Мое ќоше

Убавото друштво на Чуповски

Ерол Ризаов

Како патриотизмот стана последно упориште на полтроните и на апологетите

Не знам Вам, ама мене во овие африкански денови многу ми се интересни оние убави дебатни дружења на истомисленици кои беседат на овие тропски жештини во независните научни и патриотски институти со звучни имиња „Димитрија Чуповски“ и „Павел Шатев“. Се собрало големото друштво, сите со мудри говори. Просто пленува нивната загриженост за состојбите во опозицијата и за лошата судбина на опозициските политички лидери. Овие остроумни луѓе ја разладуваат душата до восхит со своето ораторство, промисленост, толерантност, објективност и со својот конзистентен, кај некои од нив цели 40 години, непроменлив став постојано да се велича и воспева власта, која било, и храбро да се напаѓа опозицијата, која било. Се разбира, секогаш со благородна цел за добро на народот, за опозицијата да стане подобра, оти на државата и' требало здраво и цврсто политичко ривалство како што еден од доајените на жешките расправи некни на едноумната тркалезна маса на „Димитрија Чуповски“ толку чудесно и елоквентно ни објасни. Човек едноставно да симне капа пред ваквиот патриотизам кон татковината и за ваквата грижа за развој на демократијата.

Ги гледам овие мили и познати ликови, звучни имиња на македонската долга и мачна транзиција и им се воодушевувам и нив, а уште повеќе нам, и на оние како мене што ги гледаат и слушаат внимателно. Човеку, тоа е навистина еден вид садо-мазо, да ги слушаш, гледаш и читаш со децении многубројните варијанти како треба да се фали и глорифицира секој чекор на секоја власт во интерес на татковината. Тоа мора да е извонредна дарба и способност за врвно камелеонство со кое ги обдарила природата немоќните и страшливците за да преживеат. Еволуцијата кај животните го решила тоа едноставно, послабите попримаат иста боја со својата околина и не се гледаат. Со луѓето и политиката е слично само што тука камуфлажата со промена на бојата бара и други адаптации. Мора да имате и образ како ѓон. Или најдобро е ич да го немате, да бидете човек без образ.

Во таа галерија на ликови, секоја чест на исклучоци, ако ги има, камерата, за жал, нив не ги покажа, видов и такви капиталци кои навистина имаат легитимитет да даваат оцени за политичките и човечки дострели на опозициските лидери Бранко Црвенковски и Љупчо Георгиевски. Сегашни шатевци и чуповци, а поранешни комунисти, вмровци, либерали и демократи се квалификувани да даваат компетентни оцени и за Црвенковски и за Георгиевски, а најмногу за Груевски, бидејќи поминаа години и години во нивна близина. Некои од нив беа министри во владата на Георгиевски, некои беа во партискиот и државниот врв кај Црвенковски, а најмногу во неговиот премиерски и претседателски кабинет. Кога Црвенковски и Георгиевски беа премиери, истите тие водечки журналисти, политиколози, аналитичари и експерти водеа жестоки едномуни дебати за тоа кој е поголем државник. Еден период го воздигнаа Бранко Црвенковски како државник што се раѓа еднаш на сто, или илјада години, а потоа Љупчо Георгиевски го прогласија за светец и икона на ВМРО-ДПМНЕ пред која се крстеа бившите комунисти и новите патриоти. Дури, некои пуштија и бради и мустаќи налик на иконата, не можејќи да го попримат испосничкиот и страдалнички изглед на Љупчо.

Денес работат предано и макотрпно на ликот и делото на Никола Груевски. Широките историски димензии на сегашниот премиер се веќе точно одредени. Ако Црвенковски според овие апологети дојде на овој свет еднаш на илјада години, ако за нив Георгиевски беше втората икона по Христа и Дева Марија, Никола Груевски логично е да го прогласат за Месие и преродбеник кој го води својот народ во ветената земја. Сигурен сум дека истите овие ликови повторно ќе ги видиме пак со мудри расправи за големината на новиот премиер и за штетите што ги направиле сите поранешни власти. Нема да ме зачуди ако притоа обвинат повеќе луѓе дека создавале култ на личности. Ете тоа ти се вистински луѓе за сите времиња. Кога се во прашање интересите на државата и нивните кариери и интереси, за нив нема никакви пречки. Веројатно поради ова на некого му текнало да каже дека патриотизмот е последното скривалиште на полтроните.