Си велам

Митинзите на Црвенковски

Ерол Ризаов

Зошто опозицијата тргна со народни собири во освојување на локалната власт

Зошто Бранко Црвенковски тргнува со митинзи во поход на освојување на власта на локални комунални избори цела година порано избирајќи ја најстарата и најрудиментирана форма на политичка предизборна кампања. Полните плоштади со луѓе, огнените говори, маршевите за слобода, вообичаени за популистички десничарски и таканаречени патриотски партии се одраз на улична демократија, несвојствена и непримерна за соверемената европска социјалдемократска левица. Во ерата на интернет, експлозијата на социјалните мрежи, слободни медиуми, во демократски политички систем митизите од овој тип се анахрони фолкорни забави без голем ефект. Повеќе личат на народни веселби со гласна турбо фолк музика за да се прикрие лошата понуда на идеи отколку на сериозна политичка борба за превласт. „Пада киша, пада влада....“ има само во песни.

И обратно, во време на режими, страв, сиромаштија и безработица, социјално ропство, контролирани медиуми, а неконтролирана арогантна власт, нефункционален парламент со груба вулгаризација на волјата на мнозинството, при загрозена безбедност и правна сигурност на граѓаните, во длабока економска и политичка криза и бесперспективност, при блокирани евроатлански интеграции и неизвесна иднина, митинзите се енергетска бомба чија експлозија треба да означи ослободување од стравот на населението и вовед во пораз на една штетна политика и лошо владеење.

Која од овие две алтернативи е точна во Македонија се одредува исклучиво со партиски диоптер. Гледано со десното око од еден исти двоглед митинзите на Црвенковски се панаѓури од едно минато време со еден истрошен верглач на музичка кутија која откако ќе се навие постојано свири иста песна. Видено пак со левото око, Црвен��овски е единстевената надеж во земјата безнадежија да се сопре изолацијата и блокадата на Македонија и да се отворат перспективи за изградба на современо просперитетно и демократско општество. Локалните избори треба да го означат почетокот на падот на политиката на Груевски. Кој може да го порази Груевски, освен Црвенковски.

Дали има нешто помеѓу овие две крајности. За жал, или за среќа нема. Секое пореално согледување на состојбите се дочекува на нож многу често од приврзаниците на двете страни, особено грубо и валкано кога се на власт. Моите ставови се познати на јавноста и се соопштени безброј пати. Претпочитам според моите поимања на новинарство и светските новинарски стандарди критички да ја опсервирам пред се' власта која според Уставот и политичките практики е најодговорна за вкупните состојби во државата и ги држи во раце сите механизми на владеење и сите инститиуции на системот, често надвор од законот и демократските стандарди и правила.

ВМРО ДПМНЕ во изминатите шест години немаше никакви пречки за добро владеење. Целата власт, цврсто ја држат Никола Груевски и ВМРО ДПМНЕ, без големи потреси и блокади од опозицијата и без големи побаруавања од коалициските партнери Ахмети и ДУИ за апсолутната заедничка двотретинска контрола на парламентот, но и со помош на задолжување на земјата. Тоа што Груевски и ВМРО ДПМНЕ ги имаа сите предуслови за добро владеење се покажа дека кога е без демократски ограничувања се претвора во лошо водење на државата во погрешна насока. Стана видлива злоупотребата на власта и наметнување на одлуки и закони од позиција на сила, некогаш дури погрубо отколку во еднопартиските системи. Во Македонија се одлучува за најкрупните стратешки прашања и се носат закони без елементарно почитување на различните мислења и ставови и со супериорно надгласување на мнозинството во парламентот. Парламентарниот систем е жално карикиран, а демократските процеси во длабок застој. ВМРО ДПМНЕ ја има превласта и влијанието над најгледаните телевизии преку сопствениците кои се или во коалициски односи со власта, или блиску до неа. Власта на критиките упатени на нејзина адреса гледа како на непријателска пропаганда и тие медиуми и новинари преку своите апологети ги прогласува за предавници.

Од друга страна, сите стратешки определби на едно добро владеење на секоја власт според универзални принципи не се остварени. Животниот стандард на населението е во постојан пад бидејќи за парите кои ги добиваат вработените и пензионерите можат да купат се' помалку добра, отколку претходната година и покрај покачувањата на нивните примања. Квалитетот на живеење во Македонија опаѓа драматично според најмеродавната листа во светот, на Обединтите нации. Последни сме во Европа според квалитет на живеење каде влегува цела група на суштински показатели од можности за образование и здравствена заштита до годините на просечен живот. Сиромаштијата и безработицата не' сместуваат на срамно место, на самото европско дно. Развојот на соседните држави кои заостануваа далеку зад нас е со многу побрза динамика. На патот за Еропа не' престасаа држави на кои само до пред неколку години Македонија им изгледаше недостижна како лидер на измислената нова топонимија западен Балкан. За таквото лидерство ги исмевавме тогашните власти. Денеска е наша тажна реалност и тоа да го немаме.

Во услови на контрола на медиумите, на страв, на постојана шестгодишна популистичка предизборна кампања, на парламент кој не прифака ниту еден закон, или суштински амандман на опозицијата, на целосна и осилена власт со контрола на сите институции на системот, каде има дебати само на истомисленици и анатеми врз различните, не преостанува друг избор отколку јавни граѓански протести за ослободување од стравот. Колку Бранко Црвенковски на тие митинзи ќе даде аргументи за нова доверба е суштинското прашање. Материјал за критика и лошо владеење има доволно. Дали ќе има конкретна добра понуда на прифатливи промени во локалната власт како голема опомена до Груевски и Ахмети тешко е денес да се прогнозира. Се' уште мнозинството граѓани, иако мислат дека Македонија оди во погрешна насока, во опозицијата не препознаваат излез. Разликата е неколку проценти меѓу оние кои веруваат и кои не веруваат во можностите на опозицијата. Митинзите на Бранко Црвенковски треба да го надоместат тоа. Се разбира, власта нема да седи со скрстени раце. Оттаму набргу ќе следи контраудар. За тоа нема ништо подобро од успех. Ако нема успех ќе гледаме нова валкана пресметка во битката за власт. Нови делби и подлабока омраза.