Реплики

Големи и мали

Соња Крамарска

Зошто е „цензурирана колумната“ на Ивор Мицковски?

Доскорешниот грчки премиер Јоргос Папандреу кон крајот на минатата седмица и официјално се повлече од кормилото на ПАСОК. Во овдешната јавност тоа никој не го забележа, а и зошто да го забележиме. Одамна не правиме споредби меѓу странски и домашни политички личности, нивниот политички морал и етика, чест и углед.

Ми паднаа в очи две реченици кои Папандреу ги кажа како збогум кон неговите сопартијци и кон грчката јавност. Рече дека платил висока политичка цена за тоа што се согласи да отстапи власт која ја доби на избори, но дека не му е криво за тоа бидејќи направил добро со неговите последни потези преку кои ја поставил Грција на правилниот курс во справувањето со кризата.

Високата политичка цена на која мислеше Папандреу е неговото заминување од ПАСОК, партијата која кланот Папандреу безмалку ја имаше во свој приватен посед. Тој изгуби нешто што неговиот татко Андреас и дедо Јоргос го направија. Доброволно се откажа од фирма која ја создадоа неговите семејни предци. И да, тоа е несомнено висока политичка цена, особено ако се знае грчкиот темперамент во политиката кој слично на нашиот не трпи внатрепартиска опозиција, па Папандреу веројатно ќе ја доживее судбината на Дора Бакојани која мораше да ја напушти партијата која ја создаде нејзиното семејство.

Папандреу со неговиот гест е несомнено голем лидер. Тој, кога виде дека Грција се движи во погрешна насока, а треба да бидеш способен и доблесен политичар тоа да го видиш и да си го признаеш, особено кога си на кормилото, ја препушти и владата и неговата земја на странско раководење. Направи политичка процена, која не е лесно да се направи. И не само тоа, туку остана до последен момент во парламентот да ја брани политиката на новата влада и да ги поддржува мерките на меѓународната заедница кои предизвикаа бран од незадоволство и штрајкови кај грчката јавност. Со еден збор, работеше во корист на својата штета, но со лично убедување дека прави потези од кои корист ќе почуствуваат следните генерации. И тоа е веројатно така, бидејки Грција се наоѓа во драматична ситуација, а последните анализи од Америка (Пол Кругман во Њујорк Тајмс) се дека земјата се движи во најнепосакуваниот правец а тоа е протерување на еврото и враќање на драхмата.

А што има ново кај нас, на нашата лидерска сцена? Имаме лидер кој вели дека оние политичари што не го слушале гласот на народот завршувале на буниште (во интервју за Утрински весник). А бидејќи тој не сака да заврши на буниште, решил да го слуша народот кој е против модификација на уставното име на Македонија. Значи, нашиот лидер нема друга аргументација зошто со години сме во статус кво позиција во врска со најголемиот политички проблем, освен дека ако оди против волјата на народот, ќе заврши на буниште, односно ќе ја загуби власта. Тоа е неговиот одговор на прашањето за името. Но дали е тоа вистинско лидерство?

За жал во Македонија за дваесет години независност и плурализам не дочекавме изјава од политичар како таа на Папандреу од нашето соседство. Волшебните зборови - платив висока цена за тоа што го направив но не жалам бидејќи знам дека направив добра работа- се недостижна реплика за овдешната политичка култура и политичка кауза. Тоа е реченица која уште долго нема да излезе од уста на нашите лидери, и тоа не само на сегашните туку и на оние што ќе дојдат по нив. Тие си го гледаат сопствениот интерес а тоа е што подолго останување на власт и јавање на бранот на општото (не)задоволство кој не се движи секогаш во правилна насока. Но, треба да бидеш голем лидер и да го видиш тоа.

Лидерите како Папандреу, затоа, никогаш не остануваат без работа, за разлика од нашите кои по заминувањето од власт или напуштање на политиката имаат проблем да си најдат работа и дури да преживеат ако претходно не се обезбедиле добро додека ја имале моќта. Светската политичка берза секогаш држи око на лидерите како Папандреу, Тони Блер, Герхард Шредер, Бил Клинтон и веднаш по завршувањето на нивната политичка кариера директно ги регрутира во одредите на бизнис и политички лобисти, или специјални мировни пратеници. Го користи нивниот углед и политички вештини.

******

Поздрав до македонските новинари. Нашите италијански колеги пред извесно време се истоварија на славниот аеродром Александар Велики и оттаму безобразно се упатија кон куќата на извесен Кристијан Илиевски во Скопје кој во Италија е обвинет за учество во местење на фудбалски натпревари, и напишаа сензационален текст во Ла Република. Додека ние овде се занимаваме со анализа на Мирка, Латас, Миленко итн., пред нос ни е украдена сензација, вистинска новинарска тема. На моето прашање до колегите зошто ние тоа не сме го напишале ми одговорија дека никој не им кажал дека Илиевски дошол во Македонија. Човекот заборавил да ни јави. А ние заборавивме да претпоставиме дека тој по бродоломот што го доживеал во Италија, фатил џаде на кај дома. А каде на друго место.

*****

Во колумната на Ивор Мицковски, немаше ништо вредно за цензурирање. Никакви новооткриени факти или нови сознанија на авторот кои би ја шокирале јавноста, или би наштетиле некому кој ние го штитиме со „цензурата“. Текстот е само еден изблик на омраза на една политичка страна кон противничката политичка страна. „Утрински весник“ не поддржува и нема да шири говор на омраза, а истовремено остануваме како и досега едни од најгласните критичари на политиката на Владата, што впрочем се гледа секој ден на нашите страници. Очекуваме таков гест и од другите медиуми, но и од Владата која не престанува да се рекламира во емисиите на Миленко Неделковски на Канал 5 со што дава поддршка и индиректно учествува во ширењето на говор на омраза.