Мое ќоше

Не лути се човече

Ерол Ризаов

Знаат ли претседателот и премиерот да играат „Не лути се човече“

Не верувам дека децата денес во ерата на фантастичните можности што ги даваат интернетот, компјутерите, игротеките се' уште играат една игра која ми беше омилена, кога бев дете. Се вика „Не лути се човече“. Убеден сум дека повозрасните читатели ја знаат. Оваа игра, со оглед на возраста, би требало да ја знаат претседателот на државата, Ѓорге Иванов, и премиерот Никола Груевски. Ако не ја знаат, можат да ја научат за пет минути. Тоа би било добро во ова време на фрустрации. Многу е поучна.

Слушам дека во некоја варијанта ја има и на глобалните мрежи. Нејсе, играта навидум е многу едноставна, ама не е баш така. Се фрла зар, коцка, со бројки од еден до шест, и кога ќе ти падне шестка, излегуваш од дома и тргнуваш на пат да стасаш до одредена цел. Патеката е зададена и нацртана, не можеш да ја менуваш, а можеш да се движиш само по неа. На патот не си сам. Обично играат четворица. И така во зависност од среќата, но уште повеќе од стратегијата, која кога ќе ја изградиш, треба сите твои фигурички да стасаат до целта. Ако си прв, победуваш. Дали ќе имаш повеќе или помалку пешаци во исто време на патеката или само еден, ти одлучуваш. Тактиката самиот ја одбираш. Проблемот е што сите играчи одат по истата патека. Ако некој фрли зар со бројка која се поклопува со местото каде што стоиш, има право веднаш да те урне и да те врати дома. А ти пак мораш да фрлиш шестка, оти само така можеш се појавиш на патеката и да учествуваш во играта. Ако не фрлиш шестка, ќе бидеш само нем посматрач на другите играчи. Најдобро е во исто време да имаш повеќе твои играчи на патеката. Така ќе можеш и ти некого да урнеш, а ако те урнат, имаш други можности. Најтешко е кога си пред самата врата на целта. И тамам треба да влезеш, некој ќе те урне. Тогаш бесот и детските солзи тешко се запираат. А, другите играчи со смеење извикуваат: не лути се човече.

Нашата патека до Брисел каде што е седиштето на ЕУ и НАТО ми личи на патеката од „Не лути се човече“. Тамам треба да влеземе, некој ќе не' урне. Нашите играчи почнуваат да плачат како деца. Само што ќе се до��лижиме до целта, а некогаш не' начекуваат и на половина пат, или само што сме излегле од дома, оп, ќе не' клоцнат. И пак одново. Постојано тргнуваме од почеток. Чекаме шестка. Поминуваат години, никако да откриеме дека не е само до среќата. Ни треба подобра стратегија и тактика. Постојано на патеката сме само со еден играч. Тој од почеток брзо се движи напред. Обично е прв пред сите. Ама е сам. Штом ќе го начекаат пред соседните врати, веднаш ни го уриваат. Додека пак чекаме шестка за да влеземе во игра, поминаа шест години. Другите откако излегоа на патеката со двојки, тројки, четворки одат полека напред. Крајно време беше да научиме дека треба повеќе наши играчи да има на патеката. Многу е важно кој, кога и со колкава брзина ќе се движи напред. Ако некого начекаме, треба итно да го урнеме. Досега никого на сме урнале, а нас кој како ќе стигне не' урива. Уште ниту еден наш пешак не стасал до целта. Веќе и играчите што играат со нас се сомневаат дека не сакаме да стасаме до целта или навистина ептен не не' бидува. Еве последниот пат во Букурешт само што стигнавме пред целта, кога ни направија иле. Ги тужевме. Во Пал��тата на правдата во Хаг пресудија чесно и праведно. Ни кажаа дека патот оди преку нив и дека ни е отворен. И оп тргнавме ние преку Хаг, не за Брисел, туку право во Чикаго. Ами како. Им велиме сега ние на другите играчи онака малку одозгора, со чалам, ќе видите вие сега. Имаме посебна пропусница. Судска тапија. Никој не смее да не' пипне. Само што тргнавме од дома, не' начекаа пред врата и не' урнаа. Велат тапијата ви е добра, ама во оваа игра не важи. Претседателот Иванов и премиерот Груевски се расплакаа и бога ми страшно се налутија. Со право бесни се развикаа по сите други играчи. А, тие идиоти се скинаа од смеење и викаат: не лути се човече.

И сега што. Ништо. Ќе фрламе зар додека не падне шестка за пак да тргнеме од почеток. Друг пат, освен Европа, немало. Така велат сите значајни луѓе во државата. Така велат секој ден и премиерот и претседателот. Ах да, ќе заборавев, премиерот уште рече дека за шест години шестка нема да падне.

А да фрлеше некој друг. Со посреќна рака. Или не ќе да е до среќата.