Мое ќоше

Ракавиците на Црвенковски

Ерол Ризаов

Како што врват годините, а ние стоиме во место, се' почесто ќе се обвинуваме кој што не направил наместо кој што треба да направи

Бранко Црвенковски, лидерот на опозицијата, и' фрли нова ракавица на власта. Во емисијата на Роберт Поповски на Канал 5. Во негов стил понуди документ означен како „државна тајна“ според кој 2005 година имало поволно решение за името на државата, ама од тогашната опозиција ВМРО-ДПМНЕ на чело со Никола Груевски бил одбиен. Медијаторот Нимиц во 2005 година предложил име Република Македонија со латинска транскрипција, со право по три години да си го врати името Republic of Macedonia. Не знам дали Црвенковски со документот што го извади од џебот сакал малку да потсети на себе кога пред повеќе години во парламентот ја покажа касетата со докази за прислушувањата на полицијата, по што пукна аферата „Големото уво“, но чинам дека овој пат поентата на Црвенковски со „државната тајна“ е погрешна и на негова штета.

Едно одлично интервју во кое беа искажани многу посуштествени критики на власта, со одмерен сугестивен разбирлив јазик, својствен на искусен политичар и лидер, отиде во аут поради популистичка поента со вадење адут од ракав. Сега главна тема е џокерот на Црвенковски, а не лошото шестгодишно владеење на Груевски. Бранко Црвенковски самиот си ја покри темата и ја разводени пренесувајќи ја суштината кон спектакл. Па наместо да се соочиме со прецизно посочените причини и критики зошто Македонија оди во погрешна насока и со неостварените стратегиски приоритети на државата, искажани од лидерот на опозицијата, денес медиумите, интернет-порталите и социјалните мрежи ја фатија јадицата на која Црвенковски самиот се улови.

Зошто така мислам. Една од најштетните и најнепродуктивни расправи во Македонија е како да се врати истуреното млеко во шише. Палењето ниски страсти дека проблемот со името можел да се реши тогаш и тогаш за време на таа и таа власт го почна ВМРО-ДПМНЕ. Пред повеќе години се пласираа наивитети од типот некој намерно задоцнил со молбата до Обединетите нации. Да сме ја дале навреме, проблемот ќе бил решен. И ден-денес оваа будалштина се протега во нова форма демек треба само да поднесеме барање до Генералното собрание на ОН и бидејќи има 130 земји што не' признале под уставно име, работата е завршена. Ова ти е како онаа народната: не го пуштаат да влезе во селото, а тој ја бара на попот ќерката. Потоа дојдоа малку потврдите дневнополитички пресметки од типот да не ја прифатевме референцата БЈРМ, сега работите ќе беа завршени. Овој Бајрам со умот уште трае. Ако во Македонија се одлучуваше за членството во ОН со референцата БЈРМ, како што сега се одлучува за компромис со Грција, поблиску ми е уверувањето дека уште немаше да бидеме членка на ОН, а како ничија земја, или сива зона, поверојатно е дека немаше ни да постои веќе државата. Потоа дојдоа на ред разни поволни и неповолни понуди од медијаторот Нимиц кои, наводно, некој сакал, а некој не сакал да ги прифати по личен ќеф, некои биле многу поволни, а некои многу неповолни. Се' е тоа мижи Асан да ти бајам. Сите поволни понуди за нас Грција ги одбиваше најдоцна три часа по нивното предлагање. И она име пред Букурешт за кое се согласиле Црвенковски и Груевски: Република Македонија – Скопје, околу кое уште се кршат копја, Грција глатко го одби. Црвенковски, и самиот жртва на вакви јалови и шпекулативни обвинувања дека проблемот со името бил на прагот да биде решен, ама ете тој не сакал да го реши, се очекуваше да го насочи ова прашање кон иднината, а не кон минатото. Да бев на местото на Роберт Поповски, ќе го прашав Црвенковски: ако опозицијата го одби поволниот предлог на Нимиц, зошто не го прифативте вие и владата, како свесна саможртва за иднината на Македонија. Според логиката на реалната и прагматична политика, расправите дека некој некогаш можел да го реши проблемот со името, ама ете не го решил е мачната и тажна тема на македонската иднина. Како што врват годините, а ние стоиме во место, оваа дежурна тема која носи само делби и омраза ќе биде се' почесто присутна. Темата на иднината е заеднички настап која треба да ја одработат Црвенковски и Груевски како двајца најодговорни политичари во земјата. Тие треба да ја понудат македонската црвена линија која Грција ќе ја изнесе на чистина. Црвенковски кажа нешто за тоа, ама не се виде добро од неговиот џокер. Штета.

Го чекам деновиве Груевски да ја прифати фрлената ракавица и да стаса кај Роберт Поповски. Се разбира, ако му поминала мачнината.