Мое ќоше

Отров или лек од Брисел

Ерол Ризаов

Ако не сакаме во Европа какви што таа не' сака, време е да му се каже на народот дека остануваме на Балканот

Од Брисел стасаа горчливи вести. Стигна и тој аџи абер, кој не беше тешко да се предвиди и покрај сите големи надежи и исчекувања. Европските министри ја прифатија најлошата варијанта: за Македонија нема датум за преговори и по четврти пат. Веста е навистина горчлива и разочарувачка, ама како што навестив пред неколку дена од моето ќоше - таа може да биде и лек. Секој силен лек е горчлив, а лесно се претвора во отров ако неправилно се употребува. Обично се пие трипати на ден пред јадење и дејствува на мозокот со промена на свеста дека Македонија е светска велесила, дека има атомски бомби и бескрајни нафтоносни и златоносни полиња. Кај излечениот пациент преовладува сознанието дека живее во сиромашна и мала земја која тропа на европската врата и моли за влез во друштвото на богатите и моќните за да се спаси од распаѓање и исчезнување. Ако така се прифатат лекот и терапијата испратени од Брисел, Македонија за шест месеци ќе ги почне преговорите за членство со ЕУ, а многу бргу и за рамноправно членство во НАТО.

Од каде овој оптимизам за македонска пролет среде зима на минус десет. Внимателното читање на заклучокот за Македонија јасно упатува дека по петти пат не ќе можат да го скријат својот срам европските лидери зад бриселските бирократи и своите министри и амбасадори. Всушност, преку Австрија и нејзиниот категоричен настап јасно се навестува дека веќе нема ни да се кријат, ниту, пак, веќе може да се прикрива неправдата кон два милиона граѓани. Македонија ќе ги почне преговорите со ЕУ во јуни ако си ја заврши домашната работа, но овој пат не е препуштена само на добрата волја и ултиматумите на Грција, или на некоја од соседните земји. Хашката пресуда на судот за правда не е спомната во заклучокот, но нејзиниот дух виси над Европската комисија и над европските лидери. Се гледа и новата европска димензија на преговор��те меѓу Македонија и Грција со посредство на ОН и Метју Нимиц. Европската унија ја засилува позицијата на Нимиц и на ОН и на самата Европска комисија, чии предлози тешко ќе можат да се опструираат по петти пат.

Која е сега таа тешка домашна работа која може лекот да го претвори во отров ако правилно не се одработи и употреби пред домашната и пред европската јавност. Прво, ако веднаш тргнеме како што знаеме во лов на надворешни и на домашни предавници и да сееме антиевропско расположение, отровот ќе дејствува како мали дози на арсен. Пациентот ќе умира на рати, полека, без траги и докази дека станува збор за убиство, или самоубиство на една нација. Ако се нафрлиме на комшиите дека ни удриле нож в грб, ако Европа, пак, ја прогласиме за ороспија вавилонска, ако Америка е виновна што не тропне силно на маса, ако Германија и Франција се антимакедонски заштитници на Грција и ако ги најдеме повторно грчките платеници во Македонија, ако со тие жестоки напади ги лечиме нашите фрустрации, тоа ќе биде главната опиумска погача за следните избори. Тогаш, македонската пролет наместо со преговори со ЕУ, ќе ја пр��чекаме со избори на кој ќе се брани името, идентитетот, јазикот, достоинството на Македонецот, ќе се брани режимот. Потоа ќе почнат изборите во Грција на кои ќе се бранат грчките национални интереси, па во Бугарија ќе има избори, па во Германија и така со ред додека не стаса една друга вест, која можеби некој ја има во својата агенда, Македонија да ја нема.

Да бидеме реални, ако сакаме да ја сфатиме европската доктрина на која гледаме како неправда, ќе мора за миг хипотетички да претпоставиме како би се однесувале ние доколку пред нашите соседи бевме членка на ЕУ и ако ние требаше да одлучуваме дали Грција, Бугарија, Србија, Албанија и Косово треба да добијат датум за преговори. Дали во тоа немаше да видиме добра прилика да симнеме од дневен ред некои наталожени историски неправди, или галантно ќе подадевме рака и ќе им дадевме изим на нашите ни драги комшии. Мислам дека Србите ќе мораа да го симнат прашањето со признавањето на МПЦ и Грците ќе мораа да ги платат обесштетувањата од егзодусот во Граѓанската војна, Бугарите ќе мораа да го сменат односот кон некои историски настани и личности, Албанците и од Албанија и од Косово ќе мораа малку да поведат сметка за својот патернализам, а сите заедно ќе мораа да ги дигнат на повисоко ниво првата на македонското малцинство во нивните земји. Е, ако е така, тогаш треба реално да си ја процениме и силата и позицијата и да ги доведеме односите со соседите на ниво на нула проблеми. Патем нешто ќе подголтнеме, како и сите што тргнаа кон Европа. Така е тоа кога сме последни. Ако не сакаме да одиме во Европа какви што таа не' сака, туку како што ние сакаме, тогаш е крајно време водачите на овој народ искрено да му кажат дека си остануваме на балканската крчма додека и таа и ние не исчезнеме.

Кликнете ОВДЕ за повеќе колумни од авторот