Едиторијал

Дворовите во временски цајтнот

Билјана Ангеловска

Заврши откупот на дворовите. Заврши и голготата на граѓаните што поднесуваа барање за приватизирање на дворното земјиште. Дали крајот е конечен, или државата, сепак, ќе одлучи да го продолжи рокот за пријавување, ќе се знае набрзо. Надеж влеа министерот за финансии, Зоран Ставрески, навестувајќи дека откако ќе се направеле детални анализи и ќе се споределе бројките на поднесени и неподнесени барања, Владата набрзо ќе излезела со конкретен одговор - ќе има или не нов рок за откуп на дворовите.

Евентуалното пролонгирање на крајниот термин за поднесување барање, несомнено ќе значи нова шанса за уште неколку илјади граѓани кои не успеаја да го реализираат правото да си го приватизираат земјиштето под и околу своите куќи и станови. Сепак, на сите им е повеќе од јасно дека и новиот рок ќе биде неодоволен. Колку и да е пролонгирањето на краток, или на подолг период, секогаш ќе биде малку.

Дали рокот би се продолжил за два месеца, како што се' почесто може да се слушне, или Владата ќе го прифати предлогот на СДСМ, па ќе одлучи да им даде уште една шанса на граѓаните до крајот на годинава, сигурно е дека секогаш ќе недостасува време. Зашто, таков е чипот на нашиот народ.

Граѓаните имаа цели 15 месеци за да аплицираат за откуп на дворното земјиште по цена од едно евро за квадратен метар. За 15 месеци требаше да се комплетира документацијата и да се поднесе барањето. Но, сите чекаа да го сторат тоа во последните 15 дена.

Со тоа си создадоа главоболка и себе си и на шалтерските работници во Катастарот и во Управата за имотно-правни работи.

Факт е дека на почетокот на процесот огромен процент од луѓето не знаеја од каде да почнат да ја прибираат документацијата. За жал, и Владата долго време остана глува на сите укажувања дека процедурата е премногу комплицирана и дека треба да стори нешто за да ја поедностави. И, кога кончено реши нешто да упрости, се чини, беше предоцна. Зашто времето истекуваше се' побрзо, а граѓаните притискаа се' повеќе. На крајот, надлежните дозволија да може да се поднесуваат барања само со лична карта, а остатокот од документацијата да се доставува дополнително. Тоа, се чини ги мотивираше да поднесат барање и оние кои се беа откажале од откупот на дворовите само поради компликуваната и долга процедура.

Доколку државата, сепак, одлучи повторно да им излезе во пресрет на граѓаните и го продолжи рокот, ќе треба однапред да знае дека истите слики ќе ги гледа уште еднаш, на истекот на новиот рок. И тогаш времето ќе биде кусо, бидејќи луѓето пак ќе се најдат во цајтнот и ќе има проблеми, турканици, нервози.

Затоа, можеби е најдобро навреме да се знае колку ќе изнесува закупнината што би се плаќала доколку не се откупи дворот. Најавата дека тоа ќе биде пет проценти од вредноста на земјиштето, на годишно ниво, ништо не кажува.

Дотолку повеќе што допрва ќе се прави категоризација на земјата по зони за кои ќе бидат дефинирани конкретни цени. Каква вредност ќе има квадратот, ќе зависи од неговата комунална уреденост. А, со оглед на тоа дека најголем процент од земјиштето во градовите има комплетна инфраструктура, сосем е логично да се очекува да има и висока цена. Колку ќе можат граѓаните да го издржат тоа, макар да плаќаат и само пет отсто еднаш годишно, е сосем друго прашање.