Едиторијал

Лекарката топ 21

Јасмина Јовановска

Хуманоста падна на испит. Човек умре само на два чекори пред здравствена установа, без да му биде пружена лекарска помош. Единствената дежурна лекарка во поликлиниката Ѓорче Петров пред која на дваесетина метри умираше човек, и покрај повиците од минувачи, не излезе да му помогне. Законот ја обврзувал да не го напушта објектот во кој работи, рече таа откако избувна скандалот.

Здравствените власти формираа дури три комисии (две на министерството, и една на скопскиот здравствен дом) за да го истражат случајот. Докторката од вчера е отстранета од работното место (суспендирана), а комисиите од министерството ќе ги чекаат резулатите од обдукцијата. Во меѓувреме на лекарската комора и предлагаат да одлучи дали времено или трајно ќе и ја одземе лиценцата за работа на несовесната лекарка.

Овој уникатен случај веројатно ќе се заташкаше да не се вмешаа медиумите. Она што го пренесоа телевизиите е достојно за „програма од трета категорија“ за која се препорачува децата да ја гледаат во придружба на родител или старател. Крв на плочникот, капата на несреќниот човек, и неговите наочари.Предлагаме, онака како што министерот за здравство завчера им даваше плакети на најзаслужните дваесет лекари, овојпат јавно пред камери на докторката од Ѓорче Петров да и ги врачат личните предмети што останаа на асфалтот пред нејзината клиника на човекот што почина. Доколку овој случај нема соодветен епилог, а тоа е ништо друго туку отпуштање на лекарката и одземање на нејзината дозвола за работа, предлагаме случајот да се најде во следниот отчет за сработеното од страна на Владата. Нема друго.

Нема закон што ќе оправда таков непрофесионален и неетички однос. Нечовечки однос. Овде не станува за работна дисциплина, етика или морал, туку станува збор за човечност. Големо прашање е како овие „доктори“ лечат и кога ќе им отиде пациентот во ординација. Колку знаење, етика и човечност применуваат и тогаш. Тоа веќе не е прашање на министерот или министерството за здравство, туку е прашање за општеството и заедницата која го гради. Медицината граби со крупни чекори напред, а на некои им е тешко да направат десет чекори до пациентот што им умира, за да држат чекор со неа.

Можеби треба на сите идни студенти по медицина да им режираат ситуации каде треба да се покаже хуманост, и тоа да биде најсилниот филтер за приемот на Медицински факултет. Само така може да се избегнат скандали како овој.

Но....Дали и овој трагичен настан, ќе заврши само со суспендирање. Можеби обдукцијата ќе покаже дека несреќниот човек имал сериозно заболување или друг вид пореметување кое секако ќе завршело со смртен исход. Меѓутоа, тоа не смее да биде оправдување за лекарката која во моментот не знаела што се случува со човекот кому очигледно му била потребна медицинска помош.

Знаете ли што се случува во понапредни општества кога ќе избувне таков скандал, а ги има секаде каде што работат луѓе. Па, освен што несовесниот лекар ќе ја изгуби работата, тој или таа ќе наидат и на изолација во средината во која што работат и живеат. Од нив ќе вртат глава соседите, колегите, роднините и пријателите. Таа осуда е поголема и потешка од осудата што ќе ја додели системот. Тоа се вика свест за улогата на еден професионалец во заедницата, која во својата чувствителност кон такви луѓе-нелуѓе, прави се' да ги исфрли од системот. Не само од работниот туку и од социјалниот живот. Тоа е најголемото стравување кај сите професионалци и мотив да бидат посовесни и похумани во својата работа. Не се подига свеста со плати според учинок, забрана за напуштање на здравствениот објект (иако е очигледно дека таа има за цел да не се забушава а не да не се притрчува на помош), камери на работното место. Силна морална осуда е стопати поефикасна.