Мое ќоше

Поглед на Олимп

Ерол Ризаов

Големата верба во бога оди заедно со сиромшатијата

Најолимписката земја во светот е Република Македонија. Без конкуренција. Најдоследно ја спроведуваме позната максима на основачот на современите олимписки игри Пјер Кубертен: Важно е да се учествува. Сите се искршија вежбајќи со години да освојат медали, а само Македонија демонстрира во Лондон олимписки дострели на нирвана и спокојство. Толку сме кул што олимпизмот го донесовме до совршенство буквално сведувајќи го на неговите изворни принципи. Со гратис билети пративме четворица натпреварувачи на чело со претседателот на државата. Со фиксен поглед во телевизорите го чекавме знамето и дечките и девојките што учествуваат на Олимпијадата, оти ако ви трепне окото отидоа без да ги видите.

Огорчен испратив протест до Би Би Си зошто на дефилето не го покажаа камерите нашиот претседател како што тоа го правеа со другите. Главниот режисер ми се извини со оправдување дека многу бргу поминала нашата четворка, а во тој момент претседателот не станал од седиштето, па не можел да го препознае. Се разбира, не му верувам и не го прифаќам извинувањето. Добро ни е познато грчкото масло во сите манџи, а добро ја знаеме и дволичноста на Европа.

Неисе, нека трча, рипа, скока, плива, нека се бори светот, нека стенка во напор, да докажува кој е најбрз, највешт и најсилен, ние си имаме наши рекорди кои можат да ги урнат само наши натпреварувачи, што редовно и ни се случува. Премиерот Никола Груевски неодамна ни соопшти стотици такви рекорди на кој може да ни позавиди светот. Иако е на чело на Владата веќе седма година и управува со Македонија, како со компанија со ограничена одговорност, нашиот премиер не е чаламџија. Скромно ни ги приопшти рез��лтатите само од едногодишното владеење за што му требаше помалаку од еден саат. Не беше лесно да се набројат 380 целосно завршени проекти и над 470 ново започнати и во реализација. Замислете што би се случило ако за изминатите шест години Груевски набројува што се' направила оваа влада и лично тој за овој напатен народ.

Нема да ги повторувам мудростите на премиерот дека не градевме автопатишта оти само еден отсто од населението се вози по автостради. Конечно ми стана јасно зошто немаме наши авиони. Па чуму ни се кога над 90 отсто Македонци никогаш не се качиле на авион. Па и со воз веќе никој не патува, затоа и ги укинуваме. Зошто ни се бродови ако немаме море. Што ќе ни' е автопат за еден отсто. Нема автостради, нема авиони, нема бродови, нема возови. Нема движење. Се' си стои на свое место.

Еве уште неколку шампионски места кои во шумата од преку 850 проекти само за една година не можат да се видат. Ќе набројам само пет дисциплини со европски рекорди. Земја со најсиромашен народ во Европа е Република Македонија. Семејства со пет-шест члена што имаат приходи под 600 денари на ден се во очајна положба на гладување. Според европските параметри, приходи од две евра по човек дневно е рамно на мизерија од размери на пандемија.

Според критериуми на Обединетите нации во годишниот извштај за 2011 години Македонија е прва во Европа по најнеквалитетен живот на нејзините граѓани.

Со децении го држиме рекордот по број на невработени, над 30 проценти, кој не може никој да ни го сруши, па ни земјите кои се пред банкрот.

Рекрдери сме во Европа, како земја кандидат за членство во Европската унија по чекање воз без возен ред. Чмаеме осамени во балканската чекална цели шест години без никакви изгледи да кинисаме за Брисел. Сите што беа зад нас стасаа пред нас.

Последната вест според мерењата на угледната Галуп интернешенел е дека Македонците се најрелигиозни во Европа. Над 90 отсто граѓани на Македонија веруваат во Бога. Господ ни' е последната утеха, затоа црквата ни' бае дека ако сме сиромашни на овој свет, ќе бидеме богати на оној свет. Силната на верата во бога оди заедно со нивото на сиромаштијата. Така некако е светската листа на бедата и верата.

Нашиот премиер Никола Груевски треба да прерипне една од овие пет срамни македонски олимписки дисциплини, па потоа да се фали со големите успеси. Наместо ситна боранија и кич споменици за олимписки златен медал се потребни подобар живот, повеќе работни места, помалку сиромаштија, повеќе верба во демократијата и во себе, отколку во бога и влез во европското семејство. Изгледа по овие патишта не се возиме ни еден отсто.