат на државното уредување пред 2001 година. Доколку се за првата варијанта која нема алтернатива, тогаш повиците за избори стануваат бесмислени. Ако се одлучат за втората варијанта, тие мораат да ги имаат во предвид следниве факти: од оние малку пријатели и стратешки сојузници што ги има Македонија (мислам пред се' на САД и ЕУ) сите ја поддржуваат Македонија во сегашната форма, без оглед што политичкото менаџирање на двете етнички заедница бара лидерство кое ќе биде ослободено од додворување на гласачите.

*******

Ги повикувам сите колеги новинари заеднички да го проследиме епилогот во Велика Британија, по вчерашното објавување на голите фотографии на принцот Хари од страна на таблоидот „Сан“. Овој таблоид, е единствениот што се оглуши на повикот на етичката комисија да не ги објавува „приватните фотографии“ на принцот, бидејќи неговиот татко Чарлс се закани со тужби заради нарушување на приватноста. Објавувајќи ги фотографиите, „Сан“ издаде соопштение во кое вели дека не може да биде нарушување на приватноста нешто што е веќе објавено во сите медиуми во САД. Но, зачудува фактот што моќното британско новинарство, во својот најголем дел ја прифати забраната за објавувањето на фотографиите, иако нивното право како медиуми не може на никој начин да биде оспорено со правни механизми. На потег е сега Кралската палата и нејзиното сфаќање за медиумските слободи. Добро е да одгледаме една таква сочна епизода, која може да ни' биде ориентација за тоа каде се наоѓаме ние, и што е поважно да сфатиме дека не сме сами во журналистичките маки.