Овации за холандските танчари на „Танц фест“



Со четири кореографии на реномирани автори, во изведба на „Недерланд денс театар“ од Холандија, завчера во МОБ стартуваше осмиот „Танц фест“

Тина Иванова

Врвните танчари од реномираната холандска компанија „Недерланд денс театар“, ја воодушевија многубројната публика на завчерашното отворање на осмиот „Танц фест“ кое се случи во Македонската опера и балет. Поделени во три дела, четирите кореографски видувања, сосема различни едно од друго, во кои својот потпис го ставаат Јиржи Килијан, Ханс ван Манен и Јохан Ингер, беа поздравени со овации. Фестивалот кој ги носи современите идеи, техники, експерименти и изрази во, претежно, европската танцова уметност, и годинава стартуваше со исклучителен колаж од прогресивна креативност.

На бавни сегменти од Моцартовата лирска музика, преточени низ електронско-акустичните звуци на композиторот Дирк Хаубрих, танцуваа шестмина танчари во чија игра беше вклучена и едноставната сценографија од бели платна, на кореографијата на Килијан наречена „Бессони“. Ова иновативно дело фасцинираше по својата структура, а декорот, т.н. синтетички ѕид, значеше симболичко соединување помеѓу телата и предметот. Тоа беше игра на фантазија и илузија, во што помогна и одличното осветлување, а со тоа и играта на сенките. Танчарите беа поздравени со силен аплауз.

Минималистичкиот принцип во однос на сценографијата, костимите, музиката, па во некои делови и во креацијата на играта, продолжи и понатаму, особено во второто кусо дело на Ханс ван Манен, наречено „Дежа ву“, кое својата премиера ја доживува во 1995 година. Љубовниот танчарски дует беше поставен врз „Фратрес“, прекрасното дело на естонскиот современ композитор Арво Парт, музика која сама по себе плени, но во соединение со движењата на телата и во случајов, нивната сплотеност и разединетост, беше неповторливо доживување.

Втората кореографија на ван Манен, наречена „Соло“, се чини најповеќе ја воодушеви публиката. И навистина, мошне интересно и провокативно е воопшто да се помисли да се игра на Сонатата за виолина од Јохан Себастијан Бах, а не пак, навистина да се постави како кореографска творба. Токму тоа, на брзите виолиниски пасажи, тројца машки танчари се менуваа еден под друг излегувајќи на сцената, асоцирајќи на еден вид на натпревар на брзи, динамични и спретни движења и гестикулации. Комично, во еден сегмент, но мошне комплексно дело, кое танчарите на „Недерланд денс театар“ го претставија со извонредна вештина и нескротлива енергија.

Оваа вечер ја заокружи кореографијата на Јохан Ингер насловена „Поинаков јас“, која беше и најмасовна. Во ова дело со повеќемина танчари, кои играа на музика на познатиот пејач и композитор Ван Морисон, видовме и една сосема поинаква приказна, која беше спој на звук, танц и говор, односно н�� актерска игра и импровизација.

Се на се, завчера бевме сведоци на едно исклучително уметничко милје. Видовме танцови дела кои имаме ретка можност да ги гледаме овде во Скопје, а притоа и да се воодушевуваме на свежината која ја носат со себе, на модерниот израз, на моќната индивидуална креативност.