Поглед

Раката на судот

Горан Адамовски

Кривичниот суд покажува заби. Веројатно му здодеа од постојаните критики дека судството ни е бавно и корумпирано, па реши да ги земе работите в раце. Почна од новинарите. Со полиција им доаѓа во канцелариите за да се донесат на суд. Рочиштата мора да се одржуваат, процесот да заврши во нормален рок, а пресудата да биде објективна. Што е за секаква почит. Новинарите не се посебна категорија, напротив, еднакви се како и сите граѓани.

При еднаквоста, судот изгледа има само малку поинакво мислење кога им ги одредува глобите што треба да ги платат и кога станува збор за политичарите. Нив тешко може да ги најде за да ги викне во судница. Нема шанси да се дознае куќната адреса на овие моќници, а да се утврди каде работат е невозможна мисија.

Кружи муабетот дека некои од функционерите умешно избегнуваат прием на судски покани, кои, најверојатно завршуваат далеку од нивните дворишта, бидејќи никој од вработените не сака да ги прими тужбите што се однесуваат на нивните претпоставени. Се случува и портпароли кои речиси секој ден (по потреба и по двапати) држат прес-конференции, судот да не може да ги најде. Од друга страна, пак, судот некогаш не знае дека тужениот, додека траела постапката, станал амбасадор во странство, па продолжува да му испраќа покани на домашна адреса. И нормално, процесите заглавуваат.

Такви примери има милион. Не држат тврдењата на надлежните дека судот е независен и оти правдата била достижна за сите. Со свои очи гледаме што се случува. За ажурноста на судот ќе зборуваме кога кај сите исто ќе биде почувствувана. Во спротивно, во ред е, не Ви е лесно, работите под притисок, ама барем престанете да не' замајувате со излитени реплики и фрази.