Мое ќоше

Безвезен режим

Ерол Ризаов

Никој не може да има поголема одговорност од нас за нашите проблеми

Може ли да ни се случи да ги почнеме преговорите со ЕУ идната година, а оваа насушна 2012 да го изгубиме безвизниот режим со повеќе европски држави. Или не дај Боже уште полошата варијанта и по четврти пат со најповолен извештај стасан досега од Брисел пак да не добиеме датум за преговори и истовремено пак да стоиме во понижувачките веќе заборавени редици пред странските амбасади и конзулати во Скопје.

Гневен сум како и секој граѓанин на Македонија на ваквите европски и светски бариери бидејќи добро го знаеме колоритот на нивните големи градови, Париз, Лондон, Рим, Берлин... Њујорк, каде што милиони луѓе од сите бои, раси, вери дојдени од сите континенти во потрага по парче леб дринчат да го видат на јаве својот сон.

Хуманата Европа одамна не ги сака сиромашните, ама чинам најмногу е алергична на дојдениците од Балканот. Европејците не ги мразеа толку Србите, Албанците, Грците, Македонците и Турците кога се копаа патиштата, кога се чистеа улиците, канализациите, депониите и, се разбира, кога се копаше руда во рудниците. Тогаш и физичките работници и азилантите беа добредојдени. Денес Германија и уште неколку земји се длабоко загрижени за наездата на азиланти кои сакаат под политички јорган со греење од социјалната помош на богатите да ја презимат зимата. Добро, ќе речете, секоја држава си презема мерки да си ги штити интересите, а острата политика кон дојдениците станува убава и благодарна популистичка мерка за се' поклаустрофобичната Европа. Економската криза, тероризмот, криминалот се извонредно оправдување за властите на Запад се' да се стави во исти кош.

Кога Брисел го симна визниот режим кон Македонија, ни се обрати со зборовите дека ова е награда за граѓаните на Македонија кои стрпливо со децении чекаа да ги остварат елементарните човекови права на слободно движење, една од фундаменталните максими и определби на кои почива Европската унија. Правото на слободно движење денес е загрозено од неколку илјади сиромашни емигранти кои македонската држава не знае како да ги спречи, а да не ги повреди нивните права слободно да излезат од татковина по парче леб кое не може да им го обезбеди дома.

Тоа се манифестациските лесно видливи последици на се пожестоката економска криза и безработицата која го напаѓа се' посилно Запад. Подлабоките причини се во нашиот економско-политички систем. За 21 година слобода и независност Македонија не успеа да ја намали сиромаштијата и безработицата и да направи просперитетно општество. Сега се вртиме во круг, не можејќи да ја најдеме формулата како да не ги нарушуваме човековите права, а да не ги пуштаме бедните да заминат за корка леб која дома не можеме да им овозможиме чесно да ја заработат. Трагична е помислата дека Македонија за час може да се испразни како коритото на Вардар кај Гостивар само ако се отворат славините на Европа за слободен влез и доселување. Што мислите ако им се овозможи на сите што сакаат да си заминат од Македонија, кој ќе остане тука. Направете една слободна процена која е прилично логична. Ако досега, колку што официјално е соопштено, околу 50.000 македонски граѓани, главно, млади луѓе зеле бугарски пасош, колку пасоши ќе побараат граѓаните на Македонија од Црна Гора кога таа ќе влезе во ЕУ, колку пасоши ќе побараат нашите граѓани кога Србија ќе влезе во ЕУ, или колку пасоши ќе земат нашите сограѓани кога Албанија ќе влезе во ЕУ. Според некои процени кои се непроверени и спаѓаат во доменот на прогнози, ако навистина се случи ова и ако Македонија од кои било причини, дали поради грчко вето или што било друго, остане последна и осамена на европскиот пат, над 300.000 граѓани, работоспособно население, ќе побараат туѓо државјанство. Ако сето тоа се стави во семеен пакет, речиси една третина од Македонија би била подготвена за селидба. Е дури тогаш би добиле рецесија на нацијата, како последица на рецесијата во економијата и рецесијата на демократијата, моралот и сето она што претставува добро водење на државата. Тоа е многу пострашно од она на што премиерот загрижено и алармантно укажува: за проблемот со демографијата и депопулацијата која оправдано ја нарекува рецесија на нацијата. Нема ништо пострашно за исчезнување на нацијата, или како што сега го викаме рецесија на нацијата, од бедата, сиромаштијата и особено од безработицата. Значи, колку и да му се лутиме на Запад за опаднатите вредности на животот и на строгите контроли и себичноста со безвизниот режим, сепак, главниот проблем е кај нас, во нашиот ’безвезен‘ режим. Никој не може да има поголема одговорност од нас за состојбите во сопствената земја и за нашите проблеми.