Си велам

Февруарскиот поход на Црвенковски

Ерол Ризаов

Митска позиција на Груевски како единствен заштитник на името

Февруарскиот поход на опозицијата за спасување на Македонија тргна од спореден колосек само со неколку товарни вагони и локомотива која работи на водна пареа. По една година партизански марш, машиновозачот Бранко Црвенковски е убеден дека неговиот воз ќе протатни низ Македонија како симплон експрес. Искршените вагони и старата машина сега одвај влечат испуштајќи многу дим, па не може да се види кој се патниците. Но, по патот на слободата, по првите угорнини, старата крнтија ќе збрефта силно и ќе се претвори во синиот воз на Јосип Броз на кој ќе му мавтаат илјадници граѓани како на единствена надеж. Во тоа е убедена опозицијата. Власта, пак, вели дека Бранко не знае да управува со современа технологија, дури ни со возот на Тито иако одамна е во музеј. Некогаш, пред години, Црвенковски возеше шлепер со кој силно нагази за жаба да прегази, која одеднаш скокна, а камионот се преврте. Жабата што го тумбаше шлеперот сега е коалиционен партнер. Чудни се патиштата господови, уште почудни на политиката.

Да нема голема концепциска разлика за иднината на Македонија, иако целта е иста, а патиштата различни, сигурно дека една цела година пред локални избори, малкумина, освен партиските штабови, би се возбудувале толку многу со тоа што подготвуваат опозиционерите. Нивното групирање во јавноста би се пречекало со поголем дух и спокојство. За жал, не се во прашање само различните патишта за иднината на државата и дијаметрално спротивставените оцени за сегашноста. Македонија ја тресе длабока криза по сите основи, но и омраза, целосна партиска поделба на општеството и по хоризонтала и по вертикала, лична нетрпеливост, но и страв. Патолошки страв дури и од тоа да се изгубат комуналните избори што може да навести пораз на наредните парламентарни избори, што се претставува, од една страна, како спас и ослободување од една диктатура и крајно лошо и штетно расипничко владеење, а од друга страна, ако се врати Бранко на власт, тоа би било трагедија рамна на катаклизма и крај на опстанокот на Македонија. Мајките почнаа да ги плашат децата со: Бранко е пред вратата. Како во стариот Рим: Ханибал анте портас.

Што можеме да очекуваме наредните месеци при вака зовриени страсти и целосно спротивни поимања на битката за власт која во Македонија стана од поодамна многу поважна од иднината на државата. Да се освои власта е рамно да се биде или не. Никола Груевски и ВМРО-ДПМНЕ одамна препознаваат во Бранко Црвенковски најголем непријател на Македонија, главен виновник, за сите несреќи што ни се случуваат на долгото патување од еден во друг општествено, економски и политички систем што на Запад му ставија име транзиција. Низ тој тунел поминаа речиси сите земји од Исток и поранешна Југославија, но таму најдолго остана Македонија. Значи, повеќе од сигурно и на овие локални избори, како и на сите избори во Македонија, главни ќе бидат персоналните судири Бранко и Никола, големите теми Европа и НАТО, демократијата, слободата, диктатурата, стравот, злоупотребата на власта, сиромаштијата и бедата, криминалот, разузданоста на власта. Главната кампања на ВМРО-ДПМНЕ и овој пат се сведува персонално на Бранко Црвенковски. Подготовката на силна оркестрирана медиумска кампања и компромитација на Црвенковски се потпира на анализите и оцените дека се' уште тој е најсилниот кохезионен фактор во СДСМ и во опозицијата кој има харизма и ораторска моќ и искуство што може да и' нанесе пораз на оваа власт. Салонските комунисти и интелектуалци на СДСМ и лидерите на помалите коалициони партнери, генерална оцена е на власта, кажана зад затворени врати, е дека без Црвенковски би биле лесен појадок за Никола Груевски и Али Ахмети. Затоа со сите сили треба да се удри против Црвенковски, но притоа главниот удар треба да го дадат медиумите со свои божем самостојни истражувања и откритија , бидејќи власта не сака да покаже колку стравува од враќањето на Црвенковски. Доктрината е од тоа треба да стравуваат граѓаните, оти ако се врати Бранко, ги чека потоп.

Но, што како одговор нуди Црвенковски. Дали е доволна најавата за широка коалиција на леви и десни партии и тие од центарот дека со здружени сили власта ќе падне на локални избори и со тоа ќе се отворат вратите за предвремени парламентарни избори по кои би требало да стаса конечно слободата и демократијата и веднаш ќе се тргне по вистинската насока кон Европа. Тешко е да се поверува во тоа, не само поради толку различните интереси на коалиционите лидери и големата концентрација на суети на толку мал простор. Не е толку во прашање ни самата сензација од политички лидери на иста маса кои толку многу гнев и омраза истуриле едни врз други, не толку одамна. Не е клучно ни тоа дали Црвенковски ќе вети дека по поразот на Груевски на евентуални следни парламентарни избори нема да го заземе премиерското место, такво нешто веќе вети на претходните избори. Дури, Црвенковски да вети дека по поразот на Груевски би се повлекол од политиката, нема да биде ни малку пресудно за падот на оваа власт.

Во што е тогаш фабричката грешка на оваа се' уште несудена коалиција. Самата идеја дека е таа од типот на српски ДОС за уривање на вождот не држи вода. Пораз на Груевски, па се' друго, е погрешна опција која нема да помине на македонската политичка сцена. Големата идеја за пресврт и промени мора да почива на пораз на политиката на Никола Груевски, а не со идентификација и уривање на Слободан Милошевиќ. Колку и да се препознаваат сличности, разликите се огромни. За да се изнесе на чистина резултатот од политиката на Никола Груевски пред локалните избори, со тогаш веќе изминати седум години на власт, потребни се објективни и точни мерила кои треба да се одработат чесно и филигрански. Потпирањето само на нараснатото незадоволство од сиромаштијата и бедата, разузданоста на власта, споменикоманијата и антикоманијата нема да ја урнат Владата на Груевски. Нема да ја урне ниту блокираните патишта кон Европа и кон НАТО. Сите тие страдања во немаштија и осамено чмаење на Балканот исчезнуваат пред митската позиција на Никола Груевски дека тој е единствениот заштитник на уставното име на Република Македонија. За тоа опозицијата нема одговор.

Посебната нервоза кај актуелната власт деновиве не расте само поради активностите за здружување на опозицијата од сите бои, туку се поголемата употреба на вмровскиот јазик кај социјалдемократите и лажните интелектуални наклапања на вмровците својствени на левицата, особено во чувствителните меѓуетнички односи што, исто така, иако носи поени, е дел од фабричката грешка. Тоа што му личи на ВМРО, не му личи на СДСМ. И се разбира обратно. Политиката на преродбата и на Груевски може да се урне само со подобра политика на опозицијата и на Црвенковски ако таа се понуди така што лесно ќе ја препознаат граѓаните. Да, ама тоа е најтешкиот дел од работата.